De meer extreme metal lijkt me inderdaad vaak niet de eerste liefde.
Bij mij is mijn echte ontdekkingstocht dan wel gestart met dat eerste album van Slipknot, toch heb ik die eerste jaren vooral naar female voices, gothic en power metal geluisterd. Female fronted bands als Nightwish, After Forever en nieuwkomer Epica waren toen ook wel aan het boomen, met evenementen zoals Female Metal Voices Fest. Ook gothic metal leek toen een periode echt 'hip' binnen de metalwereld - HIM, Entwine, Charon, Poisonblack (De Finse scene kende geen geheimen voor me hahaha), Paradise Lost, Moonspell... Bij "power" was het toen vooral Blind Guardian en Iced Earth, maar ik liep daar al snel op een dood spoor doordat dat muzikaal allemaal wat eentonig bleek (te veel hammers, fire, steel, power, swords, warriors en méééééta-a-a-al) en ik helaas veel power stemmen niet trek.
En dan begin je verder te zoeken.... Bij mij was dat een stuk naar de jaren 70-80 om de grondleggers wat beter te leren kennen, Priest, Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin, Maiden, en een stuk de diepte in via melodic / symphonic (Children of Bodom en Cradle bij de eersten geloof ik).
Maar tot op heden heb ik nog steeds niets met een deel black, death en thrash. Als het puur snelheid en beuken is, doet het me niets. Ik heb geleerd dat mijn key element 'melodisch' is, wanneer dat wegvalt, haak ik af.
Dus genieten van die zoektocht en alle ontdekkingen, en bands die je nu misschien te hard of te niche vindt, kom je mogelijk over enkele jaren terug tegen en heb je via andere bands en subgenres die smaak toch te pakken.