Nou, het chagrijn heeft inmiddels wel een plekje gekregen. Wel Spurs-achtige gevoelens, maar toen werd ik ook op ochtend 2 niet lekker wakker, vandaag ging al beter

. Al blijft het wel wrang dat je in 4 dagen tijd twee keer in de 99ste minuut het kampioenschap verpest ziet (tuurlijk niet alleen die momenten, maar toch..). Ik durf er echt mijn hand voor in het vuur te steken dat het zondag binnen 20 minuten 2-0 voor PSV staat en Ajax niet wint van Twente.
Afgelopen woensdag, en wat allemaal door de kamer vloog in de 99ste minuut, laat toch wel weer zien dat voetbal ook meer is dan maar een spelletje. Voor mij althans. Dat is begonnen als vijfjarig jochie dat fan werd van Kluivert en 30 jaar later is Ajax nog steeds echt wel een belangrijke factor in mijn leven. Ik begrijp zeker dat het niet het belangrijkste is; ik ben ernstig ziek geweest op mijn 25e, heb veel te vroeg afscheid moeten nemen van dierbaren, ik zie dagelijks wat er gebeurt in Gaza, ik weet het allemaal. Maar toch, in het treintje naar het stadion, je weekendvibe laten bepalen door die 11 mannen die nu het shirt van Ajax dragen, het is er wel. Ik durf wel te stellen Ajacied voor het leven te zijn, en kijk ernaar uit dit door te geven aan mijn dochter (en wie weet welke nakomelingen nog volgen).