Waar andere festivals in Europa o.a. met headliners als The National, Lana del Rey, Pulp, Massive Attack, Pulp, FKA Twigs, Arcade Fire, LCD Soundsystem en Vampire Weekend komen, daar komt BKS met PJ Harvey, Justice en Disclosure. En De Jeugd. En Mula B. Au. Nou vielen de grote namen vorig jaar gevoelsmatig al ietwat tegen, maar minder dan dit is het vrijwel nooit geweest. Ook de zogeheten 'undercard' is zwakjes.
Een paar jaar geleden hadden we de keuze uit Arctic Monkeys, Nick Cave, The Strokes, Arcade Fire, Bon Iver, Radiohead, The National, et cetera. 2018 voelt ineens extreem lang geleden. In 2017 smulden we van Radiohead en Arcade Fire, terwijl in 2018 o.a. LCD Soundsystem, The National, Father John Misty, Future Islands, Spoon, Khruangbin, Job Jobse, Warpaint, Four Tet, Deerhunter, Mogwai, Johan en Slowdive er stonden. Holy fuck, wat een editie was dat. Qua grotere namen al een uitdagende puzzel en daaromheen ook nog zoveel moois om te ontdekken.
Maar misschien moet ik ook niet zeuren. Ik ben 42, ken weinig van de line-up en heb moeite om op de BKS-trein te stappen die vorig jaar al minder goed bij mij paste. Tijd voor iets anders blijkbaar.