En de tienduizenden mensen die daar live naar de geluidsmix stonden te luisteren, werden ook gemanipuleerd door de BBC uiteraard!
UK Glastonbury 2023
- Onderwerp starter Joszwa
- Startdatum
Zo, enkele dagen kunnen bekomen en nu dus tijd voor een verslagje. Dat het een intense ervaring was, werd vannacht nog maar eens bewezen toen ik heb lopen slaapwandelen met het idee dat ik vanuit mijn raam naar de Pyramid stond te kijken. Blij dat ik deze week nog verlof heb genomen want teruggaan naar ‘de normale wereld’ blijkt toch moeilijker dan ik had verwacht. Ik ga in dit verslag gewoon alles wat ik heb beleefd chronologisch overlopen en dan achteraf zal ik nog enkele aspecten van het festival aanraken.
Deel 1
Vooraf
Ik had in jaren niet zo hard meer afgeteld naar een evenement. Elk lastig momentje op het werk trok ik recht met het idee ‘binnenkort komen er enkele mooie weken aan’. Ik had dan ook mijn grote vakantie dit jaar helemaal opgehangen aan Glastonbury voor de ideale ervaring. Al sinds de woensdag ervoor begonnen met enkele concerten (waarover ik wellicht ook nog wel iets schrijf), dan Glastonbury en vervolgens nog genoeg recuperatietijd.
Vorige week dinsdag was de dag dan eindelijk aangebroken om te vertrekken. Rond de middag thuis vertrokken met de trein naar Brussel om daar de Eurostar te nemen richting Londen. Daar had ik nog 8u vrije tijd voor mijn coach ‘s nachts vertrok. Ver ben ik echter niet geraakt met al dat gewicht op mijn rug, maar uiteindelijk toch nog wat de toerist kunnen uithangen in Westminster en verder zitten chillen in Victoria Station. Coaches verliepen niet heel erg georganiseerd daar, maar uiteindelijk toch rond 2u op de bus geraakt.
Woensdag
Eenmaal op de coach direct in slaap gevallen. Drietal uur later word ik wakker, kijk ik uit het raam links en zie ik de Ribbon Tower op het terrein. Ik kijk rechts en zie de Glastonbury Tor in de verte boven de mist uitsteken. Kippenvel. Enkele minuten later stap ik van de coach en ga richting de rij waar ik een tentje passeer waarin enkele mensen hun rugzak aan het leegmaken zijn voor controle. Ik stop instinctief waarop een steward mij vraagt wat er scheelt, blijkbaar mag quasi iedereen gewoon doorwandelen. In de rij verder nog tevergeefs een dutje proberen doen want tegen 8u gingen de poorten open. Binnen een kwartier wandel ik door de poorten waar de vrijwilligers iedereen een fijn festival wensen en je een gratis tote bag en programmaboek in je handen krijgt. Ik moet toegeven dat ik even een emotioneel momentje had toen ik die poorten binnenwandelde en besefte dat ik nu effectief op Glastonbury was.
Ik had met enkele mensen van het Graz forum die nog aan de ticket office stonden, afgesproken op camping Darble vlakbij de ingang. Enkele mensen van Camp Solo gegroet en een kwartiertje later kwamen de kampeergenoten dan toe. Tent stond snel en voor we het wisten zaten ze op onze campingstoel te genieten van de ochtendzon. Die zon duurde echter niet lang want er kwamen blijkbaar enkele buien aan. Geen erg want iedereen was toch van plan een dutje te doen na de toch wel erg korte nacht. Tegen 13u30 waren we dan op pad voor de eerste verkenning.
Die verkenning startte in de Woodsies area die het dichtst bij onze camping lag. Op een klein platform op het veld liep de timing van de eerste optredens toen al helemaal in het honderd, maar uiteindelijk toch nog een stukje van Billy Bragg gezien. Echt zo’n traditionele Glastonbury naam die elk jaar op meerdere podia staat en lekker activistische liedjes bracht, ideale opener. Verder op verkenning in het bos aan de Woodsies, een prachtig stukje natuur op het terrein en daarna voor het eerst voorbij de Pyramid gewandeld. Drinkbus die ik voor het goede doel had besteld, opgehaald en een stop gemaakt aan de Cider Bus. Ik denk niet dat er een meer typisch Glastonbury manier is om het festival te starten als ik die eerste paar uren heb gedaan.
De grootste podia zijn op de eerste twee dagen nog niet open dus mijn tocht zette zich verder naar het marktgebied centraal op het terrein. Daar vind je een mix van allerlei handelaars in gadgets en tweedehands kledij met leuke eetkraampjes en bars met podia in. Heerlijk vertoeven daar met onder andere ook Carhenge (exact wat je denkt dat het is) dat terug was van weggeweest. Vervolgens gepasseerd aan de cinema waar ik een halfuurtje naar Puss in Boots heb zitten kijken. Iets gegeten en nog een dutje gedaan aan het circusveld alvorens via de South East Corner langzaam richting de heuvels te trekken. Nog langs de Craft en Healing Field gepasseerd waar elke dag allerlei workshops en meditatiedingen plaatsvinden. Niet echt 100% mijn ding maar je merkte wel enorm dat alles daar door de mensen zelf wordt georganiseerd, voelde allemaal heel spontaan en organisch qua opzet. Via de Stone Circle richting Strummerville waar je heerlijk kan chillen in zetels in het bos. Daar ook het begin gezien van een van de weinige optredens op woensdag alvorens een plek in te nemen op een van de heuvels voor het vuurwerk. Bij de Stone Circle was er een performance/ritueel bezig maar helaas was het veld afgesloten wegens te druk. Vanop de heuvels dus nog naar het vuurwerk gekeken waarna er overal gigantische vuren werden ontstoken, heel speciale sfeer. Verder niet te laat meer gemaakt en door middel van een lange wandeling langs enkele van de grote podia in bed gekropen na een indrukwekkende en ontspannende dag.
Donderdag
Blijkbaar was die eerste dag vermoeiender dan ik aanvoelde, want ik werd pas wakker na bijna 9u slaap in mijn nieuwe Fresh & Black tent. Goed uitgerust dus om de 40% van het terrein dat ik nog niet had gezien te gaan verkennen. De dag begon met de pub crawl die georganiseerd werd door Camp Solo waar we ons hadden aangehangen. De eerste paar stops meegedaan, was gezellig met de buren kletsen inclusief slecht georganiseerde quiz die gewonnen werd door een duo Nederlanders. De verdere verkenning daarna begonnen in de buurt van Greenpeace waar je ook een verstopt stukje natuur hebt dat fungeert als soort plantentuin en je goedkope vegan maaltijden kon scoren. Vervolgens hele tijd nabij The Park rondgelopen, random bars rondgelopen en heel wat verrassend sterke lokale bandjes gezien. Ook even op de pier rondgelopen waar je arcade games kon spelen en er een robotband speelde. Op The Park stage opende de ziel achter Glastonbury, Michael Eavis, het muzikale gedeelte van het festival officieel met enkele liedjes met zijn band. Was mooi om te zien. Vervolgens richting Silver Hayes getrokken voor een dj-set van Joe Armon-Jones b2b Maxwell Owin die fijne jazzy danstunes speelden.
