Haha ik heb het geprobeerd. Vond het altijd al een belabberde band, maar dit nummer geeft een compleet nieuwe dimensie aan het woord "ruk". Ik schoot gewoon in de lach, zo kut is dat nummer.
De albums van 2018
- Onderwerp starter DadRock
- Startdatum
Haha ik heb het geprobeerd. Vond het altijd al een belabberde band, maar dit nummer geeft een compleet nieuwe dimensie aan het woord "ruk". Ik schoot gewoon in de lach, zo kut is dat nummer.
Vandaag de eerste echte release dag van dit jaar imo;
Nils Frahm - All Melody
Migos - Culture II
Calexico - The Thread That Keeps Us In
No Age - Snares Like a Haircut
Dream Wife - s/t
Marmozets - Knowing What You Know Now
Ty Segall - Freedom's Goblin (heb deze al deze week kunnen beluisteren en kan tot het beste van z'n discografie behoren imo, heerlijk album!)
Above & Beyond - Common Ground
Django Django - Marble Skies
Ik maak op 't einde van deze maand wel een short listje met albums die ik zeer leuk vond, de troep laat ik er dit jaar uit. Enkel goeie albums hier (dus geen Fall Out Boy want die was vreselijk doei) :lol:
edit: idd, gefixt
Nils Frahm - All Melody
Migos - Culture II
Calexico - The Thread That Keeps Us In
No Age - Snares Like a Haircut
Dream Wife - s/t
Marmozets - Knowing What You Know Now
Ty Segall - Freedom's Goblin (heb deze al deze week kunnen beluisteren en kan tot het beste van z'n discografie behoren imo, heerlijk album!)
Above & Beyond - Common Ground
Django Django - Marble Skies
Ik maak op 't einde van deze maand wel een short listje met albums die ik zeer leuk vond, de troep laat ik er dit jaar uit. Enkel goeie albums hier (dus geen Fall Out Boy want die was vreselijk doei) :lol:
edit: idd, gefixt
Ik maak op ’t einde van deze maand wel een short listje met albums die ik zeer leuk vond, de troep laat ik er dit jaar uit. Enkel goeie albums hier (dus geen Fall Out Boy want die was vreselijk doei)
Je moet mensen ook kunnen waarschuwen Yannick
De Lux - More Disco Songs About Love
Was nog niet bekend met dit duo (thanks Pitchfork) maar deze albumtitel trok gelijk mijn aandacht. Leuk disco/electropop album, met een paar mooie titels (Writing Music For Money, To Write More Music). Het is allemaal niet heel spannend, maar er staan toch wel een paar lekkere nummers op. Leuke verrassing
Was nog niet bekend met dit duo (thanks Pitchfork) maar deze albumtitel trok gelijk mijn aandacht. Leuk disco/electropop album, met een paar mooie titels (Writing Music For Money, To Write More Music). Het is allemaal niet heel spannend, maar er staan toch wel een paar lekkere nummers op. Leuke verrassing
Moet er nog een aantal checken, dus daar kom ik wel nog toe maar heb de meerderheid van deze maand al wel weer gehad. Deze sprongen er voor mij uit deze maand;
> Ty Segall - Freedom's Goblin (garage / psychedelic rock)
Eén van de betere platen van Ty vind ik. Hoewel Freedom Goblin welgeteld 22 tracks kent is het van het begin tot het einde een plezier om naar te luisteren. Dit komt door de verschillende instrumentatie en klankkleuren die doorheen de plaat worden gebruikt waardoor de plaat nooit echt 'lang' aanvoelt.
> Shame - Songs Of Praise (post punk)
Door muziek magazine's en fora alom geprezen om hun debuut plaat en ze hebben potverdikke gelijk!
> Nils Frahm - All Melody (post klassiek / ambient)
Doorheen de blok echt wel fan geworden van Frahm z'n werk, deze springt er toch wel een beetje uit vind ik. Creatiever omgesprongen, af en toe buiten de lijntjes gekleurd die de plaat spannend houdt. Frahm zoals je 'm verwacht, heerlijk!
