Ik ben naar … geweest en het was …
- Onderwerp starter Ron
- Startdatum
OOR kan sowieso nooit van dit soort acts genieten. Zijn al jaren meer richting namen als Aldous Harding, Weyes Blood, Arlo Parks, etc. aan het bewegen. Is ook niks mis mee, maar schrijf dan ook geen recensie over acts als The Offspring (en andere rockacts), want dan komt er een journalistiek stukje van niks uit.
Bruce in de Arena.
Eerste keer dat ik in de Arena was en natuurlijk door alle verhalen huiverig over het geluid. Dat viel me reuze mee. Bij de eerste nummers was het een beetje rommelig, maar dat lag ook aan de setlist. De stem van Bruce kwam er niet altijd mooi doorheen, maar dat lag ook aan de stem zelf. Gelukkig herpakte zich dat allebei vrij snel. Waar ik wel van schrok was de logistiek. Lange rijen, niet genoeg treinen en als ze kwamen waren ze ook niet groot genoeg. Het was iets te groot en teveel qua mensen op dezelfde plek allemaal. Ik had hier ook veel meer last van dan bij een festival of dan bij de Goffert. Gelukkig kwamen we optijd binnen en hadden we qua avondeten wat bolletjes kaas mee.
Dit was mijn eerste van 3x Bruce deze tour. Ik was (en ben) een klein beetje angstig voor de niet veranderende setlist, want daarom had ik wel besloten 3x te gaan. Na Landgraaf met mijn schoonfamilie ga ik kiezen wat ik met mijn Hamburg ticket ga doen. Zoals ik er nu in sta, houd ik die gewoon. Daar heb ik ook de mooiste plekken (2de cirkel). Dit concert was samen met mijn vader. Ik bezoek met hem meerdere optredens en festivals. Lang staan vindt hij niks, dus we hadden lekker zitplaatsen. 2de ring met mooi zicht op het podium. Hij is niet de grootste Springsteen fan en kent eigenlijk alleen de grote hits. Ik had hem weten te overtuigen om Bruce toch zeker een keer live te zien.
Voor zover geen spoilers, hieronder staat een spoiler tag als je niks over de show en setlist wilt weten voor de restant van de tour!
Kwart voor 8 was het zover, een voor een kwamen de bandleden onder luid applaus het podium op. Als laatste kwam de Boss zelf. Aftikken en gaan. We kregen meteen een blok uptempo nummers. Dit was wat rommelig. Band en Bruce (ook qua stem) moesten er even inkomen. Live zat er ook weinig afwisseling in het geluid. De eerste en tot gisteren toe enige keer dat ik hem zag greep hij me meteen bij de strot. Dat was nu iet het geval. Het was prima, maar ook niet meer dan dat. Ik vroeg na Out in the street ook wat mijn vader er van vond en die vond het ook niet zo speciaal. Er bekroop een beetje teleurstelling.
Maar vlak nadat ik het aan mijn pa had gevraagd draaide de set 180 graden. Er werden veel meer nummers met variatie gespeeld. Het begon met Kitty's Back. Op plaat niet perse een van mijn favorieten, maar door de uitgesponnen versie precies de break die de set nodig had. De E Street Horns werden hier voor de eerste keer echt naar voren geschoven en die gaven een frisse en fijne dymaniek. Dit werd opgevolgd door Nightshift die bij ons ook als zoete koek naar binnen ging. Zijn stem was in dit nummer echt weer goed en dat zou zo blijven. Eigenlijk was het optreden vanaf dit punt een aaneenschakeling van hoogtepunten. Persoonlijke favorieten als Because the Night, Johnny 99 (Yes, yes, yes!!!), Backstreets en Trapped. werden gespeeld. Vlak voor de toegiften kwamen de grotere hits langs. The Rising was het eerste nummer wat mijn vader goed kende, al had hij ook wel eens van Because The Night gehoord ("Deze is toch origineel van iemand anders?"). Thunder Road werd luidskeel door het publiek gezongen.
