Eens even wat albums ingehaald. Voor wie nog recs zoekt, dit is mijn top-10 tot nu toe. Inclusief verhaaltjes.
1. David Bowie / Blackstar (9,1)
2. Half Japanese / Perfect (8,2)
3. Pop. 1280 / Paradise (7,9)
4. Savages / Adore Life (7,6)
5. Jesu/Sun Kil Moon / ST (6,2)
6. Ty Segall / Emotional Mugger (6,1)
7. Anderson .Paak / Malibu (6,0)
8. Hinds / Leave me Alone (4,8)
9. Tortoise / The Catastrophist (4,9)
10. Daughter / Not to Disappear (3,9)
Nieuw in de lijst is Malibu van Anderson .Paak, zeer geprezen r&b/hiphop album dat fans van Kendrick Lamar's meest recente werk zeker kunnen waarderen. Ik vond het zelf na een paar tracks wel mooi geweest, maar op zich blijft het van begin tot eind wel een interessante plaat. Jesu/Sun Kil Moon kwamen met een bijzondere samenwerking en helaas moet ik zeggen dat die voor mij niet al te best uitpakt. De beste tracks zijn degene die nog het dichtst bij Mark's solowerk komen, maar Jesu voegt helemaal niks toe. De eerste paar tracks van het album waren verschrikkelijk, maar gelukkig staan er later op het album wat betere tracks zoals 'Last Night...', 'Fathers Day' en 'Beautiful You'. Het nieuwe album van Half Japanese ( Perfect ) zou ik niet perfect willen noemen, maar wel zeer goed. Experimentele punkachtige rockmuziek met vooral erg bijzondere vocals. Past in de traditie van lo-fi indiebands uit Amerika die vooral bekend is van Modest Mouse en Neutral Milk Hotel. Nu zou ik deze band niet direct met die twee associëren, maar de psychedelic/dreamy getinte versie ervan. Punt hierbij is wel dat je van de vocals moet houden, anders kun je het album net zo goed na het tweede nummer afzetten. Maar ik hou zeker van deze vocals. Datzelfde kun je zeggen over Paradise van Pop. 1280, maar hier heeft de instrumentatie een iets onderscheidender karakter. Erg industriële en repetetieve noise rock/punk met een stem die je eerder in een post-hardcore-band zou verwachten, maar ik vind het een geslaagd experiment. Zeer opzwepende muziek. Savages' laatste poging met Adore Life is helaas geen al te beste. Hoewel het nieuwe album zeker niet slecht is, mist het de intensiteit en dynamische bass van het eerste album. Om de plaat teleurstellend te noemen gaat me wat te ver, want nummers als 'The Answer', 'Evil' en 'When In Love' zijn fantastisch, maar het niveau van het vorige album wordt hier helaas niet bereikt. Ty Segall heeft ook weer een plaat uit, met Emotional Mugger gaat de band een iets andere kant op dan voorheen, maar toch blijft het wel weer heel erg hetzelfde hoor... Zeker een leuk album om even aan te zetten, maar net zoals met Thee Oh Sees vind ik het thuis vooral leuke achtergrondmuziek en live vooral heel intens. Maar goed, lekker muziekjes blijven maken zou ik zeggen. Tortoise heeft ook geprobeerd een goed album te maken, maar dat is ze helaas niet gelukt. The Catastrophist is een instrumentaal album en in principe kan ik dat waarderen, maar hier heerst wel heel erg het gevoel dat een vocalist niet overbodig zou zijn geweest. Deze muziek kun je beter in de IKEA draaien dan in je woonkamer. Tot slot een album dat niet in mijn top-10 voorkomt en dat betekent niet dat hij op plek 11 eindigt. Roly Porter's Third Law vond ik enerzijds bijzonder, maar anderzijds heb ik nooit eerder zoiets gehoord en weet ik niet echt wat ik ervan moet vinden. Ik zou het een 3,5/10 geven denk ik, maar kan het niet echt beoordelen. Je zou het industrial, experimental en ambient kunnen noemen.