In een artikel gisteren in NRC over programmering van vrouwelijke acts op festivals zegt Roosmarijn over headliners: “Vorig jaar hadden we grote publiekstrekkers als Arctic Monkeys en Radiohead. Dit jaar hebben we bewust ‘kleinere’ hoofdacts: Kraftwerk, Bon Iver en Christine & the Queens. We willen minder afstand tussen hoofdact en de rest. Meer als totaalpakket: de een is groter dan de ander, maar ze staan niet mijlenver van elkaar af.”
Ik vraag me af of dit echt een bewuste keuze was, of dat het vooral ook afhankelijk was van wat er beschikbaar was (ze zullen the Strokes ongetwijfeld geprobeerd hebben). Op vrijdag en zaterdag was er echt wel een forse kloof tussen headliner en sub. Op zondag was er een duidelijk blokje van ca 5 middelgrote acts, waarvan CATQ de grootste show had.
Ik kan me voorstellen dat een aanpak als zondag, met meerdere middelgrote namen, vaker gekozen gaat worden. Biedt misschien ook wel kansen om bijvoorbeeld een Beach House als dagafsluiter neer te zetten.
Vraag me af hoe lang de aanpak van FOUR blijft werken. Het nachtprogramma focust zich steeds meer op de hoek rond THREE, FIVE, SEVEN, Casbah, en FOUR is wel erg verweven met St Paul.
Ik vraag me af of dit echt een bewuste keuze was, of dat het vooral ook afhankelijk was van wat er beschikbaar was (ze zullen the Strokes ongetwijfeld geprobeerd hebben). Op vrijdag en zaterdag was er echt wel een forse kloof tussen headliner en sub. Op zondag was er een duidelijk blokje van ca 5 middelgrote acts, waarvan CATQ de grootste show had.
Ik kan me voorstellen dat een aanpak als zondag, met meerdere middelgrote namen, vaker gekozen gaat worden. Biedt misschien ook wel kansen om bijvoorbeeld een Beach House als dagafsluiter neer te zetten.
Vraag me af hoe lang de aanpak van FOUR blijft werken. Het nachtprogramma focust zich steeds meer op de hoek rond THREE, FIVE, SEVEN, Casbah, en FOUR is wel erg verweven met St Paul.
