Nou een verslagje van de vrijdag dan
, binnenkort meer
Na het derde jaar is Best Kept Secret één van mijn lievelingsfestivals. Het voelt heel erg persoonlijk en ik herken soms zelfs andere bezoekers van gezicht van eerdere jaren (zonder ze ooit gesproken te hebben). Nadat ik mijn tentje had opgezet, zijn we meteen doorgelopen naar
METZ. Aan de ene kant is dit de perfecte festivalopener: de sfeer zit er meteen in. Maar toch… het is wel even opwarmen. De moshpits zijn niet half zo goed als bij FIDLAR een uur later. Gelukkig krijgen ze een herkansing op Le Guess Who? op, hopelijk, een beter tijdstip.
FIDLAR dus, één van de betere garagebandjes die het festival dit jaar rijk is. Elk nummer klinkt als een hit en wordt ook zo ontvangen. Ook het nieuwe
nummer 40oz. on repeat en nestelt zich als een echte oorwurm voorderest van de dag in je hoofd. Al is het wel weer vrij van hetzelfde. Maar wat maakt het uit? bij FIDLAR wil je springen en meeschreeuwen en reken maar dat de band daar de juiste show voor geeft.
Toch ben ik iets eerder weggegaan voor een mooi plekje bij
Strand of Oaks. Niet dat het nodig was, want de mainstage was praktisch uitgestorven. Jammer, de afwezigen hebben iets gemist. Het grootse, soms bombastische geluid van Timothy Showater past perfect op dit grote podium. Langzaam stroomt het veld vol, waarop de bebaarde frontman dankbaar reageert. Je gunt deze man gewoon een stadium. Hij zet een show neer waar de headliners van deze editie alleen van kunnen dromen.
Waar Strand of Oaks duizenden mensen aankan, lukt het
Earl Sweatshirt niet om zich staande te houden in de TWO. Misschien ligt het aan dit brave indiepubliek. Wanneer hij de crowd ‘i’ll fuck the freckles off your face bitch’ laat scanderen wordt dit slechts een beetje gemompeld, dan is zo’n zin opeens erg ongemakkelijk. Earl heeft niet de energie die zijn grote 'broer' Tyler, The Creator wel heeft, die twee jaar eerder de kleinere THREE compleet op zijn kop zette. Dat had hij kunnen compenseren door een gastartiest of tenminste een enthousiastere ‘DJ’, die werkelijk niets meer doet dan op play drukken.
Eagulls lost de belofte niet in, het debuut bevat goede gejaagde liedjes gekenmerkt door George Mitchell’s stem. Helaas heeft de frontman net een paar slokjes teveel op, waardoor hij in zijn eigen wereldje zit. Daarnaast staat het geluid niet goed afgesteld en is hij ook nog eens slecht te horen. Wat dan weer wel leuk was, is dat ik tijdens het verlaten van de tent Kos tegenkwam, die ik later nog vaak ben tegengekomen.
Na twee tegenvallers is drie maal scheepsrecht. Enigszins twijfelend ging ik naar
The Jesus and Mary Chain die integraal hun debuut
Psychocandy uitvoeren. Mijn vader klaagt dat het herrie is als ik het op heb staan. Helemaal ongelijk kan ik hem niet geven, maar wat voelt die herrie live goed. Vanaf opener
Just Like Honey zit het goed en is deze show vanaf de eerste minuut een lange meeslepende trip. Het mooie van JAMC is dat onder de laag van schurende gitaren, die wel iets weghebben van een cirkelzaag, heerlijke popliedjes verstopt zitten. Een van de hoogtepunten van het festival.
The Libertines laat ik voor wat het is. Mijn muziekprogramma gaat verder met
Blanck Mass. Het zoveelste hoogtepunt op nog maar de eerste dag. Dit lid van duo Fuck Buttons maakt drone muziek, maar net even wat toegankelijker en dansbaarder. Dit zorgde ervoor dat ik ondergedompeld door diepe bassen een uur lang met mijn ogen dicht heb staan dromen.
Na afloop liep ik langs het meer om even bij te komen van al dit muzikale geweld. Totdat ik even achterom keek en daar Kos aan zag komen huppelen. Vervolgens zijn we samen naar
Vessels gegaan. Deze vijfkoppige band maakt een soort combinatie van techno en post-rock. Dat is nou precies wat Best Kept Secret zo mooi maakt. Waar je op Lowlands om één uur ’s nachts naar DJ-sets staat te kijken, kan je hier dansen op bijzondere live-acts.