> Flying Horseman - Rooms / Ruins (post punk / folk)
Deze had ik deze week voor de eerste keer opgezwierd, Wikipedia vertelde me namelijk dat de band z'n donkere sound haalde uit de post punk, ambient electronica en hier en daar wat folk in gemixt en ik voelde me meteen aangetrokken tot de band want wie combineert er nu zo'n sounds? Zij dus, en met succes. Het ene nummer is donker en obscuur en vrij hard, dan weer krijgen we een passage electronica of bijna spoken word. Heb ook een review gelezen van Humo, zij verwoordden het nét iets beter haha..
> Jonny Greenwood - Phantom Thread OMPS (post klassiek)
Dit was denk ik de eerste plaat van 2018 die ik heb beluisterd, en zette zoals ik al eerder zei flink de toon hoor. Jonny is wel meer dan Radiohead, dat merk je bij de band zelf maar ook door z'n solo werk (als dit bv) merk je wat voor een getalenteerd man hij is. Zeer fijn album.
> Shopping - The Official Body (dance / post punk)
Nog zo'n verrassing als Shame maar dan met electronica invloeden, het album loopt werkelijk als een sneltrein maar wel zeer leuk materiaal.
> Johnny Jewel - Digital Rain (experimentele electronica)
Jewel, bekend van Chromatics maakt weer ijskoude electronica (geen idee hoe ik 't anders moet omschrijven) en doet bij momenten wat denken aan SURVIVE. Heeft natuurlijk wat mee van Twin Peaks (van David Lynch) waar hij ook al een aantal tracks voor heeft geschreven.
> Marmozets - Knowing What You Know Now (rock)
Ook deze verraste me zeer positief! De zang van Macintyre werkt vrij aanstekelijk, beetje zoals bij Wolf Alice. De ene keer kan ze vrij teder en breekbaar zingen en bij een ander nummer haalt ze gewoon flink uit. Stevige en degelijke rock.
> CupcakKe - Ephorize (rap / hip hop)
Tsja, wat moet ik hierover zeggen haha.. Zo'n excentriek figuur als CupcakKe, daar zijn er geen twee van. Maar na een aantal mixtapes en wat losse florden is dit wel een album die alle kanten op gaat en waarmee ze kan doorbreken. Haar flow en stem zijn echt super aanstekelijk. Klinkt als Nicki Minaj maar heeft betere flow, betere beats en is beter gezongen (oké klinkt dus totaal niet als Nicki Minaj).
> Mind Spiders - Furies (dance punk)
Nog nooit van gehoord maar kwam deze tegen op een ander forum en iedereen was laaiend enthousiast over hoe ze werden weggeblazen na deze te luisteren. Na het eerste nummertje denk je van 'Huh? Van waar halen ze het?' maar vanaf Never Like That en Ice Bear wordt je gewoon overgoten met de meest gekke en kleurrijke synths.
> Glen Hansard - Between Two Shores (folk rock)
De laatste van het rijtje en niet de minste. Hansard bewijst opnieuw dat hij gewoon weer een gezellig album kan maken. Ik merk wel een aantal duidelijke invloeden van Eddie Vedder (geen idee of dat ik de enige daarin ben maar afin), touren met hem door Europa heeft dus duidelijk z'n vruchten afgeworpen.
> Ty Segall - Freedom's Goblin (garage / psychedelic rock)
Eén van de betere platen van Ty vind ik. Hoewel Freedom Goblin welgeteld 22 tracks kent is het van het begin tot het einde een plezier om naar te luisteren. Dit komt door de verschillende instrumentatie en klankkleuren die doorheen de plaat worden gebruikt waardoor de plaat nooit echt 'lang' aanvoelt.
> Shame - Songs Of Praise (post punk)
Door muziek magazine's en fora alom geprezen om hun debuut plaat en ze hebben potverdikke gelijk!
> Nils Frahm - All Melody (post klassiek / ambient)
Doorheen de blok echt wel fan geworden van Frahm z'n werk, deze springt er toch wel een beetje uit vind ik. Creatiever omgesprongen, af en toe buiten de lijntjes gekleurd die de plaat spannend houdt. Frahm zoals je 'm verwacht, heerlijk!