Het grootste deel van mijn donderdagavond speelde zich echter af in het nightlife gedeelte van het terrein (SE corner) waar het met momenten al over de koppen lopen was. Enige moment van het weekend dat ik vond dat het ergens onverantwoord druk was. Gelukkig wel nog binnen geraakt aan de Truth Stage waar ik onder andere Panic Shack zag, leuke vrouwelijke punk was dat. Daarna speelde er een soort Indiase Bhangra feestband die het publiek helemaal warm kreeg. Helemaal niks live aan en eigenlijk konden bepaalde dingen niet echt door de beugel (La Bamba zingen met sombrero’s enzo), maar goed. Daarna was het de beurt aan Skindred die echt kut waren op een heerlijke manier. Ik kende er niet echt veel van op voorhand dus ik vond hun mix van stijlen wel lekker verrassend, hopeloos gedateerd en vooral heerlijk fout. Afgesloten daar met Ho99o9 waarop iedereen ook nog eens los kon gaan maar die mij verder niet enorm overtuigden. Het plan was om nog naar Nia Archives te gaan maar het was te druk dus uiteindelijk bij IICON gestopt voor de dagelijkse AV 3D show. Was indrukwekkend om te zien, ik kan nog altijd niet goed vatten hoe gigantisch dat podium is. Onze camping lag helemaal aan de andere kant van het terrein dus de lange tocht terug ingezet langs Silver Hayes waar we nog vijf minuten naar VTSS hebben gekeken. Klonk redelijk goed ondanks het geluid dat wat te zacht was.
Deel 1
Vooraf
Ik had in jaren niet zo hard meer afgeteld naar een evenement. Elk lastig momentje op het werk trok ik recht met het idee ‘binnenkort komen er enkele mooie weken aan’. Ik had dan ook mijn grote vakantie dit jaar helemaal opgehangen aan Glastonbury voor de ideale ervaring. Al sinds de woensdag ervoor begonnen met enkele concerten (waarover ik wellicht ook nog wel iets schrijf), dan Glastonbury en vervolgens nog genoeg recuperatietijd.
Vorige week dinsdag was de dag dan eindelijk aangebroken om te vertrekken. Rond de middag thuis vertrokken met de trein naar Brussel om daar de Eurostar te nemen richting Londen. Daar had ik nog 8u vrije tijd voor mijn coach ‘s nachts vertrok. Ver ben ik echter niet geraakt met al dat gewicht op mijn rug, maar uiteindelijk toch nog wat de toerist kunnen uithangen in Westminster en verder zitten chillen in Victoria Station. Coaches verliepen niet heel erg georganiseerd daar, maar uiteindelijk toch rond 2u op de bus geraakt.
Woensdag
Eenmaal op de coach direct in slaap gevallen. Drietal uur later word ik wakker, kijk ik uit het raam links en zie ik de Ribbon Tower op het terrein. Ik kijk rechts en zie de Glastonbury Tor in de verte boven de mist uitsteken. Kippenvel. Enkele minuten later stap ik van de coach en ga richting de rij waar ik een tentje passeer waarin enkele mensen hun rugzak aan het leegmaken zijn voor controle. Ik stop instinctief waarop een steward mij vraagt wat er scheelt, blijkbaar mag quasi iedereen gewoon doorwandelen. In de rij verder nog tevergeefs een dutje proberen doen want tegen 8u gingen de poorten open. Binnen een kwartier wandel ik door de poorten waar de vrijwilligers iedereen een fijn festival wensen en je een gratis tote bag en programmaboek in je handen krijgt. Ik moet toegeven dat ik even een emotioneel momentje had toen ik die poorten binnenwandelde en besefte dat ik nu effectief op Glastonbury was.
Ik had met enkele mensen van het Graz forum die nog aan de ticket office stonden, afgesproken op camping Darble vlakbij de ingang. Enkele mensen van Camp Solo gegroet en een kwartiertje later kwamen de kampeergenoten dan toe. Tent stond snel en voor we het wisten zaten ze op onze campingstoel te genieten van de ochtendzon. Die zon duurde echter niet lang want er kwamen blijkbaar enkele buien aan. Geen erg want iedereen was toch van plan een dutje te doen na de toch wel erg korte nacht. Tegen 13u30 waren we dan op pad voor de eerste verkenning.
Die verkenning startte in de Woodsies area die het dichtst bij onze camping lag. Op een klein platform op het veld liep de timing van de eerste optredens toen al helemaal in het honderd, maar uiteindelijk toch nog een stukje van Billy Bragg gezien. Echt zo’n traditionele Glastonbury naam die elk jaar op meerdere podia staat en lekker activistische liedjes bracht, ideale opener. Verder op verkenning in het bos aan de Woodsies, een prachtig stukje natuur op het terrein en daarna voor het eerst voorbij de Pyramid gewandeld. Drinkbus die ik voor het goede doel had besteld, opgehaald en een stop gemaakt aan de Cider Bus. Ik denk niet dat er een meer typisch Glastonbury manier is om het festival te starten als ik die eerste paar uren heb gedaan.
De grootste podia zijn op de eerste twee dagen nog niet open dus mijn tocht zette zich verder naar het marktgebied centraal op het terrein. Daar vind je een mix van allerlei handelaars in gadgets en tweedehands kledij met leuke eetkraampjes en bars met podia in. Heerlijk vertoeven daar met onder andere ook Carhenge (exact wat je denkt dat het is) dat terug was van weggeweest. Vervolgens gepasseerd aan de cinema waar ik een halfuurtje naar Puss in Boots heb zitten kijken. Iets gegeten en nog een dutje gedaan aan het circusveld alvorens via de South East Corner langzaam richting de heuvels te trekken. Nog langs de Craft en Healing Field gepasseerd waar elke dag allerlei workshops en meditatiedingen plaatsvinden. Niet echt 100% mijn ding maar je merkte wel enorm dat alles daar door de mensen zelf wordt georganiseerd, voelde allemaal heel spontaan en organisch qua opzet. Via de Stone Circle richting Strummerville waar je heerlijk kan chillen in zetels in het bos. Daar ook het begin gezien van een van de weinige optredens op woensdag alvorens een plek in te nemen op een van de heuvels voor het vuurwerk. Bij de Stone Circle was er een performance/ritueel bezig maar helaas was het veld afgesloten wegens te druk. Vanop de heuvels dus nog naar het vuurwerk gekeken waarna er overal gigantische vuren werden ontstoken, heel speciale sfeer. Verder niet te laat meer gemaakt en door middel van een lange wandeling langs enkele van de grote podia in bed gekropen na een indrukwekkende en ontspannende dag.
