THE OCEAN
Er lijkt mij geen beter moment om dit topic een kickstart te geven dan vlak na de aankondiging van mijn favoriete band op dit festival. Dus direct de koe maar bij de hoorns gevat op deze zondagmiddag om jullie mee te nemen in de wereld van deze fantastische band. En daarmee hopelijk ook nieuwe zieltjes enthousiast te maken en deze band op Alcatraz het publiek te geven wat ze verdienen.
The Ocean (voorheen The Ocean Collective) is een progressieve postmetal band uit Duitsland. Met ruim 20 jaar ervaring en inmiddels 9 studioalbums op hun naam, is het een band met een behoorlijke staat van dienst. Toch is het vrij recent dat ze zich qua reputatie aan het opklimmen zijn tot de meest geroemde bands in het genre. Je zou kunnen zeggen dat het uitbrengen van het over twee albums gesplitste Phanerozoic de definitieve doorbraak van de band heeft betekend.
Als we een kijkje nemen in de geschiedenis van de band, zijn er wel een aantal interessante dingen te ontdekken. Het meesterbrein achter de band is de gitarist, componist en producer Robin Staps. Hij is ook het enige bandlid wat in al die jaren de band trouw is gebleven. Dat het voorheen meer een ‘collectief’ was dan een band, is wel logisch: door de jaren heen hebben meer dan 70 mensen bijgedragen aan albumopnames en/of live performances van The Ocean. En eigenlijk is het pas sinds 2014 dat we kunnen spreken van een vaste formatie en vanaf 2019 ook daadwerkelijk de formatie die nu op de planken te zien is.
Net als met veel andere bands waar ik naar luister, is het moeilijk om The Ocean qua sound in een hokje te stoppen. In hun catalogus kun je veel langgerekte composities vinden, met een kenmerkende ‘wall of sound’, die je wellicht laat denken aan postmetal bands als Cult of Luna en Isis. Maar ze hinten ook met enige regelmaat aan meer progressieve collega’s als Opeth en Tool. Verder valt het veelvuldig gebruik van synthesizers en strijk- en blaasinstrumenten op. Maar het is met name het kenmerkende geluid van zanger Loic Rossetti die de band kleur geeft.
Naast de experimentele muzikale composities onderscheidt de band zich ook in hun teksten. Enerzijds laten ze zich inspireren door bekende filosofen als Nietzsche, Galileo, Dostoevsky en Dawkins, maar ook de evolutietheorie van Darwin is prominent aanwezig. Ook hebben ze diverse albums gewijd aan bepaalde tijdperiodes uit de geschiedenis van de aarde. Een combinatie van geschiedenislessen en filosofische invalshoeken dus. Ideaal om een keer op een vrije middag doorheen te spitten en je te laten verwonderen door de intelligentie van de band.
Maar daarmee is het verhaal niet volledig. Want een fijne luisterband zijn is voor mij niet voldoende om daadwerkelijk tot mijn favoriete bands te behoren. Want daarvoor heeft een band ook een goeie liveshow nodig. En dit is précies wat The Ocean tot mijn favoriete band van dit moment maakt. Ik heb ze ooit ontdekt in het voorprogramma van Leprous. En destijds was ik echt groot fan van Leprous. Zeker nadat ze me enkele maanden daarvoor weggeblazen hadden als headliner van Prognosis. Maar het voor mij destijds nieuwe The Ocean blies me in het kleine Gebr de Nobel in Leiden volledig van mijn sokken. Zelfs zoveel dat ik daarna totaal niet meer in de set van Leprous kon komen.
Een liveshow van The Ocean is voor mij de ultieme combinatie van (geluids-)technische perfectie, een geweldige opbouw van een set en een ongeëvenaarde energie. Elke show weer word ik er door de band helemaal ingezogen, wisselen diepgeraakte emotie en totale euforie zich af en heb ik aan het einde van de set het gevoel alsof er een stoomwals over me heen is gedenderd. Waar ik de band ook zag, altijd heb ik de band 100% zien geven. Met als kenmerkend voorbeeld zanger Loic die tijdens een show in Amerika z’n beide benen heeft gebroken tijdens het crowdsurfen en daardoor niet bij de show op Prognosis kon zijn. De band speelde vervolgens een instrumentale set, op momenten ondersteund door het publiek wat de vocalen voor z’n rekening nam. En als je denkt dat Loic het bij zijn terugkeer wat rustiger aan is gaan doen, heb je het mis. Aan ons als publiek de taak om goed op te letten bij hun set op Alcatraz, want geheid dat hij weer als een dolle het publiek in gaat springen.
Ik kan al met al niet genoeg benadrukken hoe groot plezier je jezelf gaat doen als je deze band een kans gaat geven op Alcatraz. Ze stellen nooit teleur en hebben alles om één van de meest memorabele shows van het hele weekend te gaan geven. En oh, als je besluit vooraan te gaan staan zorg er dan voor dat je stembanden gesmeerd zijn en je de tekst van hun Opus Magnum ‘Jurassic’ uit je hoofd kent. Want grote kans dat Loic opeens de microfoon voor je neus duwt. En ja, ik spreek uit ervaring.
Die man is een wandelende gek!