> Flying Horseman - Rooms / Ruins (post punk / folk)
Deze had ik deze week voor de eerste keer opgezwierd, Wikipedia vertelde me namelijk dat de band z'n donkere sound haalde uit de post punk, ambient electronica en hier en daar wat folk in gemixt en ik voelde me meteen aangetrokken tot de band want wie combineert er nu zo'n sounds? Zij dus, en met succes. Het ene nummer is donker en obscuur en vrij hard, dan weer krijgen we een passage electronica of bijna spoken word. Heb ook een review gelezen van Humo, zij verwoordden het nét iets beter haha..
> Jonny Greenwood - Phantom Thread OMPS (post klassiek)
Dit was denk ik de eerste plaat van 2018 die ik heb beluisterd, en zette zoals ik al eerder zei flink de toon hoor. Jonny is wel meer dan Radiohead, dat merk je bij de band zelf maar ook door z'n solo werk (als dit bv) merk je wat voor een getalenteerd man hij is. Zeer fijn album.
> Shopping - The Official Body (dance / post punk)
Nog zo'n verrassing als Shame maar dan met electronica invloeden, het album loopt werkelijk als een sneltrein maar wel zeer leuk materiaal.
> Johnny Jewel - Digital Rain (experimentele electronica)
Jewel, bekend van Chromatics maakt weer ijskoude electronica (geen idee hoe ik 't anders moet omschrijven) en doet bij momenten wat denken aan SURVIVE. Heeft natuurlijk wat mee van Twin Peaks (van David Lynch) waar hij ook al een aantal tracks voor heeft geschreven.
> Marmozets - Knowing What You Know Now (rock)
Ook deze verraste me zeer positief! De zang van Macintyre werkt vrij aanstekelijk, beetje zoals bij Wolf Alice. De ene keer kan ze vrij teder en breekbaar zingen en bij een ander nummer haalt ze gewoon flink uit. Stevige en degelijke rock.
> CupcakKe - Ephorize (rap / hip hop)
Tsja, wat moet ik hierover zeggen haha.. Zo'n excentriek figuur als CupcakKe, daar zijn er geen twee van. Maar na een aantal mixtapes en wat losse florden is dit wel een album die alle kanten op gaat en waarmee ze kan doorbreken. Haar flow en stem zijn echt super aanstekelijk. Klinkt als Nicki Minaj maar heeft betere flow, betere beats en is beter gezongen (oké klinkt dus totaal niet als Nicki Minaj).
> Mind Spiders - Furies (dance punk)
Nog nooit van gehoord maar kwam deze tegen op een ander forum en iedereen was laaiend enthousiast over hoe ze werden weggeblazen na deze te luisteren. Na het eerste nummertje denk je van 'Huh? Van waar halen ze het?' maar vanaf Never Like That en Ice Bear wordt je gewoon overgoten met de meest gekke en kleurrijke synths.
> Glen Hansard - Between Two Shores (folk rock)
De laatste van het rijtje en niet de minste. Hansard bewijst opnieuw dat hij gewoon weer een gezellig album kan maken. Ik merk wel een aantal duidelijke invloeden van Eddie Vedder (geen idee of dat ik de enige daarin ben maar afin), touren met hem door Europa heeft dus duidelijk z'n vruchten afgeworpen.
Ik zie Run The Jewels en Killer Mike op hun instagram al de hashtag #RTJ4 gebruiken. Dat gaat niet lang meer duren.
Ik had 'm via deze link beluisterd, kan nog is verder kijken naar meer links natuurlijk.Yannick wrote:
> Ty Segall – Freedom’s Goblin (garage / psychedelic rock)
Eén van de betere platen van Ty vind ik. Hoewel Freedom Goblin welgeteld 22 tracks kent is het van het begin tot het einde een plezier om naar te luisteren. Dit komt door de verschillende instrumentatie en klankkleuren die doorheen de plaat worden gebruikt waardoor de plaat nooit echt ‘lang’ aanvoelt.
Waar luister je deze? Gekocht? Ik ben echt benieuwd maar geraak niet verder dan die paar songs op bandcamp
edit: Die link werkt dus niet meer, vond wel het hele album op YouTube.