Donderdag
Blijkbaar was die eerste dag vermoeiender dan ik aanvoelde, want ik werd pas wakker na bijna 9u slaap in mijn nieuwe Fresh & Black tent. Goed uitgerust dus om de 40% van het terrein dat ik nog niet had gezien te gaan verkennen. De dag begon met de pub crawl die georganiseerd werd door Camp Solo waar we ons hadden aangehangen. De eerste paar stops meegedaan, was gezellig met de buren kletsen inclusief slecht georganiseerde quiz die gewonnen werd door een duo Nederlanders. De verdere verkenning daarna begonnen in de buurt van Greenpeace waar je ook een verstopt stukje natuur hebt dat fungeert als soort plantentuin en je goedkope vegan maaltijden kon scoren. Vervolgens hele tijd nabij The Park rondgelopen, random bars rondgelopen en heel wat verrassend sterke lokale bandjes gezien. Ook even op de pier rondgelopen waar je arcade games kon spelen en er een robotband speelde. Op The Park stage opende de ziel achter Glastonbury, Michael Eavis, het muzikale gedeelte van het festival officieel met enkele liedjes met zijn band. Was mooi om te zien. Vervolgens richting Silver Hayes getrokken voor een dj-set van Joe Armon-Jones b2b Maxwell Owin die fijne jazzy danstunes speelden.
Het grootste deel van mijn donderdagavond speelde zich echter af in het nightlife gedeelte van het terrein (SE corner) waar het met momenten al over de koppen lopen was. Enige moment van het weekend dat ik vond dat het ergens onverantwoord druk was. Gelukkig wel nog binnen geraakt aan de Truth Stage waar ik onder andere Panic Shack zag, leuke vrouwelijke punk was dat. Daarna speelde er een soort Indiase Bhangra feestband die het publiek helemaal warm kreeg. Helemaal niks live aan en eigenlijk konden bepaalde dingen niet echt door de beugel (La Bamba zingen met sombrero’s enzo), maar goed. Daarna was het de beurt aan Skindred die echt kut waren op een heerlijke manier. Ik kende er niet echt veel van op voorhand dus ik vond hun mix van stijlen wel lekker verrassend, hopeloos gedateerd en vooral heerlijk fout. Afgesloten daar met Ho99o9 waarop iedereen ook nog eens los kon gaan maar die mij verder niet enorm overtuigden. Het plan was om nog naar Nia Archives te gaan maar het was te druk dus uiteindelijk bij IICON gestopt voor de dagelijkse AV 3D show. Was indrukwekkend om te zien, ik kan nog altijd niet goed vatten hoe gigantisch dat podium is. Onze camping lag helemaal aan de andere kant van het terrein dus de lange tocht terug ingezet langs Silver Hayes waar we nog vijf minuten naar VTSS hebben gekeken. Klonk redelijk goed ondanks het geluid dat wat te zacht was.
Laatst bewerkt:
Deel 2
Vrijdag
Vanaf vrijdag zijn alle podia open en is het festival in volle gang. Op dit moment voelde het wat vreemd aan dat het eigenlijk dan pas echt begon aangezien er al zo veel was gebeurd. Anyways, vanaf nu zijn er minder verhalen te vertellen aangezien ik mij vooral aan de hoofdpodia heb gewaagd, dus ik doe het vanaf hier met puntjes per artiest.
Een dag met ups en downs. Had wat last van de warmte dus niet te veel afstand proberen afleggen.
Ik heb op volgende LINK een selectie van foto’s en filmpjes geüpload die jullie kunnen checken voor meer beeldmateriaal.
Morgen schrijf ik nog enkele algemene gedachten over het festival, de sfeer, het publiek, etc.
Vrijdag
Vanaf vrijdag zijn alle podia open en is het festival in volle gang. Op dit moment voelde het wat vreemd aan dat het eigenlijk dan pas echt begon aangezien er al zo veel was gebeurd. Anyways, vanaf nu zijn er minder verhalen te vertellen aangezien ik mij vooral aan de hoofdpodia heb gewaagd, dus ik doe het vanaf hier met puntjes per artiest.
- Ben Howard (Other Stage): Heel druk al voor de eerste grote artiest op de hoofdpodia. Ik vond het een fijne set met Howard die de muziek voor zich liet spreken maar ook wel aan het genieten was. Wie dacht dat hij hitjes kwam spelen omdat het Glasto is, kwam bedrogen uit. The Fear kwam wel langs maar verder was het weer lekker eigenzinnig.
- Yaya Bey (West Holts): Hilarisch onsamenhangende bindteksten maar verder gewoon niet goed. Halverwege weggelopen.
- FLO (Woodsies): Gevormd naar het typisch Britse R&B girlgroup model. Zeker niet alles gezien want lekker dutje gedaan in de schaduw, maar klonk vocaal heel sterk. Afsluiten met hitje Cardboard Box was fijn.
- Carly Rae Jepsen (Other Stage): Gebaseerd op eerder getuigenissen met gematigde verwachtingen hierheen gegaan, maar uiteindelijk zeer positief verrast. Ben sowieso wel fan van haar muziek en die werd hier verpakt in een strakke maar sympathieke popshow. Was ook helemaal niet kinderachtig ofzo dus oprecht van genoten tussen de Britten.
- Richting Pyramid getrokken waar ik nog het einde zag van Texas die echt een bomvol veld trokken. Klonk nog best oke ook. Maar uiteindelijk was iedereen daar vooral voor de ‘niet zo secret’ set van The Churnups. Na Werchter de vorige keer heb ik altijd gezegd dat ik geen nood had om Foo Fighters ooit nog te zien dus was niet van plan lang te blijven, maar uiteindelijk toch volledig gezien. Unieke context om hen eens te zien zo overdag en niet langer dan een uurtje hits knallen.
- Richting West Holts waar ik nog een stukje van Joey Bada$$ zag voor mijn persoonlijke headliner van de dag begon: Young Fathers. Suboptimaal geluid en enkele irritante buren maakten de eerste helft niet perfect, maar verder was dit ongelooflijk indrukwekkend. Heel unieke dynamiek op het podium met bandleden en zangers die rondlopen en interacties hebben. Vooral het blokje van hun nieuwe plaat zorgde voor een brok in de keel, als Geronimo nog een minuut langer duurde, waren de tranen beginnen rollen. Publiek ontplofte ook nog helemaal toen een van de zangers het publiek in dook tijdens het laatste nummer.
- The Chemical Brothers DJ-set (Arcadia): Deze avond uitgekozen om ‘de spin’ eens te beleven en dat zeker niet beklaagd. Geluid was perfect in het midden, niet te druk, licht- en vuurshow optimaal beleefd, sfeer was uitgelaten en de broers draaiden een knaller van een set. Origineel niet van plan de hele set uit te doen maar uiteindelijk toch blijven plakken omdat het zo goed was.
- Nog richting de South East Corner gegaan voor Four Tet op IICON. Zag er indrukwekkend uit maar dat veld daar is echt gigantisch en sfeer was niet wat het moest zijn. Niet lang gebleven dus, mede dankzij een tip dat Fred Again.. een secret b2b set zou doen bij Joy Anonymous ergens achter een podium in Shangri-La. Halfuur aangeschoven in een van de kleinere DJ podia om via een afgedankte metro ergens backstage te belanden aan een container. Fredje is uiteindelijk niet komen opdagen en Joy Anonymous draaiden kut dus achteraf gezien wel een foute keuze. Was niettemin cool om even op een relatief rustig verdoken hoekje te komen en had toch geen andere plannen.
