Speciaal voor
@theblackmadness! Hij wordt wel opgedeeld in drie delen, hoor.
Sinds dat ik in de post-rock ben verzeild, is Dunk! zo'n beetje m'n go-to festival geworden (naast Roadburn die we al van het lijstje hebben mogen afstrepen). Na wat verplaatsingen door corona, was het dit jaar dan eindelijk zo ver. Eigenlijk had ik stiekem gehoopt op de bossen bij Zottegem, maar dat was qua weer misschien wel een spijtige locatie geweest. VIERNULVIER (of De Vooruit) in Gent was dan ook een meer dan prima alternatief en daar wordt het festival, als ik het goed heb, nu ieder jaar gehouden. Door met de artiesten:
Hemelvaartsdag werd opgereten door
Where Mermaids Drown. Gewoonweg een enorm lekker beginnen. Door met het Belgische
Divided. Van tevoren wel ietsjes beluisterd, wat op zich wel goed was, maar ook niet denderend en dat was het live ook niet.
Cecilia::Eyes was daarentegen wel een aangename verrassing. Die kende ik eigenlijk alleen van naam, maar speelde retestrak. Al hoewel er meerdere acts op deze dag stonden die ik heel erg graag wilde zien, stond
BRUIT ≤ wel enorm hoog op dat lijstje. Die bliezen Roadburn omver en dat deden ze op Dunk! ook. Kan niet wachten totdat die vinyl eindelijk binnenkomt, want dat is eigenlijk al gauw een klassieker geworden. Een andere artiest op dat lijstje was het Zwitserse
hubris.. Als je het hebt over een Zwitsers uurwerk, dan was hubris. dat zeker. Niks op aan te merken en één van de betere concerten van heel Dunk! (al waren dat er wel erg veel). Na hubris. begon dan eindelijk het clashwerk en ditmaal was het
Mary Lattimore, Lili Refrain en Stories from the Lost. Al hoewel ik SFTL ook wel wilde zien, heb ik toch besloten om eerst een kwartiertje van Lattimore mee te pakken en daarna de volledige set van Lili Refrain, iets wat ik mezelf had beloofd na Roadburn. Beide sets waren heerlijk, maar
Lili Refrain stak er met kop en schouders boven uit. Wat komt dat nieuwe album Mana goed uit de verf! Daarna nog tien minuutjes
Stories from the Lost bekeken en dat was goed, maar kan ik niet echt een oordeel over vellen. Vervolgens trad er een bandje (geintje natuurlijk) uit de VS op,
Ranges. Misschien wel een van de betere bands in het genre en die reputatie maakte het ook voor volle honderd procent waar. Petrolio en Astodon was de volgende clash waar we uiteindelijk ook gewoon voor beide zijn gegaan (keuzes maken is niet mijn ding). Begonnen bij
Petrolio wat wel aardig was, maar
Astodan klapte daar keihard overheen. Wat een geluid. Het daaropvolgende
Jesu was ook uitstekend, evenals
Fennesz (
Malämmar overgeslagen, da's niet helemaal mijn ding), maar het beste van die dag moest toen nog komen:
Tom Elliot Morris samen met
Jo Quail. Die eerste is van Her Name Is Calla, die tweede is m'n favoriete celliste. Samen speelden ze For the Benefit of All, een conceptalbum dat op plek drie eindigde in mijn albumlijst van 2020. Die show had alles, maar misschien kwam dat stiekem ook gewoon door twee geweldige artiesten en het feit dat ik het op CD al een geweldig album vond. De afsluiter van die dag was
YOB en dat was een partijtje hard, net zoals we van deze pioniers gewend zijn.
Het ding met dit soort festivals is wel dat eigenlijk alles goed was, waardoor een kritische blik bijna niet te vinden is. Sorry! Ik realiseerde me gisteren eigenlijk pas dat ik totaal vergeten ben om wat LP's mee te nemen naar Nederland. Da's achteraf toch wel zonde, want er stonden me daar toch wat pareltjes (wat ook niet anders kan met zo'n label, maar toch)! hubris., Ranges en Tom E Morris & Jo Quail van deze dag waren daar toch zeker voor in aanmerking gekomen.