Review Vestrock 2023
Afgelopen weekend voor het eerst Vestrock aangedaan. Ondanks dat wij redelijk dichtbij wonen nu pas voor het eerst de oversteek gemaakt.
[...]
Leuk verslag.
Ik ben alleen zaterdag naar Hulst afgezakt. Mijn familie komt uit de omgeving, maar ik had pas voor het eerst van
Vestrock gehoord van een collega die in Hulst woont en die me vorig jaar probeerde jaloers te maken dat Editors in zijn thuisstad kwam optreden.
Sinds 'World's On Fire' van The Prodigy één van mijn absolute favoriete live-albums is geworden, wou ik ze al lang nog eens live zien. Aangezien ze nergens in België spelen dit jaar, het mooi weer was en ik toch niets anders te doen had, werd het een last-minute swapje en op naar Vestrock, met een thermos koffie op de achterbank voor de nachtelijke rit terug naar Brussel.
Bij aankomst in Hulst snapte ik niet goed waarom ik alleen maar bordjes richting 'Fietsenstalling' tegenkwam en geen enkel bordje naar de 'Parking', tot ik besefte dat ik me gewoon op straat moest parkeren. Wat wonderwel zonder probleem lukte, op amper drie minuten van de ingang.
Iedereen komt blijkbaar met de fiets naar dit festival. Welkom in Nederland !
Door fileleed onderweg (Kennedytunnel !) veel langer onderweg geweest dan gedacht en The Howl & The Hum net gemist, dus direct naar
Headshrinkers : Best genietbaar bandje dat ze op het Best Kept Secret forum - misschien - als 'rammelrock' zouden omschrijven. Wel weinig memorabel en niet alleen voor mij, want rondom wordt er vooral veel gebabbeld en bekertjes verzameld door kinderen.
Dan naar de Kapel voor
Wodan Boys : Ziet er wat uit als Goldband én komt ook uit Den Haag, maar dan met stevige punk. Deden hard hun best om het publiek aan hun kant te krijgen, maar toch duurde het tot het einde van hun set voor deze kleine tent echt goed los kwam. Was wel leuk, maar dit gaat nooit mijn favoriete genre worden.
Terug naar het Tent-stage voor
Merol : Dit paste heel goed in de namiddag op zo'n festival met veel families. Ik vind wel dat ze leuke nummers heeft en ik heb me wel vermaakt, maar toch vond ik dit een beetje tegenvallen. Ik had het gevoel dat ze een beetje een ingehouden performance gaf. Misschien wat geremd door haar outfit waar bij elke sprong of te felle beweging er een borst dreigde uit te floepen. Ook jammer dat ze 'Ik was er al' niet speelde, wat ik haar beste nummer vind. Ben nu niet zo zeker meer of ik haar op Rock Werchter ga zien, maar ik denk dat ze daar wél de volle 100% gaat geven.
Een beetje rondgehangen en iets gegeten (wat is kibbeling toch geweldig festivalvoer) en dan terug de Tent in voor
STAKE : Dit deed me bijzonder weinig. Er zijn een paar bands in dit genre die me kunnen bekoren (Brutus !), maar hierbij leek voor mij toch elk nieuw nummer veel te hard op wat ervoor kwam. (Een deel van) het publiek had er wel zin in en bij de eerste vraag van de band ontstond er een gigantische circle pit, met daarin een handvol mensen die hun uiterste best deden om niet voortdurend over de hoge kabelgoten te struikelen. Die hebben zich zo te zien uitstekend vermaakt, maar ik vraag me af of het voor die band wel zo leuk is dat er een deel van het publiek alleen maar met het vermijden van die kabelgoten bezig is en het andere deel van het publiek met het kijken naar die hotsende, botsende, struikelende mensen. Ik heb nauwelijks blikken richting podium zien gaan.
Naar de Main Stage dan voor
Life of Agony : Alhoewel ik aankom op het moment dat ze aan hun set zouden moeten beginnen, lijkt de band nu pas in zeven haasten aan hun soundcheck begonnen te zijn. Een kwartier te laat komt de announcer vertellen dat het hun schuld is en niet die van de band en zijn we vertrokken voor een ingekorte set in de ondergaande zon. Ik had deze band op voorhand wat proberen inluisteren, maar heb het toen na enkele nummers uitgezet omdat ik het moeilijk kon uitstaan. Live was ik wel heel verrast. Dit was een uitstekend live-act die met plezier en zonder pretentie op het podium stond.
Nog iets eten (broodje kipsaté ? Welkom in Nederland !) en wat zitten (The Prodigy moet nog komen) en dan plaats innemen voor de Main Stage voor
My Baby : Ik had op voorhand nog nooit van deze band gehoord en ook bij het inluisteren deed dit me niks, maar wat werkte dit goed live ! Ik had synthesizers en drumcomputers en zo op het podium verwacht, maar nee hoor, een gitarist, drummer en bassiste/zangeres brengen hier heel lekker klinkende, dansbare muziek.
Na My Baby blijf ik op mijn plekje voor de main staan, want surely is iedereen hier toch om The Prodigy te zien en gaat Michel De Hey voor een lege Tent staan DJen, maar nee hoor. De Main Stage stroomt volledig leeg en begint pas zo'n kwartier voor het optreden langzaam vol te stromen. Ik sta op pakweg de derde rij in het midden als
The Prodigy eraan begint : Wat was dit heerlijk ! Vanaf de eerste drop van het eerste nummer (Breathe) is het beuken beuken beuken tot het einde. Lang geleden dat ik zo hard ben gegaan op een optreden. Op een paar 'I can't hear you' momenten na is dit zo'n band die op geen enkel moment moet vragen om een mosh pit te maken, of om de handjes in de lucht te steken, of mee te klappen, of wat dan ook van die onzin. Het gebeurt gewoon vanzelf. Op het einde gaat de stofwolk eindelijk liggen en kan er opnieuw geademd worden. Ik stel voor dat The Prodigy voortaan Breathe als afsluiter speelt.
Zo blij dat ik mezelf dit dagje Vestrock cadeau heb gedaan.
Ik ben al benieuwd wie ze volgend jaar kunnen strikken.
