5 concertavonden op 6 dagen in 3 verschillende landen, dat hakt er wel even in (met deze week nog 3 concerten te gaan). Ondertussen uitgerust van een fijne trip.
TWICE (Accor Arena 11/09, Mercedes-Benz Arena 13+14/09)
Na jaren wachten was het moment dan eindelijk aangebroken: mijn meest beluisterde artiest ooit kwam voor het eerst in hun carrière naar Europa. Twice is een groep die me enorm nauw aan het hart ligt en mijn muzieksmaak in een nieuwe plooi heeft gelegd die ik enkele jaren geleden niet had zien aankomen. Iedereen heeft waarschijnlijk wel van die nummers of artiesten die ze associëren met het coronatijdperk; in mijn geval was het Twice die mij door de eerste golven heeft getrokken en een nieuwe deur heeft geopend in mijn muzikale ontwikkeling. Ik ga jullie verder niet vervelen met een verhaal waarom ik hun zo speciaal vind want dan ben ik nog uren bezig.
Om het zacht uit te drukken was ik dus wel redelijk hyped toen hun tour werd aangekondigd en het plan om meerdere data mee te pikken kwam al snel tot stand. Tot mijn groot jolijt konden we Yannick als quasi k-pop leek ook nog overtuigen om een ticketje te kopen in het kader van zijn trip naar Berlijn die ook al in de steigers stond. En zo geschiedde: rond 17u stond ik voor de Accor Arena te kijken naar de dansende fans, klaar voor de volledige fan experience, inclusief banners, lightstick en een fotokaartje in het hoesje van mijn smartphone. Het is denk ik wel duidelijk dat mijn ervaring hieronder door een roze bril geschreven is, maar toch een poging tot enkele impressies:
Een carrière van bijna acht jaar met het releasetempo in k-pop levert heel wat singles op waardoor we een setlist krijgen van bijna enkel maar hits, in totaal krijgen we slechts 5 b-sides te horen op een show van 2,5u. De rest van de show wordt opgevuld met solo performances van de negen leden en blokjes hits die thematisch gegroepeerd zijn (blokje harde choreo, blokje zomerse tracks, etc). Al bij al was ik niet extreem tevreden met de setlist aangezien de solo's toch wel veel tijd in beslag nemen en hun selectie b-sides consistent kut was. Gelukkig kan je moeilijk omheen de kwaliteit van hun singles waardoor het als geheel wel bevredigend aanvoelt.
Een groot pluspunt in vergelijking met bijna alle andere k-pop groepen is dat ze een strakke liveband mee hadden die de meeste nummers toch net iets meer punch gaf. Ik vreesde op voorhand wat voor het geluid maar dat was blijkbaar onterecht want het was dikke prima. Ook qua productie hadden we niets te klagen (de meeste k-pop groepen nemen niets meer mee dan wat schermen), ook al hadden ze niet hun volledige stage setup mee voor deze Europese leg. Twice heeft ook al een iets oudere fanbase waardoor er wel een fijne leeftijdsmix was met een vrij gelijke gendersplit en we achteraan voldoende plaats hadden om de beentjes te strekken. Ook tal van fijne mensen leren in de rij, in de zaal en achteraf op café.
Dit concert was voor mij een droom die uitkwam en vooral een bevestiging van waarom ik hun zo geweldig vind. Na jaren die mensen door een schermpje te kijken, kon ik nu met eigen ogen bevestigen dat Jihyo inderdaad een goddelijke performer is, dat Dahyun een levende meme is en dat
Feel Special inderdaad een van de beste k-popsongs ooit is. Bij het einde van
Talk That Talk, het laatste nummer van de reguliere set, begonnen de traantjes wel te vloeien.
Na een zeer korte nacht op de luchthaven in Parijs ging onze reis verder naar Berlijn waar we Twice op woensdag voor een tweede keer zagen. Dezelfde show met uitzondering van de encore die elke avond random wordt bepaald op basis van een draaiend rad. Hierbij kregen we nog een oude b-side te horen die ze nog maar twee keer eerder hadden opgevoerd in 2017, dus toch een fijne verrassing. Voor de tweede avond in Berlijn hadden we geen tickets maar ik heb last minute toch nog een goedkope zitplaats gescoord waardoor ik de show ook eens met een beter overzicht kon zien. Net voor de encore is er ook een dance cam waarbij de fans moeten dansen op de hitjes. Als kers op de taart van een emotionele reeks concerten kwam ik helemaal onverwacht nog op het grote scherm terecht voor 17000 mensen. Ik ben ergens in
deze video te spotten.