"Avatar Country" van Avatar
Heerlijk progressive metal album. Het sluit goed aan op het oudere werk en wat ik er leuk aan vind is dat het een compleet verhaal is dat verteld wordt. Het past erg goed bij de band, want aan de eerste nummers is duidelijk te horen dat het lekker overdreven is, maar toch flink goede muziek blijft. Avatar heeft zich wat mij betreft overtroffen met dit album, zowel kwalitatief als creatief. 9/10
Heerlijk progressive metal album. Het sluit goed aan op het oudere werk en wat ik er leuk aan vind is dat het een compleet verhaal is dat verteld wordt. Het past erg goed bij de band, want aan de eerste nummers is duidelijk te horen dat het lekker overdreven is, maar toch flink goede muziek blijft. Avatar heeft zich wat mij betreft overtroffen met dit album, zowel kwalitatief als creatief. 9/10
Machine head - catharsis
Het in 2014 uitgebrachte bloodstone and diamonds liet mij toendertijd kennis maken met machine head. Deze loodzware metal pakte me bij mn strot, liet me op sommige rust momenten even op adem komen, om vervolgens alle lucht er met brute kracht weer uit te persen. Catharsis begint net zo. Volatile is een goeie opener, die meteen naar je keel grijpt. Na de eerste twee nummers laat machine head je echter langere tijd los. Het is allemaal wat minder bruut geweld zoals normaal, maar het is des te catchier. Al draaien ze hier af en toe iets te veel in door. Zo is het nummer bastards wel een heel dramatisch statement waarmee machine head ook even aangeeft dat t geen Trump fan is. Later in het album komen ze je met grind you down wel weer even snakken naar lucht, maar dat voelt wellicht ook zo omdat het voorgaande wat liefjes was voor een machine head. Hiermee wil ik niet zeggen dat t een slecht album Is, in tegenstelling, het is metal van de bovenste plank. Het is alleen dat ik van machine head iets zwaarders had verwacht. Het pakte me minder bij mn strot dan de vorige albums dat deden, al maakt dat dit album wel wat makkelijker weg luisteren. Wat ook geen straf is bij een album van 15 nummers.
Het in 2014 uitgebrachte bloodstone and diamonds liet mij toendertijd kennis maken met machine head. Deze loodzware metal pakte me bij mn strot, liet me op sommige rust momenten even op adem komen, om vervolgens alle lucht er met brute kracht weer uit te persen. Catharsis begint net zo. Volatile is een goeie opener, die meteen naar je keel grijpt. Na de eerste twee nummers laat machine head je echter langere tijd los. Het is allemaal wat minder bruut geweld zoals normaal, maar het is des te catchier. Al draaien ze hier af en toe iets te veel in door. Zo is het nummer bastards wel een heel dramatisch statement waarmee machine head ook even aangeeft dat t geen Trump fan is. Later in het album komen ze je met grind you down wel weer even snakken naar lucht, maar dat voelt wellicht ook zo omdat het voorgaande wat liefjes was voor een machine head. Hiermee wil ik niet zeggen dat t een slecht album Is, in tegenstelling, het is metal van de bovenste plank. Het is alleen dat ik van machine head iets zwaarders had verwacht. Het pakte me minder bij mn strot dan de vorige albums dat deden, al maakt dat dit album wel wat makkelijker weg luisteren. Wat ook geen straf is bij een album van 15 nummers.
De albums van Shame en Nils Frahm bevallen mij erg goed. Verder nog niet echt iets gehoord wat er uit sprong. Van Hookworms en The Soft Moon had ik wel wat verwacht maar vielen beide tegen. Ty Segall moet ik nog even checken, toch jammer dat die altijd weer lastig doet met Spotify.
De nieuwe van Simple Minds bevalt mij enorm. Eén uitschieter voor mij (Sense of Discovery) en voor de rest heel solide album.
Ook Marmozets is een topper. Zeer goeie vocals en heel energiek.
Voor mij is The James Hunter Six een leuke en onverwachte verrassing. Nog nooit echt naar soul/jazz/R&B-achtige muziek geluisterd, maar deze kan me wel bekoren.
Het alom geprezen Shame bevat paar mooie uitschieters, maar overall ben ik toch niet helemaal overtuigd.
Ook Marmozets is een topper. Zeer goeie vocals en heel energiek.
Voor mij is The James Hunter Six een leuke en onverwachte verrassing. Nog nooit echt naar soul/jazz/R&B-achtige muziek geluisterd, maar deze kan me wel bekoren.
Het alom geprezen Shame bevat paar mooie uitschieters, maar overall ben ik toch niet helemaal overtuigd.
