Ook maar even een kort stukje over mijn 10e Lowlands. Dubbel jubileum dus!
Helaas dit jaar pas op vrijdagochtend kunnen komen en op zondag alweer vroeg weg, dus het was wel een korte editie voor mij. Maar wat voelde het weer als thuiskomen na drie jaar niet te zijn geweest! Allereerst maar even een paar opmerkingen over de veranderingen ten opzichte van een aantal jaren geleden:
- Campings: helaas niet meer op onze geliefde camping 5 kunnen geraken, aangezien deze nu pal voor de polsbandjestent ligt. Veel mensen die daar dus meteen hun kamp opslaan. Uiteindelijk helemaal achterop camping 7 beland, wat vanaf de parkeerplaats echt een pokkeeind lopen was, maar 's nachts wel heerlijk rustig bleek. Geen spijt van.
- Terreinindeling: het voelt wel heel relaxed om te merken dat de grenzen tussen festivalterrein en campings wat meer vervaagd zijn ten opzichte van vorige jaren. Veel minder hekken op het terrein en minimale controles zorgen ook echt meer voor een gevoel van vrijheid. Nu ben ik niet heel bang of paranoïde aangelegd, maar ik had echt ALLES mee kunnen nemen op de camping of festivalterrein. Zowel bij het binnenkomen met bagage als bij het festivalterrein niet één keer gecontroleerd. Ik vind dat dat gewoon moet kunnen, maar ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die zich daar misschien iets minder veilig door voelen.
- Nieuwe tenten: Alpha is erg mooi geworden, maar een tent kun je het niet meer noemen. Het is gewoon een half open podium geworden, waar een gedeelte nog onder de overkapping kan schuilen als het regent. Je hebt nu echter wel op de heuvels nog goed zicht en je hoort ook nog wat van het geluid. Nadeel is al eerder genoemd: optredens die vanwege de lichtshow eigenlijk in het donker zouden moeten, vallen nu wel een beetje tegen. Heb er welgeteld een half optreden gezien (alt-j) maar ik begrijp wat men bedoelt.
De nieuwe Bravo levert nog wat gemengde gevoelens op. Buiten het feit dat ie spuuglelijk is aan de buitenkant, maar dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Van binnen is het een prachtige kathedraal, maar wat staat het snel vol zeg... Als je op tijd bent voor een optreden, is het wel ok, maar als je de tweede helft van een populaire act nog mee wil pakken, is dat wel een probleem. En 's nachts in de Bravo 'dansen' is ook niet te doen. Eén keer geprobeerd, maar toen we tien meter naar binnen stonden, kon ik nog steeds niet bewegen, laat staat dansen. Veel te druk.
- Armadillow: het is natuurlijk fantastisch dat je 24h per dag op het festivalterrein kan dansen, eten en drinken, maar (voor de hele oude mensen onder ons) ik blijf gewoon de Groove Tube missen. De Armadillow is in de buitenlucht en afgelopen weekend vond ik het 's nachts gewoon te koud om daar lang te blijven hangen. Voor de jonkies: vroegah stond op die plek de Groove Tube, gewoon een overdekte tent waar de hele dag en nacht (tot 5 uur?) dj's de meest uiteenlopende muziek aan elkaar regen. Na alle optredens kwam onze groep daar allemaal weer samen om lekker overdekt cocktails achterover te slaan en op de tafels te dansen. Misschien dat dat dit jaar ook voor extra nachtelijke drukte in de andere tenten zorgde?
Nu de optredens:
Op vrijdag lekker rustig aan gedaan, beetje op het terrein gekeken en als eerste optreden gekozen voor
J. Bernardt (meteen maar de lastigste clash van het weekend met Michael Kiwanuka en Glass Animals). Jinte is een uitstekende frontman, wat ie al bewees bij Balthazar, en daarvoor krijgt ie nu nog meer ruimte. Hij bespeelt het publiek zelfverzekerd en met gemak en muzikaal is het ook dik in orde (denk: Chet Faker). Prima begin! Nog een kwartiertje Glass Animal meegepikt en ook dat klonk lekker.
Daarna even een biertje gehaald in de Brand Bijzondere Bieren bar en terug naar de Heineken voor
Feist. Het geluid was in het begin niet optimaal, maar dat mocht de pret niet drukken. Als derde nummer werd
The Bad In Each Other ingezet en wat is dat toch een waanzinnig goeie plaat. Veel nieuwe nummers gespeeld (die beter overeind bleven dan ik had gedacht), tussendoor lekker dansen op Nina Simone cover
Sealion en eindigen met een paar publiekfavorieten. Wat is Leslie Feist toch een lekker eigenzinnige vrouw. Heerlijk. Voor mij het beste optreden van de vrijdag.
Vervolgens naar de Bravo om een prima plek te krijgen bij
Solange. Door geluidsproblemen begon ze al later en ook daarna was het nog steeds niet goed. Een microfoonwissel later en alles ging een stuk beter. Helaas had ze toen al een paar pareltjes van A Seat at the Table moeten doen met een te zachte stem in de mix. Maar wat kan ze zingen zeg... En die tot in de puntjes ingestudeerde show/choreo vond ik een lust voor het oog. Niet iedereen zal het met me eens zijn, maar ondanks de geluidsproblemen, heb ik gewoon een goed optreden gezien.
