Dagje Brakrock 4 augustus in Duffel (België)
Voor een paar maanden terug, vroeg een vader die sinds een paar jaar een goede kennis is geworden door grote overeenkomsten in onze muzieksmaak, of het leuk zou zijn om met zijn zoon en mijn dochter (beide 12 jaar) een dagje naar Brakrock te gaan. (Deze vader is overigens een die hard festivalganger met zijn vrouw en zoon).
Ik kende het festival niet, maar het bleek een punk hardcore festival in België te zijn. En het leuke was dat kinderen t/m 12 jaar gratis mee naar binnen mochten. Met o.a. Me First and the Gimme Gimmes en Pennywise op het programma twee acts die onze kids ook wel kunnen waarderen leek het een goed plan. Verder stonden ook Terror en H20 op het programma. Helaas moest H20 vlak voor het festival cancelen.
Met iets meer dan 2 uur rijden was het prima te doen. We vertrokken rond 14:00 en als je dan in de buurt van Kontich en Retie bent, hebben de kids nog steeds heel veel (onderbroeken)lol. Parkeren is wel bijzonder daar. Gewoon ergens in de buurt van het station van Duffel (gratis) en op redelijke loopafstand. Voor de rest weinig festivalsignings.
Na een leuke, relatief korte wandeling kwamen we dus rond 16:30 bij de entree van het festivalterrein. Het zag er op een leuke manier wat amateuristisch uit. Geen standaard Mojo / Live Nation vibes. De entree was in het verlengde op een soort van dijk waar je normaal langs kan fietsen / wandelen aan een rivier (de Nete). We zaten in de vrijdagmiddag flow (veel mensen kwamen rond deze tijd aan) en er stond een aardig rijtje met mensen. Na even in de rij te hebben gestaan, kwamen we erachter dat we in de rij voor de combi tickets stonden. Gelukkig kwamen we daar op tijd achter en konden we snel door. Na wat onduidelijkheid over de leeftijd van de kids en de “gratis” toegang konden we naar binnen. (Was het nu kinderen t/m of tot 12 jaar?).
Met de bandjes om gingen we naar binnen en liepen gelijk tegen de Riverstage aan waar
The Dickies stonden te spelen. Ik heb niet zoveel met deze band, dus ik besloot maar drinken te halen. Oh ja, eerst muntjes. Ook daar even in de vrijdagmiddag flow rij gestaan, maar was goed te doen. Na wat drinken, maar het festival terrein verkennen. Het is een soort van park met een ruïne in het midden waar water omheen ligt en waar je omheen kan lopen. (De vlag op het hek voor de ruïne was wel komisch: Ruin under construction). Je hebt 4 stages: Riverstage, Woodstage, Ruinstage en een Acoustic Stage. Die laatste hebben we niet ontdekt, maar ook niet naar gezocht. Voor de rest een leuk en gezellig terrein. Met een aparte merch area, Belgische bierbar, een eetgedeelte (wel heel druk en duur, daarover later meer) en een ruim toiletgedeelte (zeer netjes en proper bij de dames, handig voor mijn docher). Allemaal goed te belopen (minder dan 10.000 stappen op een festivaldag).
Eerste act die we echt gingen kijken was
Random Hand op de Ruinstage (kleinste stage). Ik kende de band niet. Ik had me niet ingeluisterd voor Brakrock. Te druk met inluisteren voor LL. Leuke band. Zanger met schuiftrompet en aanstekelijk enthousiasme. Maakten er een leuk feestje van. Soms wat ska invloeden, maar niet genoeg dat het voor mij irritant werd. Mooi begin en een dikke plus voor Random Hand. Maar een keer luisteren.
Tijd om wat te eten. Lange rijen bij de frituur. Verder nog keuzes uit pasta, curry, burgers en salade. Het is een eco festival. Cup to cup voor het drinken, maar ook voor een bordje en een vork betaal je een muntje (3,00). Goed ja, handig nee.
Het eten is duur. Voor een bakje friet betaal je 3 muntjes en dan ook nog 1 of 2 muntjes borg. Snack erbij (vega kipkorn of kroket) is dan “maar” weer 1 muntje. Salade 4 muntjes, burger 4 muntjes etc. Niet goedkoop dus. Dan maar uit principe patat delen (wat ook voldoende was) en allebei een snackje voor maar omgerekend 15,00.
