Okee, daar gaan we.. Ik heb dit jaar voor mijn doen echt heel veel bands gezien, dus het zal een vrij lange post worden. Laat ik in elk geval beginnen met mijn algehele gevoel na een lang weekend Graspop: een combinatie van ongeloof en opluchting. Ik realiseerde me niet meer zo goed hoe zeer ik me thuis voel op de Desselse weiden, tot ik ze na drie jaar eindelijk weer betrad. Voor mij is dit het ultieme weekend. Alles klopt gewoon. Goeie muziek, fantastische sfeer, uitstekende organisatie. Ik zou willen dat we in het dagelijks leven altijd met elkaar omgaan zoals we op Graspop doen. Het gevoel van volledig jezelf kunnen zijn.
Dan de muziek..
Donderdag:
Misthyrming: 7,5. Op plaat klonk deze band iets te hard voor mijn smaak, maar dat viel live goed mee. Hun muziek is gevarieerder dan ik op voorhand dacht. En de set die ze speelden klonk superstrak. Prima begin zo!
While She Sleeps: 7,5. Ook dit was op voorhand niet helemaal m'n ding, maar live viel het me goed mee. Toch behoorlijk kunnen genieten van hun strakke metalcore set. Kan ook deels komen omdat een maat van me helemaal weg is van ze en erg enthousiast was. Dat werkte aanstekelijk.
Battle Beast: 7,5. Ik val in herhaling, merk ik. Maar ook dit was beter dan ik op voorhand verwacht had. Die zangeres is echt steengoed. En de muziek zelf bevatte meer variatie dan ik van een Power Metalband zou verwachten. Goeie energie ook op het podium. Zou me niets verbazen als deze band de komende jaren wat naar boven klimt op de affiches.
Lalma: 8. Dit was mijn eerste mustsee van het weekend. Ik had ze gemist op Alcatraz door een clash en was vastbesloten om ze dit keer wel te gaan zien. Zeker omdat ik het album de afgelopen maanden regelmatig opgezet heb. Hoge verwachtingen dus en die werden deels waargemaakt. Met de set zelf was niets mis. Goeie energie, strak gespeeld. Alleen het geluid stond helaas te hard en de Metaldome was wel heel erg leeg. Daarom niet de ultieme sfeer die ik hoopte. Desondanks een heel aangenaam optreden.
Mastodon: 8,5. Even wat etenen daarna door naar mijn volgende mustsee. Mastodon levert eigenlijk altijd wel met hun unieke sound. Zo ook nu weer. Van met name frontman Troy ben ik toch wel een redelijke fanboy geworden. Ik vind zijn stem en uitstraling zo tof. Enige kritiekpuntje vond ik de setlist. Ik kan zo 8 nummers opnoemen die ik interessanter vind dan het gros van wat ze nu speelden. Desondanks wederom geen teleurstelling.
Powerwolf: 8. De eerste keer dat ik Powerwolf zag in 2016 werd ik behoorlijk weggeblazen. Ik kende ze toen totaal niet en werd dus verrast door hun steengoeie zanger en interessante songs. Nu, een paar shows later, vind ik ze nog steeds erg goed, maar het verrassingseffect is eraf. (Dit wordt trouwens een terugkerend thema in dit verslag). Powerwolf is goed, heel goed. Maar voor mijn gevoel niet beter geworden over de laatste zes jaar.
Stake: 9,5. Wauw, ja! Dit was écht goed. Ik vind Stake live eigenlijk altijd goed, maar de laatste jaren waren ze naar mijn gevoel in hun songs een beetje de magie van de eerste albums kwijt. Maar met deze setlist pakten ze me weer als voorheen. Drie oude nummers, waaronder het fenomenale 'The Sea is Dying', aangevuld met de meest interessante recentere nummers. En de energie van die gasten joh, dat blijft indrukwekkend. De goed gevulde Marquee ging er ook volledig in op, waardoor dit met gemak het hoogtepunt van de donderdag werd.
Iron Maiden: 7,5. Ik vind Maiden oprecht één van de beste metalbands ooit, maar helaas is na een stuk of 8 liveshows van hun de magie er wel een klein beetje af voor mij. Zeker nu, dit was gewoon dezelfde show als die van de vorige passage. Het blijft super goed, maar ik weet inmiddels precies wat ik kan verwachten. En de spontaniteit en het verrassingseffect heb ik wel nodig om echt weggeblazen te worden.
