In de Ziggo Dome moet Måneskin het vooral van z'n inzet hebben
RECENSIENadat rockband Måneskin in 2021 het Songfestival op zijn naam bracht, ontpopte de groep zich tot de succesvolste Eurovisiewinnaar in jaren. Maandagavond gaf de groep een energieke show in een uitverkochte Ziggo Dome.
Hemelsbreed zo’n 60 kilometer verderop begon het allemaal. Frontman Damiano David memoreert het vanavond in onvervalst rocksterrenjargon als ‘
the start of this whole shit’. De Songfestivalzege van Måneskin, in mei 2021 in de Rotterdamse Ahoy, heeft het Romeinse kwartet binnen twee jaar naar een uitverkochte Ziggo Dome gebracht.
De groep is niet alleen in Europa een onverwacht succes gebleken. Ook de VS vallen inmiddels voor de rentree van rudimentaire drieakkoordenrock, met een Grammy-nominatie als Måneskins voorlopig hoogtepunt.
Wie rondkijkt in de uitpuilende zaal ziet maandagavond meteen wie de fankolonie van de band vormen: meisjes van rond de 20 zijn sterk oververtegenwoordigd, net als gebruiksters van de oogschaduw die de bandleden elke show weer uit hun make-upkoffer opdiepen. Het fanatisem van de jonge fans heeft gezorgd voor een niet verwachte wedergeboorte van de punky gitaarrock met bijbehorende we don’t care-attitude.
Måneskin © Paul Bergen
3D-printer
Kritiek is er ondertussen uiteraard ook: Måneskin zou geen rockband zijn, maar er eentje spelen. Met z’n strak op maat gesneden Gucci-uniformen, hoge hakken en volgens strak recept geprepareerde 3-minutenrock. Rock-’n-roll uit de 3D-printer.
Het zijn enigszins flauwe argumenten die afleiden van de echte vraag: is Måneskin een opwindende band met voldoende kwaliteit om de eerste hype langdurig te verlengen?
Om die te beantwoorden draait het uiteraard niet om uiterlijkheden - al zou het lastig zijn om bij een casting vier betere posterkoppen bij elkaar te vinden - maar om de muziek.
En die is de Ziggo Dome absoluut veelbelovend. Inderdaad, soms zou je de groep de vaardigheid toewensen los te breken van de strakke formule van de stampende glamrock, maar wie meerekent dat er hier vier begin twintigers een van hun eerste eigen arenashows spelen ziet absoluut potentie. Als muziek in essentie het overbrengen van energie is, slaagt Måneskin daar vanavond uitstekend in.
De Italiaanse rockband Maneskin met leadzanger Damiano David, bassist Victoria De Angelis, gitarist Thomas Raggi en drummer Ethan Torchio treedt op in de Ziggo Dome. © Paul Bergen
Innerlijke woede
De band leunt daarbij niet op virtuositeit, maar op gedrevenheid. In sprinttempo jaagt Måneskin door zijn set. In niet veel meer dan 90 minuten heeft de band er 22 nummers doorheen gejakkerd.
En dan is er binnen die tijd ook nog een verplaatsing naar een klein podium achterin de zaal geweest voor twee, helaas nogal matige, semi-akoestische songs.
Het beste is Måneskin als de innerlijke woede van de groep zich vermengt met de transpiratie van het maniakel spelen en zo alle oogschaduw doet uitlopen. Dat lukt met Zitti e Buoni, de Songfestivalkampioen. Maar vooral het eveneens Italiaanstalige La Fine is een heerlijk ziedende rocksong. Onverstaanbaar zonder woordenboekje, maar in z’n overtuigingskracht genoeg om een avond op te teren.
Nadat rockband Måneskin in 2021 het Songfestival op zijn naam bracht, ontpopte de groep zich tot de succesvolste Eurovisiewinnaar in jaren. Maandagavond gaf de groep een energieke show in een uitverkochte Ziggo Dome.
www.ad.nl