Sunn O))) + Kali Malone (Berghain 12/11)
Verandering van spijs doet eten, dus hadden we het briljante idee om op onze vrije avond tussendoor naar deze epische double bill te gaan op een al even epische locatie. Over beide aspecten heb ik over de jaren heen al allerlei verhalen gehoord. Is Sunn O))) echt zo oorverdovend luid? Is Berghain echt zo'n vette locatie? Gezonde stress op voorhand maar op beide vragen kan ik nu volmondig 'ja' zeggen. Berghain is een veel minder grauwe locatie dan ik me voorstelde met twee sfeervol ingerichte bars en aandacht voor allerlei kleine details. Wat natuurlijk meteen opviel was de indrukwekkende geluidsinstallatie, inclusief vier bijna volwaardige PA's verspreid in de zaal. Daarbovenop kwam nog eens de gigantische muur speakers die Sunn zelf had opgesteld.
Maar beginnen deden we dus met Kali Malone die een boeiende set speelde op haar modulaire synthesizer. Ik had haar al eerder gezien op orgel - heel sterk toen - maar deze keer was het dus iets helemaal anders met een dynamische 50 minuten aan elektronische drones, noise en ambient. Als iemand die beroepsmatig bezig is geweest is met modulaire synths kan ik niet anders dan compleet verbaasd zijn over hoe een grote variëteit aan geluiden Kali live uit haar relatief kleine setup kreeg. Ze was echt aan het werken om haar sound uiterst gedetailleerd op te bouwen om dan af en toe hard uit te halen. Tijdens de rustigere stukken kwamen er glasgeluiden vanuit de bar die bijna ritmisch werden verweven in haar snaargeluiden. Diep onder de indruk en een optreden dat op zichzelf al materiaal is voor het eindejaarslijstje.
Na een korte break hadden we ons perfect gepositioneerd voor de hoofdact: helemaal centraal op een meter of zes van het podium tussen een fijn publiek. Uiteraard wist ik wel ongeveer wat ons te wachten stond (ondanks dat ik eigenlijk niet naar hun muziek luister) maar de spanning hing toch enorm in de lucht. De eerste aanslag van de gitaren was meteen raak en na een twintigtal seconden kwam die eerste drone die je borstbeen helemaal doet trillen. Doorheen de set kwamen er nog zo van die momenten die precies net op een iets andere manier door je skelet ratelen of de lucht letterlijk uit je longen persen. Opnieuw als geluidsnerd op een fysisch/technisch niveau vond ik dit ongelooflijk indrukwekkend. Het leek even of ik in een hoorcollege zat over feedback, resonanties, spectrumanalyse en interferentie maar dan zonder cursus en tekst. Een echte masterclass.
In het eerste deel van de show was ik dus vooral op de techniek aan het letten in combinatie met de sobere maar heel doeltreffende lichtshow. Naarmate de show vorderde werd ik echter steeds verder weggezogen in de drones en sloten mijn ogen automatisch. Ik had voor deze trip naar Berlijn voor het eerst in mijn leven een rok gekocht en dat bleek een gouden move. Een groot deel van de show heb ik mijn rok open gehouden als een soort parachute voor de geluidsgolven die dan overgingen naar mijn vingertoppen. Na een tijdje werd deze ervaring bijna transcendent met allerlei tintelingen en vuurwerk die doorheen mijn ruggengraat omhoog schoot. Volledige overgave.
Na een uurtje werd ik opgeschrikt door het meisje naast mij die flauwviel. Haar vriendin had duidelijk geen flauw idee wat ze moest doen dus daar heb ik even moeten ingrijpen tot ze terug goed bij bewustzijn was. Doorheen het concert waren er verschillende mensen die flauwvielen of op een bepaald moment gewoon opgaven, waar ik alle begrip voor heb door de intensiteit. Door dit intermezzo duurde het wel even voor ik terug in de goede mindset kwam maar uiteindelijk lukte dat wel en heb ik nog kunnen genieten van een zeer indrukwekkend laatste kwartier waarbij de armen regelmatig automatisch de lucht ingingen, alsof we allemaal in een cult zaten.
Als ik alles op een rijtje zet, kan ik niet anders dan concluderen dat dit in zijn totaliteit mijn beste concertervaring ooit was. De locatie, het haarfijne geluid, het volume dat net doenbaar was met mijn oordoppen, de spanning vooraf, het publiek, Kali haar set, de fysieke ervaring van de drones en persoonlijke keuzes zoals mijn positie in de zaal, mijn outfit en mijn mindset. En dat allemaal in de context van mijn eerste keer Berlijn waar ik net zoals Yannick mijn hart verloren ben, samen met fijne mensen tussen twee Twice concerten. Alles zat compleet perfect, wat een ervaring.
Rest van de dagen nog rondgefietst in Berlijn en tal van goede musea bezocht. Ik was echt helemaal in mijn sas in deze stad. Na vrijdagnacht heel laat thuis te zijn ben ik zaterdag ook nog naar (G)I-dle geweest in Brussel. Niet zo bijzonder als de andere concerten maar wel een fijne avond met fijne mensen als afsluiter van een week die ik niet snel ga vergeten.