Een dag met ups en downs. Had wat last van de warmte dus niet te veel afstand proberen afleggen.
- Rick Astley (Pyramid): Wat een legende. Echt een bijzonder sympathieke man die zich volledig bewust was waarom hij hier stond. Goeie band, goeie zang, charismatische performance en daarna uiteraard uitgebreid gerickrolled.
- Wunderhorse (Woodsies): Opkomend bandje zoals je hier The Haunted Youth met een gelijkaardig traject hebt. Iets meer rock, prima uitgevoerd, zie ik de komende jaren enorm doorgroeien.
- Namiddag in The Park gespendeerd. Flohio trok geen kat in de hitte, Obongjayar deed het beter. Tussendoor vooral voor Jockstrap gekomen die uiteindelijk voor de grootste teleurstelling van het festival zorgden. Goeie muziek hoor, maar het meeste werd gewoon niet live uitgevoerd. Veel passages waar ze beiden eigenlijk niets aan het doen waren, slecht tempo doorheen de set ook.
- Shabaka Hutchings Flute Set (Crow’s Nest). Op de berg aan The Park in de hoogstgelegen bar van het festival staan soms onverwacht grote namen op het bord aan de ingang geschreven. Shabaka had een assortiment fluiten mee waarop hij indrukwekkende dingen deed. Onbegrijpelijk wat voor geluiden die soms uit die dingen kreeg, onverwacht hoogtepunt.
- Nog meer rondgedwaald met o.a. eten bij Maggie Rogers, Moxie b2b Leon Vynehall en het originele plan om Earl Sweatshirt te zien. Ik had echter plots helemaal geen zin meer in een slome hiphopshow in de zon dus na een paar nummers vertrokken en nog het einde van Lizzo gezien. Stond ramvol aan de Pyramid.
- Rina Sawayama (Woodsies): Origineel niet op de planning want ze speelde vlak voor Lana een eind verder. Zeker toen bleek dat de Woodsies veel achter zat op schema en ik nog een stuk Måneskin moest doorstaan, zag het er naar uit dat ik niet veel van haar show ging kunnen zien. Uiteindelijk toch volledig gezien en geen spijt van, onverwachte highlight dit. Heel sterke, theatrale show en een setlist die mooi onderverdeeld was in blokjes. Goeie live vocals en dansperformance ook.
- Lana Del Rey (Other Stage): Na Rina die dus over tijd was gegaan snel naar Other Stage gerend wat uiteindelijk niet nodig was want ja, jullie kennen het verhaal ondertussen wel… Echt onvergeeflijk dit. Lana bracht nochtans een show die echt memorabel kon worden als ze die had kunnen afwerken. Ze was ondanks merkbare zenuwen best goed bij stem en de show was mooi uitgewerkt, eeuwig zonde wat hier is gebeurd.
- Avond in Silver Hayes gespendeerd, gesprongen tussen de verschillende podia daar. Highlight was sowieso Helena Hauff met een stevige set op vinyl. Meesterlijke mixing skills en ditto plaatselectie, waarbij ze de muziek voor zichzelf liet spreken. Geen cliché trucjes zoals de bas even weghalen voor extra spanning, gewoon gaan op de Lonely Hearts Club dat sowieso ook briljant geluid heeft. Daniel Avery was daarna ook best sterk, lekker donker en heb ook nog een herkansing gehad bij Nia Archives.
- Skinny Pelembe (West Holts): Om 11u ‘s ochtends een goed optreden geven, is natuurlijk geen makkelijke opgave maar hij deed dit met verve. Boeiende songwriting en sterke uitvoering.
- Japanese Breakfast had last minute afgezegd dus plots was er een gat in de planning. Hierdoor de kans gekregen om ook tijdens het hoofdfestival even rond te lopen op het circusveld waar ik nog een indrukwekkende act zag met een ladder op een rijdende auto. Ook even langs de Kidz Field gepasseerd wat er echt als de hemel uitzag voor de jongste bezoekers.
- Black Country, New Road (West Holts): Begin gemist door die circusact die te leuk was, toch blij dat ik nog een stuk heb gezien. Had hun niet meer geluisterd sinds Isaac vertrokken is dus wist niet goed wat te verwachten, maar het stukje dat ik zag, zat vol bloedmooie momenten. Onder de indruk.
- Speakers Corner Quartet (West Holts): Briljante muzikanten brengen briljante gasten mee. Shabaka Hutchings, Tirzah, Joe Armon-Jones en Kae Tempest waren maar enkele van de 10(!) gastartiesten. Alle samenwerkingen waren geslaagd op hun eigen manier, maar vooral Kae zorgde voor een emotioneel hoogtepunt. Geluid stond niet perfect, maar dat mocht de pret niet bederven, hier straalde een massa liefde van het podium.
- Gesprongen tussen podia met o.a. stukje The Hu (wel geinig) en het einde van Slowdive (heel mooi!). Onderweg langs Pyramid gepasseerd waar bijna geen doorkomen aan was tijdens Blondie. Klonk matig.
- Lil Nas X (Pyramid): Nee dit was het echt niet. Vond het geen boeiende show met te weinig toffe nummers en quasi alles kwam van band, inclusief de vocals. Bij overmaat van ramp kwam Jack Harlow nog eens het podium opgewandeld.
- Elton John (Pyramid): Nas X met plezier doorstaan voor het moment waar iedereen al het hele weekend naar aan het aftellen was. Ik ben op zich niet echt opgegroeid met zijn muziek, maar tijdens zo’n set besef je pas echt hoeveel van zijn liedjes er in het collectieve geheugen gegrift staan. Elton focuste terecht op de muziek met uiteindelijk een vrij sobere show qua productie. Meer was echter niet nodig want de songs zijn sterk genoeg en hij speelde en zong zo bevlogen. Goeie band ook. De gasten waren uiteindelijk wel geen gigantische meerwaarde (wat kwam die gast met zijn gitaar daar eigenlijk doen?). Alleszins een euforisch gevoel na Rocket Man, heel dankbaar dat ik deze show heb mogen meemaken, eentje voor de geschiedenisboeken.
- Henge (Truth Stage): Na Elton eerst nog wat zitten nagenieten aan de Pyramid en warme kleren gaan halen maar toch nog even naar de South East Corner getrokken voor Henge. Dit was echt exact de muziek die ik nodig had op de laatste avond. Erg amusante show dus laatste keer alle remmen los.
- Nog wat rondgelopen, paar minuten in The Temple met het plan om daarna nog naar de andere kant van het terrein te trekken voor Sherelle. Daar uiteindelijk niet meer geraakt want blijven plakken aan The Stone Circle. Leek in eerste instantie een goed idee, zonsopgang met kampvuurtjes maar dat draaide uiteindelijk anders uit. Massaal gebruik van lachgas, een idioot met die vuurwerkpijl en een vechtpartij. Echt een domper zo op het einde.