Na het eten even naar
Satanic Surfers gelopen bij Woodstage, maar ook nooit wat mee gehad. Even gekeken en daarna op zoek naar festival merch voor de kids. Was er helaas niet. Dan naar terug naar Ruinstage voor
Urethane. Ik kende de naam wel. Muziek niet. Met een bekende skateboarder in de band heb je altijd wat meer bekijks (Steve Caballero). Veel mensen kenden het wel en dat maakte het vermakelijk om naar te kijken. Voor mij verder 13 in een dozijn punk met een geen onderscheidende zanger wat het daarom dan juist voor mij 13 in een dozijn punk maakt. Omdat de kids zich wat meer op hun gemak voelden gingen ze samen al langzaam richting de pit. Daarna schooien om een high five, setlist of plectrum hoort er op die leeftijd helemaal bij. Leuk en aandoenlijk om mee te maken.
Daarna een mooie plek gezocht op de dijk waar ze een soort van platform hadden gebouwd bij Riverstage. Was voorgaande jaren niet zo begreep ik van een trouwe Belgische bezoeker. En ik begreep waarom. De dijk is best stijl, zeker steeds later op de avond. Met de regenval van de voorgaande dagen een mooi recept voor komische situaties. Tijd voor
Me First and the Gimme Gimmes (MFATGG). Heerlijke makkelijke cover punk die garant staat voor een feestje. Waarom deze band niet op een LL staat op de John Coffey spot is voor mij een raadsel. Lekker meezingen en genieten. Dat dan je dochter van 12 jaar vraagt of ze mag crowdsurfen maakt het helemaal leuk. Even samen de pit in en hoppa omhoog op weg naar het podium over de enthousiaste menigte (sorry
@fiesta @lowlandsforum, ze is gelukkig maar rond de 35 kg). Snel door de pit heen om haar weer aan de zijkant van het podium op te halen en dan die reactie en blik in haar ogen. Priceless
Na de set van MFATGG wilde mijn dochter graag op dezelfde plek blijven staan voor Pennywise, wat ik wel begreep. Alleen wilde ik graag Terror zien. Omdat de timetables continue op elkaar aansluiten werd dat lastig. Dan maar een compromis en een stukje Terror kijken bij Woodstage en op tijd terug naar Riverstage.
Wat was
Terror gaaf! Heerlijke band. Top frontman en meer mijn muziek. (Dochter: die zang lijkt wel op jou papa). Goed geluid, hard, lekkere groove af en toe en wat een energie. Met Always the hard way en One with the underdogs kwamen voor mij nog wat favoriete nummers voorbij. Echt wat een power. Helaas zag mijn dochter weer een nieuwe uitdaging na het crowdsurfen….. stagediven. Dat dan maar een andere keer. Daarna toch maar richting Pennywise en gelukkig konden we op bijna dezelfde plaats staan.
Na een kwartier wachten ging het ook daar los. Vanaf het begin stond
Pennywise als een huis. Alleen maar hits. Grappig was het Nofx intermezzo. Fletcher die gedurende het optreden mijn dochter leerde hoeveel fucks je in een zin kan proppen. Het was een feestje. Door het kinderbeleid van het festival waren er ook redelijk wat jonge kids. Die werden door security voorop de speakers geplaatst voor een goed plekje. Kregen af en toe de ruimte om op het podium mee te dansen of om gewoon mee te zingen. (Bijzonder hoeveel kids die teksten kennen). Gelukkig gaf de band ook daar de ruimte voor zonder dat het afbreuk deed aan de show of dat het irritant werd. Gewoon de volgende generatie die klaar staat. Hoogtepunten voor mij? Straight ahead, Same old story, Fuck Authority, Pennywise, Society, Perfect people en natuurlijk Bro Hymn. Heerlijk om die energie, saamhorigheid en power mee te maken en te delen met je dochter. Oh ja, die lag er rond 00:00 echt wel vanaf. Lang weekend LL voorlopig maar niet doen, al wil ze zelf heel graag mee.
Wegrijden ging heel makkelijk. Rond 2:30 weer thuis, maar wat een topdag. Volgend jaar weer een dagje? Geen idee, maar ik vond het echt een leuk festival. Dus mocht dit je muziek zijn, is het echt wel een aanrader qua kleinschaligheid, locatie en sfeer.
(
Sorry voor de lange tekst, misschien iets om te lezen voor een regenachtige zondag…. Oh wacht).