Had Moderat graag gezien, maar door de overlap met Bravo-acts Solange en Iggy Pop, toch maar gekozen om de tocht naar de Alpha te laten voor wat het was. Daar heb ik wel een klein beetje spijt van. Want de teleurstelling van het weekend was voor mij
Iggy Pop, maar daar zag het na de eerste 20 minuten nog niet naar uit. Openen met drie absolute killer hits in het eerste kwartier (I Wanna Be Your Dog, Passenger en Lust For Life) en het hele publiek zat er goed in! Daarna viel het voor mij als een kaartenhuis in elkaar. Voor iemand die niet heel bekend is met zijn oude werk, blijkt elke andere song wel heel erg veel op elkaar te lijken... Gewoon een brij van gitaren... En dan ook nog één van de mindere tracks van Post Pop Depression uitkiezen (Gardenia) en hij had mij volledig verloren. Zelfs eerder weggegaan, zonde.
De vrijdagavond werd voor mij afgesloten door
Ty Segall, wat een heerlijke bak herrie maakt die man met zijn band. Je kan je afvragen, wat was er dan zo anders dan bij Iggy? Er zit gewoon meer melodie in de herrie en er wordt merkbaar een hele hoop geïmproviseerd en uit de bocht gevlogen. Zo hoort een rock'n'roll optreden te zijn! En op het eind een pit die de halve India in beslag nam, geeft wel aan hoe vet het was.
Dan de zaterdag, gek gevoel om dan alweer je laatste dag in te gaan... Ook die dag rustig aan begonnen om uiteindelijk voor de tweede helft van
Husky Loops voor het eerst een tent in te duiken. Heerlijk bandje hoor! Vond de zanger qua houding iets weg hebben van de oude Alex Turner, met het stemgeluid van Damon Albarn. Twee prima gasten om mee vergeleken te worden, lijkt me...
Door naar de Heineken voor één van de must-sees van de zaterdag:
Sampha. Een lekker album gemaakt dit jaar en die blijkt zich prima naar het podium te vertalen. Hij lijkt vandaag wat moeite te hebben met de hoge tonen en ook hier staat het geluid in het begin niet optimaal afgesteld (die bas!! :O) maar dat staat een uitstekend optreden niet in de weg. Het minste nummer wat mij betreft wordt direct gespeeld ná het prachtige rustpunt in de set (het prachtige
No One Knows Me Like The Piano, helaas wel zonder de karakteristieke hypnotiserende pianomelodie) en dat zorgt voor een inkakmomentje. Die wordt overigens weer dubbel en dwars goedgemaakt met een intermezzo met alle vier bandleden bij elkaar op percussie en bij heerlijk dansbare afsluiters
4422 en
Blood On Me.
Inmiddels was de Lima volledig volgestroomd voor Jeangu Macrooy, waardoor ik alleen buiten de tent nog een beetje heb opgevangen. Dat klonk wel zeer veelbelovend, dus die ga ik eens goed in de gaten houden... Mijn volgende stop was
The Shins, wat het hoogtepunt van mijn weekend zou blijken. Je hebt weleens van die optredens waar alles op z'n plek valt en voor mij was dit de enige dit weekend waarbij alles leek te kloppen. De opbouw van de setlist was heerlijk, waarbij eerst wat nieuw en oud door elkaar werd gespeeld, een rustpuntje werd ingebouwd en werd afgesloten door vier prijsnummers. James Mercer leek ook nog iets beter bij stem te zijn dan eerder dit jaar in Paradiso en voor het eerst stond ook het geluid goed afgesteld. Tenslotte leek ook het publiek in een uitstekende bui, waardoor
New Slang de (relatieve) stilte kreeg die het verdient en bij de uptempo nummers goed werd meegedaan. Het overduidelijke speelplezier van de band werkte blijkbaar aanstekelijk! Uiteindelijk resulterend in een welverdiend enthousiast applaus.
Waar de rest van onze groep behoefte had om eens los te gaan bij Bloody Beetroots, was ik wel benieuwd naar
London Grammar. Hoewel het prachtige muziek is en ik er ook op plaat graag naar luister, was het toch niet helemaal waar ik op dat moment zin in bleek te hebben. Na drie nummers (gelukkig wel het prachtige Hey Now en nieuw succes Big Picture gezien) de opnieuw overvolle Bravo verlaten, waar bleek dat mijn wederhelft ook Bloody Beetroots te druk vond, dus samen naar de Alpha getrokken voor
alt-J. Die heb ik de laatste jaren wel vaker gezien en het nieuwe album kan me maar niet boeien, dus na een paar nummers even de heuvel opgezocht (en een biertje gedronken met Festileaks opperhoofd @Joszwa).
Vrouwlief hield alt-j ook al voor het eind gezien, waardoor we nog een onverwachts avondje samen waren bij
Elbow en Vince Staples! Bij Elbow stond de Bravo alweer overvol, maar het geluid bleek zich net buiten de tent nog prima te houden, dus toch nog één van de betere optredens van het weekend geworden. Wat blijft Guy Garvey toch een ontzettend sympathieke frontman... En waar de sets de afgelopen jaren overliepen van de grootse gebaren, lijken ze nu wat meer rustpunten in te kunnen bouwen, wat hun live performance ontzettend goed doet. Onverwacht leuk!
En daarna dus
Vince Staples... Wat een unieke show... Uniek als in: meneer staat in z'n eentje op het podium, slechts een silhouette door de enorme oranje lichtmuur achter hem, waar af en toe een 'big fish' overheen zwemt. En toch (of daardoor?) gaat wel de hele tent los. Wat een heerlijk energieke afsluiter van het weekend en wat een goede keuze om Editors eens een keer te skippen.
Zo, twee dagen, maar toch een lang verhaal...
Top 5 optredens:
1. The Shins
2. Sampha
3. Feist
4. Vince Staples
5. Elbow
Conclusie: toch een beetje opnieuw verliefd geworden op dit festival en de kans dit ik er volgend jaar weer bij ben voor nummer 11 is weer een heel stuk groter geworden.