Na de toegift gingen de hits gewoon door. Hier zaten voor mij ook de minder interessante nummers tussen, maarja je kent ze wel goed en op gevoel van euforie zing je ze gewoon uit volle borst mee. Gelukkig kwamen er ook wat hits voorbij die ik wel schitterend vind (Born to Run, Glory Days (nee Bruce, we willen nog niet naar huis!) Tent Avenue Freeze Out (met mooie foto's als eerbetoon aan oa Clarence Clemons)).
De band ging weer een voor een af met een hand en knuffel van the Boss. Hij pakte zelf zijn akoestische gitaar en sloot de avond af met I'll See You in My Dreams. Bij dit nummer, net als bij een speech, Letter To You en Last Man Standing werd er ondertiteling aangezet onderaan het scherm. Voor mij niet nodig, maar dat sommige mensen dat wel fijn vonden bleek naast me.
Nog een paar algemene dingen die me opvielen. Ik zag een man van 73 in topconditie die gewoon 3u lang alles gaf. Nee hij sprint niet meer, doet geen verzoeknummers uit het publiek, vraagt niemand mee te dansen op het podium en van dat alles. Hij bedient het hele stadion, regisseert de band en het publiek, hangt aan de microfoonstandaard, zoekt veel interactie met het publiek zonder daarvoor de muziek stil te leggen, geeft mondharmonica's weg, geeft iedereen van de band tijd op de spotlights te pakken en dat allemaal 3u lang vol overgave. Wat een preformer!
Op de manier zoals het verhaal vertelt wordt, zou het me niks verbazen als dit de laatste tour van Bruce is. Het voelt als een afsluiting.
Op de manier zoals hij op het podium staat, stopt hij pas als het echt niet meer kan.
Kortom, ik heb een geweldige avond gehad. Bruce live, het blijft een fenomeen.
Eerste keer dat ik in de Arena was en natuurlijk door alle verhalen huiverig over het geluid. Dat viel me reuze mee. Bij de eerste nummers was het een beetje rommelig, maar dat lag ook aan de setlist. De stem van Bruce kwam er niet altijd mooi doorheen, maar dat lag ook aan de stem zelf. Gelukkig herpakte zich dat allebei vrij snel. Waar ik wel van schrok was de logistiek. Lange rijen, niet genoeg treinen en als ze kwamen waren ze ook niet groot genoeg. Het was iets te groot en teveel qua mensen op dezelfde plek allemaal. Ik had hier ook veel meer last van dan bij een festival of dan bij de Goffert. Gelukkig kwamen we optijd binnen en hadden we qua avondeten wat bolletjes kaas mee.
Dit was mijn eerste van 3x Bruce deze tour. Ik was (en ben) een klein beetje angstig voor de niet veranderende setlist, want daarom had ik wel besloten 3x te gaan. Na Landgraaf met mijn schoonfamilie ga ik kiezen wat ik met mijn Hamburg ticket ga doen. Zoals ik er nu in sta, houd ik die gewoon. Daar heb ik ook de mooiste plekken (2de cirkel). Dit concert was samen met mijn vader. Ik bezoek met hem meerdere optredens en festivals. Lang staan vindt hij niks, dus we hadden lekker zitplaatsen. 2de ring met mooi zicht op het podium. Hij is niet de grootste Springsteen fan en kent eigenlijk alleen de grote hits. Ik had hem weten te overtuigen om Bruce toch zeker een keer live te zien.
Voor zover geen spoilers, hieronder staat een spoiler tag als je niks over de show en setlist wilt weten voor de restant van de tour!