Ik heb op volgende LINK een selectie van foto’s en filmpjes geüpload die jullie kunnen checken voor meer beeldmateriaal.
Morgen schrijf ik nog enkele algemene gedachten over het festival, de sfeer, het publiek, etc.
Gewelsig verslag, dank!! Gaat hierdoor wel kriebelen om het zelf ook eens mee te maken. Klinkt wel echt als een onvergetelijke belevenis.
Deel 3
Nabeschouwing
Hierbij belicht ik graag nog enkele aspecten van het festival die ik de moeite vind om te bespreken/waar mensen misschien vragen over hebben.
Terrein
Zoals jullie ondertussen weten is het terrein werkelijk gigantisch maar ik moet zeggen dat ik de afstanden uiteindelijk behapbaar vond. Het is misschien omdat ik me op het ergste had voorbereid en het dus uiteindelijk wel leek mee te vallen. Sure, als je ‘s nachts van de South East Corner naar camping Darble moet, is het wel een trektocht van 40 minuten maar op zich vond ik dat nog best ontspannend met onderweg nog allerlei taferelen. Met een logische planning, gezond verstand en na donderdag bottlenecks te detecteren, heb ik niet het gevoel dat ik veel heb gemist door de afstanden tussen podia. Tussen de grote podia kan je eigenlijk best makkelijk springen op een kwartiertje. Enkel ‘s nachts moet je best een keuze maken tussen SEC/Silver Hayes/The Park omdat die wel in de uithoeken van het terrein liggen en even over en weer niet handig is.
Verder is het terrein prachtig aangekleed. Aan de Truth Stage en The Park ben je omgeven door activistische slogans, je hebt Arcadia, het indrukwekkende IICON en elk ander podium heeft weer zijn eigen sfeer. In de velden daartussen heb je een heleboel kleine tentjes met matten op de grond en een podium van max een paar vierkante meter. Zoals ik al eerder schreef, heb je in de Craft en Healing Fields heel wat wappie dingen maar toch voelde dit allemaal heel sfeervol aan. En je merkt vooral: alles op het terrein werd in elkaar geknutseld door mensen met een hart voor Glastonbury, mensen die er alles aan willen doen om iets mooi te presenteren. Als ik het terrein (en bij uitbreiding het publiek) in twee woorden moet omschrijven, zou het ‘authentiek’ en ‘heterogeen’ zijn. Geen uniforme styling opgelegd door het festival, elk eetkraampje doet zijn ding en de menselijkheid is zichtbaar in elk detail.
Publiek en sfeer
Het publiek was heel Brits en in dit geval op een positieve manier. Eigenlijk opvallend ook hoe weinig niet-Britten er maar rondliepen. Anyways, het publiek zou ik nu niet meteen als fijnproevers beschrijven maar het was wel duidelijk dat muziek voor bijna iedereen de belangrijkste reden was om daar te zijn. Helaas heb ik wel enkele irritante groepjes als buren gehad die meer met zichzelf bezig waren dan met het concert, maar zeker niet zo wijdverspreid als op festivals in België/Nederland. Altijd mogelijk om een beetje te verplaatsen en omringd te worden door mensen die de muziek van de artiest goed kennen en enthousiast zijn.
Verder was de sfeer erg gemoedelijk. Het zal vast ook wel gewoon een beetje typisch Brits zijn, maar ik heb veel meer random gesprekken en fijne interacties gehad met mensen. Ontelbaar veel keer ‘hello mate’ gehoord en iedereen start een gesprek met positieve insteek. Buiten die laatste avond dan ook zelfs geen hint van agressie of frustratie gemerkt bij iemand. Dat is ook het geval bij elke vrijwilliger en steward die je tegenkomt, iedereen wenst je oprecht een fijne ervaring toe. Geen gefrustreerde vrijwilligers dus die alle vragen beu zijn en het echt als werk zien, wat hier in België soms toch wel het geval is.
Het laatste punt dat ik nog wil belichten is het vertrouwen in elkaar en de sociale controle. Ontelbaar voorbeelden van dingen die je hier nooit zou zien wegens mensen die zich niet kunnen gedragen. Tafels met tubes saus die vrij te gebruiken zijn, kleine bloempotjes aan een vlaggenpaal, handelaars die hun rekjes zonder toezicht aan het pad zetten en niemand die er maar aan denkt om dingen kapot te maken of mee te nemen. Op de camping wordt het verbod op partytenten ook goed opgevolgd zonder dat daar per se controle op moet zijn aan de ingang. Ik ben ook even op de Ribbon Tower gegaan en bovenaan stonden we daar met een vijftal mensen een praatje te maken met de stewards. Ik had niet het gevoel dat die ooit iemand naar beneden zouden sturen, al sta je daar een hele dag terwijl er anderen staan te wachten. Deze vrije, volwassen en relaxte manier waarmee je benaderd wordt, inspireert ook om zelf positieve interacties te starten. Even zwaaien naar de man op de vuilniskar, zorgen dat iedereen zich goed voelt, de drempel om deze dingen zelf te doen, werd enorm verlaagd.
Organisatie, faciliteiten en geluid
De organisatie vond ik ook heel goed. Ik kan mezelf niet goed voorstellen hoe je zoiets massaals zou coördineren, zeker niet met grote delen van het festival die vrij autonoom werken. Zoals ik al zei voelt het festival heel heterogeen maar daardoor niet per se verdeeld, alles hing mooi samen.
Vorig jaar waren er blijkbaar wat issues met crowd control maar dat was dit jaar dik in orde. Vanaf het druk werd aan de Pyramid verschenen er overal vrijwilligers met aanwijzingen om rondom het veld te lopen, er waren schermen om aan te duiden als er gebieden waren om te vermijden wegens drukte, overal wegwijzers en in de SEC wordt er ‘s nachts met een lus gewerkt. Alle stewards die ik aansprak, konden mij van nuttige informatie voorzien en wisten duidelijk hoe het terrein in elkaar zat.
De rest van de faciliteiten zijn basic maar uiteindelijk wel in orde. De campings kunnen donker zijn, douches zijn er quasi niet en de toiletten zijn vrij primitief maar ik heb geen horrorverhalen te vertellen hierover. Over het hele terrein zijn waterpunten verspreid. Ook nooit moeten wachten aan de wc of voor water, alhoewel ik drukke punten wel probeerde te vermijden.
Over het geluid en techniek ben ik ook zeer positief. West Holts had consistent iets te veel bas maar verder was het geluid op elk podium minstens ‘redelijk goed’ tot briljant. Zeker Lonely Hearts Club, Arcadia en enkele podia in SEC waren indrukwekkend qua PA. En rekening houdend met de gigantische schaal van het veld aan de Pyramid, kan ik ook niet anders dan respect hebben voor de geluidsmensen daar.