Mercyful Fate: -. Geen beoordeling omdat ik alleen het eerste nummer gezien heb. Ik heb al moeite om stemgeluid van King Diamond te trekken. En als dan ook het geluid nog eens verre van optimaal is, weet ik dat het 'm niet gaat worden. Ik ben dus na het eerste nummer naar de camping gelopen. Was inmiddels ook al aardig verrot na een lange dag lopen en staan. Hoop voor de fans dat het geluid verderop in de show beter werd.
Dag top drie:
Stake
Mastodon
Lalma
Vrijdag:
Disillusion: 8,5. Vroeg opstaan om helemaal klaar te zijn voor de eerste echte progband van deze editie. Prog is mijn favoriete genre, dus ik keek er zeer naar uit. Helaas werd het eerste gedeelte van de show verziekt door geluidsproblemen (het geluid viel met enige regelmaat opeens helemaal weg). En voor zo'n korte set heeft dat wel impact. Gelukkig werd het daarna wel goedgemaakt en heb ik intens kunnen genieten van met name de fenomenale songs 'The Mountain' en afsluiter 'Aela'. Noemenswaardig is de schitterende bijdrage van de dame met trompet.
Beyond the Black: 7,5. Ik weet niet hoe, maar in mijn voorbereidingen op deze editie van Graspop heb ik deze band helemaal over het hoofd gezien. Ik weet niet waarom, want het kleine half uurtje wat ik vanaf de tribune van deze show mee kreeg, kon me zeer bekoren. Wat een goeie zangeres zeg! Ik stond te ver weg en heb te weinig gezien van de show voor een echt hoge beoordeling. Maar ik hoop nog eens op herhaling te mogen als ze nog eens naar Graspop komen.
Gaahls Wyrd: 9,5. Gaahl heb ik eigenlijk pas vrij recent echt ontdekt. Gorgoroth is eigenlijk te hard voor mijn smaak, dus heb me nooit zo in hem verdiept. Maar inmiddels heb ik wat interviews en docu's van hem gezien en ook veel meer naar zijn muziek geluisterd. En die voorbereiding zorgde voor hoge verwachtingen voor deze show. Nou, die werden ingelost! Super intense ervaring zeg. Wat een uitstraling heeft die man. En wat een bereik! Prima band ook en goed geluid. Kortom, alles wat ik hoopte. Met het schitterende 'Carving the Voices' als hoogtepunt.
Bullet For My Valentine: 7,5. Bij BFMV is er naar mijn idee iets aparts gebeurd. Ze hebben met bassist Jamie iemand weten te strikken die de band écht naar een hoger plan heeft getild. Zijn vocalen zijn, zoals de Engelsen zeggen, flawless. Hierdoor kan Matt zijn stem wat meer rustmomenten gunnen, waardoor ook hij beter zingt dan voorheen. Ik vind echt niet alles goed van ze, maar ze leveren eigenlijk altijd wel. En 'Tears Don't Fall' is in mijn ogen een ware metal classic geworden.
Alcest: 9. Op voorhand was dit één van de shows waar ik het meeste naar uit keek. Hun muziek leent zich perfect voor een naar mijn smaak ultieme festivalshow. Zo eentje waarin je met je ogen dicht bijna in trance wordt meegesleept in de emotionele klanken en de verfijnde tempowisselingen. De verwachtingen werden bijna volledig ingelost. Superstrakke set van de heren. Alleen stond de zang ietsjes te zacht, waardoor sommige momenten een beetje verloren gingen. Desondanks met enige regelmaat met kippenvel op m'n armen staan luisteren.
Jinjer: -. Geen beoordeling omdat ik alleen de eerste twee liedjes gezien heb. Wilde er toch even bij zijn, vanwege alles wat er in Oekraïne speelt. Maar helaas was dit by far de rotste clash van het weekend en wilde ik naar Zeal & Ardor in de Metaldome. De bos bloemen die na het eerste nummer aan Tatiana werden overhandigd, ontroerde me. Evenals de massaliteit van het publiek wat voor hen naar de Jupiler Stage kwam (ze hadden beter op Mainstage kunnen staan, het was echt te druk). En van vrienden die wel zijn blijven staan, hoorde ik dat het voor hen één van de hoogtepunten van het weekend was.