Kwart voor 8 was het zover, een voor een kwamen de bandleden onder luid applaus het podium op. Als laatste kwam de Boss zelf. Aftikken en gaan. We kregen meteen een blok uptempo nummers. Dit was wat rommelig. Band en Bruce (ook qua stem) moesten er even inkomen. Live zat er ook weinig afwisseling in het geluid. De eerste en tot gisteren toe enige keer dat ik hem zag greep hij me meteen bij de strot. Dat was nu iet het geval. Het was prima, maar ook niet meer dan dat. Ik vroeg na Out in the street ook wat mijn vader er van vond en die vond het ook niet zo speciaal. Er bekroop een beetje teleurstelling.
Maar vlak nadat ik het aan mijn pa had gevraagd draaide de set 180 graden. Er werden veel meer nummers met variatie gespeeld. Het begon met Kitty's Back. Op plaat niet perse een van mijn favorieten, maar door de uitgesponnen versie precies de break die de set nodig had. De E Street Horns werden hier voor de eerste keer echt naar voren geschoven en die gaven een frisse en fijne dymaniek. Dit werd opgevolgd door Nightshift die bij ons ook als zoete koek naar binnen ging. Zijn stem was in dit nummer echt weer goed en dat zou zo blijven. Eigenlijk was het optreden vanaf dit punt een aaneenschakeling van hoogtepunten. Persoonlijke favorieten als Because the Night, Johnny 99 (Yes, yes, yes!!!), Backstreets en Trapped. werden gespeeld. Vlak voor de toegiften kwamen de grotere hits langs. The Rising was het eerste nummer wat mijn vader goed kende, al had hij ook wel eens van Because The Night gehoord ("Deze is toch origineel van iemand anders?"). Thunder Road werd luidskeel door het publiek gezongen.
Na de toegift gingen de hits gewoon door. Hier zaten voor mij ook de minder interessante nummers tussen, maarja je kent ze wel goed en op gevoel van euforie zing je ze gewoon uit volle borst mee. Gelukkig kwamen er ook wat hits voorbij die ik wel schitterend vind (Born to Run, Glory Days (nee Bruce, we willen nog niet naar huis!) Tent Avenue Freeze Out (met mooie foto's als eerbetoon aan oa Clarence Clemons)).
De band ging weer een voor een af met een hand en knuffel van the Boss. Hij pakte zelf zijn akoestische gitaar en sloot de avond af met I'll See You in My Dreams. Bij dit nummer, net als bij een speech, Letter To You en Last Man Standing werd er ondertiteling aangezet onderaan het scherm. Voor mij niet nodig, maar dat sommige mensen dat wel fijn vonden bleek naast me.
Nog een paar algemene dingen die me opvielen. Ik zag een man van 73 in topconditie die gewoon 3u lang alles gaf. Nee hij sprint niet meer, doet geen verzoeknummers uit het publiek, vraagt niemand mee te dansen op het podium en van dat alles. Hij bedient het hele stadion, regisseert de band en het publiek, hangt aan de microfoonstandaard, zoekt veel interactie met het publiek zonder daarvoor de muziek stil te leggen, geeft mondharmonica's weg, geeft iedereen van de band tijd op de spotlights te pakken en dat allemaal 3u lang vol overgave. Wat een preformer!
Op de manier zoals het verhaal vertelt wordt, zou het me niks verbazen als dit de laatste tour van Bruce is. Het voelt als een afsluiting.
Op de manier zoals hij op het podium staat, stopt hij pas als het echt niet meer kan.
Kortom, ik heb een geweldige avond gehad. Bruce live, het blijft een fenomeen.
Springsteen!
Wat een rasartiest. Ik kan zo genieten van zijn muziek, de enthousiasme, de songwriting etc. En deze man lijkt nog steeds op zijn oude dag met de dag beter te worden. Geweldig!
Wat een rasartiest. Ik kan zo genieten van zijn muziek, de enthousiasme, de songwriting etc. En deze man lijkt nog steeds op zijn oude dag met de dag beter te worden. Geweldig!
Wat een fantastische show van Springsteen!
Ja, geluidskwaliteit minder, was te verwachten. Maar de energie van de band was top!
Wel moet ik zeggen dat het even duurde voordat ik meegevoerd werd in de muziek.. Was bij de andere concerten wel sneller.