Catering
Het is duidelijk dat alle catering werd uitgevoerd door zelfstandige uitbaters, waarbij elk eetkraampje een heel uitgebreid aanbod had. Eten was niet bijzonder goedkoop maar voor £12 kan je makkelijk een kwalitatieve maaltijd scoren in een mooie portie. Ik heb voor die prijs o.a. een hele pizza, 8 chicken wings met halloumi, een hele kipfilet met rijst en curry of een mooie portie eend met friet en salade kunnen eten.
Buiten een cider heb ik geen alcohol gedronken en dan kan je qua drank ook wel goede deals doen. Aan de ‘officiële’ bars krijg je een beker frisdrank voor £3, maar quasi elk eetkraam verkoopt ook zelf drank aan supermarktprijzen. Dat betekent dus een 33cl blik cola voor £2 of soms zelf £1.5, echt geweldig.
Programmering
Geen belegen rockheadliners als GnR meer aub.
Verder natuurlijk weinig te klagen als je de lineup ziet. Er staan zoveel artiesten die ik op een ander festival sowieso zou gaan kijken maar hier geen tijd voor had. Langs de andere kant zijn er ook veel dingen die ik ergens anders zou skippen maar hier wel ga kijken dankzij de context (Rick Astley, Foo Fighters,...). Daarnaast heb je ook nog de secret sets die toch wel voor een soort gezonde spanning zorgen over het terrein. Niettemin zou ik het persoonlijk wel fijn vinden als de Pyramid en Other een betere lineup hebben. Prima dat er grote podia zijn die niet op mij gericht zijn (Acoustic en Avalon zelfs niet binnen geweest), maar het is wel zonde dat je eigenlijk amper iets kwalitatief kan zien op de twee grootste podia. West Holts, The Park en zelfs Woodsies waren overdag mijn go to spots. Het klinkt misschien belachelijk met zo’n weelde maar toch waren er enkele momenten waar ik puur muzikaal een beetje op mijn honger bleef zitten.
Weer
Droge aanloop met vlak voor het festival en op woensdag nog enkele buien. Rest van het weekend droog met afwisselend zon en bewolking en geen gestoorde temperaturen, veel perfecter dan dit wordt het niet in de UK. Overdag was het soms wel wat te warm in combinatie met de vochtigheid, maar ik zou elk jaar tekenen voor dit weer.
Minpuntjes
Het is niet veel, maar verder dan dit kom ik momenteel echt niet. Glastonbury benadert voor mij de perfectie.
Reflectie
Ik heb het gevoel dat na bijna een week heel deze ervaring nog steeds niet volledig is doorgedrongen. Hoe langer ik thuis zit, hoe minder de impact fysiek wordt maar hoe sterker de impact mentaal. Het is een groot woord maar ik neem heel voorzichtig het woord ‘life-changing’ in de mond. Doorheen het hele weekend en ook daarna heb ik heel wat ‘oh, zo kan het dus ook’-momenten gehad en dat mag je gerust heel breed interpreteren. Glastonbury is het perfecte voorbeeld van hoe mentaliteit en organisatorische keuzes een gigantische impact kunnen hebben op het gedrag van en de beleving voor bezoekers. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer dit allemaal te herleiden is tot het feit dat Glasto geen winstmotief heeft. Zowel bezoekers als alle anderen die betrokken zijn, redeneren hierdoor op een andere manier dan je gewoon bent op een festival.
Ook op persoonlijk vlak heeft Glasto een impact. Opnieuw heel wat ‘zo kan het dus ook’-momenten, op vlak van mijn positie in de maatschappij en welke impact ik kan hebben, maar ook tegenover mijn werk, mijn relaties, mijn tijdsbesteding en dergelijke. Ik heb nieuwe perspectieven gekregen en voel me enorm geïnspireerd om dingen gewoon anders aan te pakken. Benieuwd hoe dit de komende tijd nog gaat evolueren.
Puur praktische reflectie over het festival zou ik zeggen dat ik wel enkele beginnersfoutjes heb gemaakt maar uiteindelijk er alles heb uitgehaald waarop ik had gehoopt. Sure, die secret set van Fred die niet kwam was dom en ik had van ver moeten zien dat die Rick Astley x Blossoms set legendarisch ging worden, maar verder ben ik best tevreden met hoe ik het heb aangepakt. Volgende keer wel de tijd nemen om eens een namiddag echt iets mee te pakken van het circus- en theaterprogramma en iets meer weg van de vertrouwde paden te gaan. Over volgende keer gesproken, daarover heb ik ook wel zitten nadenken. Ik ga volgend jaar sowieso weer proberen maar ik weet niet of Glastonbury een festival is waar ik elk jaar naartoe zou willen gaan. Ja, het is de beste plek op aarde maar het is ook best een overweldigende ervaring met veel momenten die ik fris in het geheugen wil houden. Stel je voor dat je de middelen had om elke dag in een sterrenrestaurant te eten maar dat uiteindelijk toch niet doet om de unieke ervaring te koesteren. Daarmee kan je het wat vergelijken.
Enkele cijfers
133739 stappen, 94.24 km afgelegd.
43 artiesten volledig of gedeeltelijk gezien
Kosten
Ticket £335
Coach £88
Eurostar €109
Aankopen vooraf excl. kampeerspullen (ontbijt, snacks, zonnebrand,...) €40
Gespendeerd op het festival €170
Totaal: €810
Dit lijkt mij een redelijke inschatting voor een minimaal Glastonbury budget. Transport heel vroeg geregeld en zelf heel zuinig op het terrein, geen alcohol, enkel eten en een paar blikken frisdrank per dag.
Conclusie
Ik denk dat als je dit allemaal hebt gelezen het je niet zal verbazen wanneer ik zeg dat Glastonbury absoluut een aanrader is voor eender welke festivalliefhebber. Vooraf had ik ook veel verhalen zoals deze gelezen en ik kan alleen maar zeggen: ze hadden allemaal gelijk, dit festival is uniek. Mijn hoge verwachtingen werden eigenlijk zelfs nog overtroffen. Dit verslag bevat zeker niet elk klein detail en dat is ook niet nodig want iedereen moet dit gewoon eens zelf beleven. Puur muzikaal gezien gaat dit waarschijnlijk niet mijn beste festival ooit worden, maar qua context en impact overtreft dit alles. Ik vind het een bijzonder inspirerende plek die echt werkt als het perfecte antigif tegen cynisme. Ik heb mij nog nooit zo weinig gefrustreerd over andere mensen en heb nog nooit zo’n ultiem gevoel van vrijheid ervaren op een festival. Dat je er dan ook nog eens zo belachelijk veel geweldige artiesten in een goede context kan zien, is de kers op de taart.
En oh ja, Fuck The Tories!
Nabeschouwing
Hierbij belicht ik graag nog enkele aspecten van het festival die ik de moeite vind om te bespreken/waar mensen misschien vragen over hebben.
