Het was een fijne festivaldag met hoogte- en dieptepunten.
We begonnen met Noname, die alvast de gunfactor heeft verdiend met haar sympathieke en geïnspireerde optreden. (Te) weinig volk helaas, wat wel een beetje de trend van de dag was bij de leukste optredens.
Tot het einde gebleven, wat betekende ergens achteraan aansluiten bij the Last Dinner Party. Ik vind het dan lastig om er echt in te komen en dat lukte dan ook niet helemaal.
Snel wat eten om op tijd bij Jessie Ware te zijn, wat achteraf helemaal niet nodig was. Nog een gunfactor voor Jessie, die van begin tot einde swingde. Persoonlijk had ik een rustpunt als Wildest moments mooi gevonden en Shake the bottle had ook wel op de setlist gemogen, maar een kniesoor die daar op let bij zo'n feestje.
Jessie adviseerde om te blijven voor Janelle Monae, maar dat advies hebben we genegeerd (clash van de dag) om - voor het eerst - naar Nothing But Thieves te gaan. We stonden ergens halverwege waar het geluid eerst matig was en waar je ook niet veel had aan de vaak onnodig vage visuals. Tot zover de klachten, want het optreden was gewoon prima. Zoveel mooie nummers en bij Overcome een traantje weggepinkt.
Arlo Parks! Wederom een gunfactor uitgedeeld voor deze anti-ster met een gouden stem. T-shirt, kniebroek, patta's en zingen maar. De ene na de andere betoverende melodie, opgebouwd van het wat rustiger werk naar een verrassend ruige uitvoering van Softly. Weer een traantje bij Black Dog, wat is dat toch een aangrijpend nummer. Te weinig mensen weer (Klub C hooguit voor de helft gevuld) bij dit prachtoptreden.
Daarna even buiten relaxen bij de klanken van the Blaze. Klonk lekker, maar te weinig van meegekregen om er echt iets van te vinden. De zon ging weg, het werd wat frisser, dus besloten we om binnen te gaan zitten voor het optreden van Marc Rebillet. Vooraf een van mijn grootste must not sees, maar toch een beetje benieuwd wat hij zou brengen. En man, wat heeft hij mijn vooroordeel bevestigd. Ik vond het helemaal niks. Maar blijkbaar genoeg mensen die het wel leuk vinden, want het stond stampvol tot ver buiten Klub C.
Aangeschoven bij de lange rij voor de churros bij the Slope, daar nog wat meegekregen van Prins S en de Geit. Leuk en geinig, prima optreden als tussendoortje.
Vanwege vermoeidheid besloten om achteraan te staan bij Dua Lipa. Eigenlijk ook om wat eerder te vertrekken, maar daar kwam het niet van. Wat een geweldig optreden en wat was het uitstekend te volgen aan de andere kant van de weide. Geluid en beeld helemaal top. Nee, het is geen optreden met spontane improvisaties, maar gewoon boeiend van A tot Z. Blij het meegemaakt te hebben.
Nu nog even bijkomen en dan nog de zondag meepikken!