Hoe dan ook, 73 jaar en zo'n show. Respect.
Ja, geluidskwaliteit minder, was te verwachten. Maar de energie van de band was top!
Wel moet ik zeggen dat het even duurde voordat ik meegevoerd werd in de muziek.. Was bij de andere concerten wel sneller.
Hoe dan ook, 73 jaar en zo'n show. Respect.
Attente vraag. Na de eerste 6 nummers heeft hij ontzettend genoten. De variatie, jazz stukken, interactie en toen het blok aan hits. Ja, hij is om!
Is er iemand gisteren naar Def Leppard en Motley Crue geweest in Monchen Gladbach. ..... ik ga volgende week zaterdag in Hannover
zie @won666 zijn post in het Graspop topic hieronder:
Graspop Metal Meeting 2023
Als ik het goed zie, is de app ook weer aangepast, zowel plan als map zijn weg. 'my places' zie ik niet meer. Ik heb net opnieuw gekeken, maar bij mij staat alles er nog in.
forum.festileaks.com
Zojuist naar Ploegendienst geweest in de Mezz, Breda (uitverkocht).
Voorprogramma L.A. Sagne (goede bandnaam) was een goed begin van de avond. Strak gespeeld en voor de verandering weer eens een lekker schreeuwende frontvrouw in een punkband. Ik ga ze zeker nog eens checken.
Publiek ging meteen los toen Ploegendienst begon. Continu stagediven, mosh pits, de hele mikmak. Er werd meerdere malen geprobeerd mensen over de bar te gooien, tot paniek van het personeel. De band zelf speelde ook simpelweg hoe een punkband hoort te spelen. Een frontman als Ray Fuego maakt het plaatje dan ook helemaal af natuurlijk.
Voor herhaling vatbaar!
Voorprogramma L.A. Sagne (goede bandnaam) was een goed begin van de avond. Strak gespeeld en voor de verandering weer eens een lekker schreeuwende frontvrouw in een punkband. Ik ga ze zeker nog eens checken.
Publiek ging meteen los toen Ploegendienst begon. Continu stagediven, mosh pits, de hele mikmak. Er werd meerdere malen geprobeerd mensen over de bar te gooien, tot paniek van het personeel. De band zelf speelde ook simpelweg hoe een punkband hoort te spelen. Een frontman als Ray Fuego maakt het plaatje dan ook helemaal af natuurlijk.
Voor herhaling vatbaar!
Net terug thuis van Sir Elton John. Wat een artiest. En wat een stem. De muziek stond jammer genoeg soms wat te luid maar toch een top avond gehad.
Elton John in het Sportpaleis gezien, in het kader van zijn Farewell Yellow Brick Road Tour. Jawel, hij is nog altijd bezig aan zijn afscheidstour, die al in 2019 begon. De kaartjes waren intussen al van 2020 in ons bezit, maar eerst door corona en later door een val/operatie moest het concert meermaals worden uitgesteld.
Met zo'n enorme catalogus aan hits zou het een makkie moeten zijn om het publiek mee te krijgen, zou je denken. Dat viel me vanaf opener Bennie And The Jets in eerste instantie toch tegen. De grote schuldige? Het zittende middenplein, waarin ik wel omringd leek met "evenementenpubliek", zoals jullie hier wel eens zeggen. Ik had vrij dure plekjes uitgekozen, goed voor zo'n 165 euro op rij 20. Dan verwacht je toch dat mensen rondom jou wel andere dingen te doen hebben dan honderd selfies nemen, in slaap vallen op de schouder van je partner en door elk nummer heen lullen. De enige dame voor mij die wél aan het dansen ging, werd door de security tot de orde geroepen.