Terrein
Zoals jullie ondertussen weten is het terrein werkelijk gigantisch maar ik moet zeggen dat ik de afstanden uiteindelijk behapbaar vond. Het is misschien omdat ik me op het ergste had voorbereid en het dus uiteindelijk wel leek mee te vallen. Sure, als je ‘s nachts van de South East Corner naar camping Darble moet, is het wel een trektocht van 40 minuten maar op zich vond ik dat nog best ontspannend met onderweg nog allerlei taferelen. Met een logische planning, gezond verstand en na donderdag bottlenecks te detecteren, heb ik niet het gevoel dat ik veel heb gemist door de afstanden tussen podia. Tussen de grote podia kan je eigenlijk best makkelijk springen op een kwartiertje. Enkel ‘s nachts moet je best een keuze maken tussen SEC/Silver Hayes/The Park omdat die wel in de uithoeken van het terrein liggen en even over en weer niet handig is.
Verder is het terrein prachtig aangekleed. Aan de Truth Stage en The Park ben je omgeven door activistische slogans, je hebt Arcadia, het indrukwekkende IICON en elk ander podium heeft weer zijn eigen sfeer. In de velden daartussen heb je een heleboel kleine tentjes met matten op de grond en een podium van max een paar vierkante meter. Zoals ik al eerder schreef, heb je in de Craft en Healing Fields heel wat wappie dingen maar toch voelde dit allemaal heel sfeervol aan. En je merkt vooral: alles op het terrein werd in elkaar geknutseld door mensen met een hart voor Glastonbury, mensen die er alles aan willen doen om iets mooi te presenteren. Als ik het terrein (en bij uitbreiding het publiek) in twee woorden moet omschrijven, zou het ‘authentiek’ en ‘heterogeen’ zijn. Geen uniforme styling opgelegd door het festival, elk eetkraampje doet zijn ding en de menselijkheid is zichtbaar in elk detail.
Publiek en sfeer
Het publiek was heel Brits en in dit geval op een positieve manier. Eigenlijk opvallend ook hoe weinig niet-Britten er maar rondliepen. Anyways, het publiek zou ik nu niet meteen als fijnproevers beschrijven maar het was wel duidelijk dat muziek voor bijna iedereen de belangrijkste reden was om daar te zijn. Helaas heb ik wel enkele irritante groepjes als buren gehad die meer met zichzelf bezig waren dan met het concert, maar zeker niet zo wijdverspreid als op festivals in België/Nederland. Altijd mogelijk om een beetje te verplaatsen en omringd te worden door mensen die de muziek van de artiest goed kennen en enthousiast zijn.
Verder was de sfeer erg gemoedelijk. Het zal vast ook wel gewoon een beetje typisch Brits zijn, maar ik heb veel meer random gesprekken en fijne interacties gehad met mensen. Ontelbaar veel keer ‘hello mate’ gehoord en iedereen start een gesprek met positieve insteek. Buiten die laatste avond dan ook zelfs geen hint van agressie of frustratie gemerkt bij iemand. Dat is ook het geval bij elke vrijwilliger en steward die je tegenkomt, iedereen wenst je oprecht een fijne ervaring toe. Geen gefrustreerde vrijwilligers dus die alle vragen beu zijn en het echt als werk zien, wat hier in België soms toch wel het geval is.
Het laatste punt dat ik nog wil belichten is het vertrouwen in elkaar en de sociale controle. Ontelbaar voorbeelden van dingen die je hier nooit zou zien wegens mensen die zich niet kunnen gedragen. Tafels met tubes saus die vrij te gebruiken zijn, kleine bloempotjes aan een vlaggenpaal, handelaars die hun rekjes zonder toezicht aan het pad zetten en niemand die er maar aan denkt om dingen kapot te maken of mee te nemen. Op de camping wordt het verbod op partytenten ook goed opgevolgd zonder dat daar per se controle op moet zijn aan de ingang. Ik ben ook even op de Ribbon Tower gegaan en bovenaan stonden we daar met een vijftal mensen een praatje te maken met de stewards. Ik had niet het gevoel dat die ooit iemand naar beneden zouden sturen, al sta je daar een hele dag terwijl er anderen staan te wachten. Deze vrije, volwassen en relaxte manier waarmee je benaderd wordt, inspireert ook om zelf positieve interacties te starten. Even zwaaien naar de man op de vuilniskar, zorgen dat iedereen zich goed voelt, de drempel om deze dingen zelf te doen, werd enorm verlaagd.
Organisatie, faciliteiten en geluid
De organisatie vond ik ook heel goed. Ik kan mezelf niet goed voorstellen hoe je zoiets massaals zou coördineren, zeker niet met grote delen van het festival die vrij autonoom werken. Zoals ik al zei voelt het festival heel heterogeen maar daardoor niet per se verdeeld, alles hing mooi samen.
Vorig jaar waren er blijkbaar wat issues met crowd control maar dat was dit jaar dik in orde. Vanaf het druk werd aan de Pyramid verschenen er overal vrijwilligers met aanwijzingen om rondom het veld te lopen, er waren schermen om aan te duiden als er gebieden waren om te vermijden wegens drukte, overal wegwijzers en in de SEC wordt er ‘s nachts met een lus gewerkt. Alle stewards die ik aansprak, konden mij van nuttige informatie voorzien en wisten duidelijk hoe het terrein in elkaar zat.
De rest van de faciliteiten zijn basic maar uiteindelijk wel in orde. De campings kunnen donker zijn, douches zijn er quasi niet en de toiletten zijn vrij primitief maar ik heb geen horrorverhalen te vertellen hierover. Over het hele terrein zijn waterpunten verspreid. Ook nooit moeten wachten aan de wc of voor water, alhoewel ik drukke punten wel probeerde te vermijden.
Over het geluid en techniek ben ik ook zeer positief. West Holts had consistent iets te veel bas maar verder was het geluid op elk podium minstens ‘redelijk goed’ tot briljant. Zeker Lonely Hearts Club, Arcadia en enkele podia in SEC waren indrukwekkend qua PA. En rekening houdend met de gigantische schaal van het veld aan de Pyramid, kan ik ook niet anders dan respect hebben voor de geluidsmensen daar.
Catering
Het is duidelijk dat alle catering werd uitgevoerd door zelfstandige uitbaters, waarbij elk eetkraampje een heel uitgebreid aanbod had. Eten was niet bijzonder goedkoop maar voor £12 kan je makkelijk een kwalitatieve maaltijd scoren in een mooie portie. Ik heb voor die prijs o.a. een hele pizza, 8 chicken wings met halloumi, een hele kipfilet met rijst en curry of een mooie portie eend met friet en salade kunnen eten.
Buiten een cider heb ik geen alcohol gedronken en dan kan je qua drank ook wel goede deals doen. Aan de ‘officiële’ bars krijg je een beker frisdrank voor £3, maar quasi elk eetkraam verkoopt ook zelf drank aan supermarktprijzen. Dat betekent dus een 33cl blik cola voor £2 of soms zelf £1.5, echt geweldig.
Programmering
Geen belegen rockheadliners als GnR meer aub.