Zeal & Ardor: 10. Bij festivals met meerdere podia hoort het maken van (some hele moeilijke) keuzes erbij. En dan hoop je maar dat je achteraf de juiste keuze hebt gemaakt. Ik was graag bij Jinjer blijven staan, ik was graag naar Paradise Lost in de Marquee gegaan, maar uiteindelijk heb ik besloten om de volledige show van Zeal & Ardor in de Metaldome te gaan bekijken. Op basis van een voorgevoel en na hoe goed ik ze in 2018 vond. Het bleek de perfecte keuze. Vanaf de allereerste noot gebeurde er iets magisch in de afgeladen Metaldome. Ik weet zeker dat het gros van de mensen wat daar stond nauwelijks bekend was met hun werk, maar stuk voor stuk werden we overdonderd door iets heel bijzonders. De combinatie van klanken die ze weten te produceren werken zo goed dat ik het alleen maar kan geloven omdat ik er daadwerkelijk bij ben geweest. Het werd bijna een soort ritueel; de ultieme interactie zonder woorden tussen band en publiek. Het wederzijdse respect en de almaar groeiende intensiteit aan emoties die door de hele tent gierden. Dit was een show zoals je die maar een paar keer in je leven meemaakt. Zo eentje waar alles klopte en waar je jaren later nog kippenvel van krijgt als je eraan terug denkt. Als deze band niet de 'next big thing' is dan weet ik het ook niet meer. Oprecht dankbaar dat ik hierbij mocht zijn.
Amenra: 9,5. Van de ene spirituele ervaring naar de andere, niet te geloven joh. Op Alcatraz al waanzinnig goed, op Graspop nóg beter. Ik ken weinig bands die zo goed zijn in het overbrengen van een boodschap. Je kan bijna niet anders dan met je ogen dicht meegevoerd worden door de meeslepende soundscapes van de band en de hartverscheurende vocalen. Zoals Jos al schreef: de combinatie Am Kreuz / Solitairy Reign was ongelooflijk. Ik heb nu twee harde sets van ze gezien en ben vastbesloten om een keer een akoestische set van ze mee te pakken.
Within Temptation: 6,5. Er was een tijd dat ik diehard fan was van deze band. Enter, The Dance en Mother Earth zijn stuk voor stuk briljante albums. Maar met de jaren ben ik het gevoel voor deze band kwijtgeraakt. Het komt op mij over dat ze tegenwoordig alleen nog maar muziek met het hoofd maken en de spontaniteit er helemaal af is. Dat is mijn gevoel, daar ben ik me echt wel van bewust. De liefhebber zal er anders over denken. Maar hoe zeer ik ook mijn best doe, ik kan echt amper nog genieten van hun shows. Desondanks hebben vrienden van me er wel van genoten, dus prima verder. Kan ook niet zeggen dat het heel slecht was. Maar puur uit eigen belang hoop ik dat ze nu weer even een paar jaar wegblijven bij de headlinerspots op Graspop.
Scorpions: 5. Over bands gesproken die weg mogen blijven bij de headlinerspots... Mijn hemel zeg, grootste teleurstelling van het weekend was toch wel Scorpions. In 2017 vond ik het nog zeer vermakelijk, maar daar is inmiddels weinig meer van over. Die zanger is nooit de beste zanger van de wereld geweest, maar dit was gewoon gênant. Geen energie, regelmatig gewoon vals. Cijfer zou nog lager zijn geweest als de show niet was gered door de prachtige podium aankleding en door de rest van de band, die wel een goeie, strakke show neerzetten. Al hoeft een drumsolo van 10 minuten ook niet van mij. Hopelijk voor henzelf, de fans en het festivalpubliek nu toch een definitief welverdiend pensioen voor de heren.
Living Theory: 6,5. Een voldoende voor de nostalgie en de band zelf, maar wat waren die frontmannen irritant zeg. In The End massaal meezingen blijft iets moois, maar verder was ik blij toen hun set voorbij was.
The Perfect Tool: 9. 02:30 als aanvangstijd was al laat, maar ze begonnen ook nog eens bijna een half uur later. Dit zorgde voor een matig gevulde Metaldome. En in de anderhalf uur die volgde besloten steeds meer mensen (niet onlogisch) om naar hun tent te gaan. Ergens wel zonde, maar het zorgde er wel voor dat alleen echte Toolfans de vermoeidheid trotseerden en bleven staan. Of nou ja, ik moet eigenlijk zeggen er een heel vet feestje van maakten. Het gros van de vriendengroep waar ik mee was is allemaal fan, dus het dansen en meezingen kon niet uitblijven. Ik weet dat niet iedereen het met me eens is, maar die coverbands 's nachts in de metaldome vind ik echt een briljante move. Tegen half 5 in behoorlijk uitgelaten stemming richting de camping gegaan na één van de beste festivaldagen die ik ooit heb beleefd.
Dag top drie:
Zeal & Ardor
Amenra
Gaahls Wyrd
Ok, dit begint een klein beetje uit de hand te lopen. Zit nu al heel lang te tikken. Ik ga mijn verslag hier even onderbreken, even eten maken en dan vanavond of misschien morgen verder.