Verder natuurlijk weinig te klagen als je de lineup ziet. Er staan zoveel artiesten die ik op een ander festival sowieso zou gaan kijken maar hier geen tijd voor had. Langs de andere kant zijn er ook veel dingen die ik ergens anders zou skippen maar hier wel ga kijken dankzij de context (Rick Astley, Foo Fighters,...). Daarnaast heb je ook nog de secret sets die toch wel voor een soort gezonde spanning zorgen over het terrein. Niettemin zou ik het persoonlijk wel fijn vinden als de Pyramid en Other een betere lineup hebben. Prima dat er grote podia zijn die niet op mij gericht zijn (Acoustic en Avalon zelfs niet binnen geweest), maar het is wel zonde dat je eigenlijk amper iets kwalitatief kan zien op de twee grootste podia. West Holts, The Park en zelfs Woodsies waren overdag mijn go to spots. Het klinkt misschien belachelijk met zo’n weelde maar toch waren er enkele momenten waar ik puur muzikaal een beetje op mijn honger bleef zitten.
Weer
Droge aanloop met vlak voor het festival en op woensdag nog enkele buien. Rest van het weekend droog met afwisselend zon en bewolking en geen gestoorde temperaturen, veel perfecter dan dit wordt het niet in de UK. Overdag was het soms wel wat te warm in combinatie met de vochtigheid, maar ik zou elk jaar tekenen voor dit weer.
Minpuntjes
- Zoals al eerder vermeld was het op donderdagavond op een moment wel echt te druk. Quasi iedereen al op het terrein met weinig spreiding zorgde hier en daar voor problemen. Geen idee hoe ze dit best zouden aanpakken want op zich vind ik ook niet dat ze de donderdag groter moeten maken dan nu het geval is. Voor de rest van het weekend eigenlijk ook geen enkel probleem meer gehad qua drukte. Met een beetje verstand kan je heel makkelijk de drukte vermijden of juist opzoeken.
- Programmering op Pyramid en Other.
- Afval. Nu we op de festivals hier in BE/NL snel verbetering zien, begin ik me steeds meer te storen aan krakend afval op de grond. Zie hier ook niet meteen een oplossing voor want dit gaat altijd het geval zijn zolang mensen eender wat mogen meenemen van de camping. Op zich doet de organisatie zelf ook het maximale met massaal veel vuilbakken, opruimers, geen single use plastics en sensibilisering via allerlei kanalen.
- Een klein deel van het publiek was duidelijk niet echt mee met de filosofie van het festival. Buiten het vuurwerkincident heb ik eigenlijk geen enkele gigantische idioot gezien, maar er was wel een paar procent ‘feestjespubliek’. Benieuwd hoe dat de komende jaren nog gaat evolueren.
Het is niet veel, maar verder dan dit kom ik momenteel echt niet. Glastonbury benadert voor mij de perfectie.
Reflectie
Ik heb het gevoel dat na bijna een week heel deze ervaring nog steeds niet volledig is doorgedrongen. Hoe langer ik thuis zit, hoe minder de impact fysiek wordt maar hoe sterker de impact mentaal. Het is een groot woord maar ik neem heel voorzichtig het woord ‘life-changing’ in de mond. Doorheen het hele weekend en ook daarna heb ik heel wat ‘oh, zo kan het dus ook’-momenten gehad en dat mag je gerust heel breed interpreteren. Glastonbury is het perfecte voorbeeld van hoe mentaliteit en organisatorische keuzes een gigantische impact kunnen hebben op het gedrag van en de beleving voor bezoekers. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer dit allemaal te herleiden is tot het feit dat Glasto geen winstmotief heeft. Zowel bezoekers als alle anderen die betrokken zijn, redeneren hierdoor op een andere manier dan je gewoon bent op een festival.
Ook op persoonlijk vlak heeft Glasto een impact. Opnieuw heel wat ‘zo kan het dus ook’-momenten, op vlak van mijn positie in de maatschappij en welke impact ik kan hebben, maar ook tegenover mijn werk, mijn relaties, mijn tijdsbesteding en dergelijke. Ik heb nieuwe perspectieven gekregen en voel me enorm geïnspireerd om dingen gewoon anders aan te pakken. Benieuwd hoe dit de komende tijd nog gaat evolueren.
Puur praktische reflectie over het festival zou ik zeggen dat ik wel enkele beginnersfoutjes heb gemaakt maar uiteindelijk er alles heb uitgehaald waarop ik had gehoopt. Sure, die secret set van Fred die niet kwam was dom en ik had van ver moeten zien dat die Rick Astley x Blossoms set legendarisch ging worden, maar verder ben ik best tevreden met hoe ik het heb aangepakt. Volgende keer wel de tijd nemen om eens een namiddag echt iets mee te pakken van het circus- en theaterprogramma en iets meer weg van de vertrouwde paden te gaan. Over volgende keer gesproken, daarover heb ik ook wel zitten nadenken. Ik ga volgend jaar sowieso weer proberen maar ik weet niet of Glastonbury een festival is waar ik elk jaar naartoe zou willen gaan. Ja, het is de beste plek op aarde maar het is ook best een overweldigende ervaring met veel momenten die ik fris in het geheugen wil houden. Stel je voor dat je de middelen had om elke dag in een sterrenrestaurant te eten maar dat uiteindelijk toch niet doet om de unieke ervaring te koesteren. Daarmee kan je het wat vergelijken.
Enkele cijfers
133739 stappen, 94.24 km afgelegd.
43 artiesten volledig of gedeeltelijk gezien
Kosten
Ticket £335
Coach £88
Eurostar €109
Aankopen vooraf excl. kampeerspullen (ontbijt, snacks, zonnebrand,...) €40
Gespendeerd op het festival €170
Totaal: €810
Dit lijkt mij een redelijke inschatting voor een minimaal Glastonbury budget. Transport heel vroeg geregeld en zelf heel zuinig op het terrein, geen alcohol, enkel eten en een paar blikken frisdrank per dag.
Conclusie
Ik denk dat als je dit allemaal hebt gelezen het je niet zal verbazen wanneer ik zeg dat Glastonbury absoluut een aanrader is voor eender welke festivalliefhebber. Vooraf had ik ook veel verhalen zoals deze gelezen en ik kan alleen maar zeggen: ze hadden allemaal gelijk, dit festival is uniek. Mijn hoge verwachtingen werden eigenlijk zelfs nog overtroffen. Dit verslag bevat zeker niet elk klein detail en dat is ook niet nodig want iedereen moet dit gewoon eens zelf beleven. Puur muzikaal gezien gaat dit waarschijnlijk niet mijn beste festival ooit worden, maar qua context en impact overtreft dit alles. Ik vind het een bijzonder inspirerende plek die echt werkt als het perfecte antigif tegen cynisme. Ik heb mij nog nooit zo weinig gefrustreerd over andere mensen en heb nog nooit zo’n ultiem gevoel van vrijheid ervaren op een festival. Dat je er dan ook nog eens zo belachelijk veel geweldige artiesten in een goede context kan zien, is de kers op de taart.
En oh ja, Fuck The Tories!
Mooie impressies van deze editie met een focus op het terrein, de sfeer en vooral de kleinere podia.