Elton verdiende beter, want ik vond hem zeer verbeten spelen en zingen. Misschien niet zo zuiver als vroeger, maar wel met veel kracht en passie. Soms moest hij na een song meer dan een minuut uitblazen voor hij weer kon hervatten. Zeker na heerlijke jamsessies met zijn band tijdens Levon, Rocket Man en Love Lies Bleeding. Elke avond speelt hij dezelfde setlist, maar daar is niéts van te merken. Niets routinieus, maar fantastische improvisatiestukken.
Na dertien van de uiteindelijk 23 liedjes had Elton schijnbaar genoeg van dat nogal makke publiek (of misschien ben ik te verwend van bij andere concerten) en riep hij: "Come on. It's time to dance now." Hij zette Sad Songs Say So Much in en vanaf dan sprintte zowat de halve arena naar voren om de rest van het concert staand te beleven. Ook wijzelf, wat de beleving in het slot een pak sterker maakte. Elton John vanop rij vijf in de ogen kunnen kijken, was echt een speciaal moment.
We kregen nog vijf up tempo klassiekers op rij - de setlist stak echt goed in elkaar - en in de encore tranentrekkers Your Song en Goodbye Yellow Brick Road. Helaas kwam ook nog het gedrocht Cold Heart voorbij - die single in samenwerking met Dua Lipa - maar dat mocht de pret niet meer drukken.
Een groots afscheid met hoofdletter G in Belgenland van een van de grootsten aller tijden. Twee en een half uur puur genieten van zijn vakmanschap. En dat publiek, dat hem overigens na elk nummer wel overlaadde met applaus en een staande ovatie, dat nemen we er maar bij
.
Met zo'n enorme catalogus aan hits zou het een makkie moeten zijn om het publiek mee te krijgen, zou je denken. Dat viel me vanaf opener Bennie And The Jets in eerste instantie toch tegen. De grote schuldige? Het zittende middenplein, waarin ik wel omringd leek met "evenementenpubliek", zoals jullie hier wel eens zeggen. Ik had vrij dure plekjes uitgekozen, goed voor zo'n 165 euro op rij 20. Dan verwacht je toch dat mensen rondom jou wel andere dingen te doen hebben dan honderd selfies nemen, in slaap vallen op de schouder van je partner en door elk nummer heen lullen. De enige dame voor mij die wél aan het dansen ging, werd door de security tot de orde geroepen.
Elton verdiende beter, want ik vond hem zeer verbeten spelen en zingen. Misschien niet zo zuiver als vroeger, maar wel met veel kracht en passie. Soms moest hij na een song meer dan een minuut uitblazen voor hij weer kon hervatten. Zeker na heerlijke jamsessies met zijn band tijdens Levon, Rocket Man en Love Lies Bleeding. Elke avond speelt hij dezelfde setlist, maar daar is niéts van te merken. Niets routinieus, maar fantastische improvisatiestukken.
Na dertien van de uiteindelijk 23 liedjes had Elton schijnbaar genoeg van dat nogal makke publiek (of misschien ben ik te verwend van bij andere concerten) en riep hij: "Come on. It's time to dance now." Hij zette Sad Songs Say So Much in en vanaf dan sprintte zowat de halve arena naar voren om de rest van het concert staand te beleven. Ook wijzelf, wat de beleving in het slot een pak sterker maakte. Elton John vanop rij vijf in de ogen kunnen kijken, was echt een speciaal moment.
We kregen nog vijf up tempo klassiekers op rij - de setlist stak echt goed in elkaar - en in de encore tranentrekkers Your Song en Goodbye Yellow Brick Road. Helaas kwam ook nog het gedrocht Cold Heart voorbij - die single in samenwerking met Dua Lipa - maar dat mocht de pret niet meer drukken.
Een groots afscheid met hoofdletter G in Belgenland van een van de grootsten aller tijden. Twee en een half uur puur genieten van zijn vakmanschap. En dat publiek, dat hem overigens na elk nummer wel overlaadde met applaus en een staande ovatie, dat nemen we er maar bij
.
Laatst bewerkt:
Gisteren naar Wide Awake Festival geweest in Londen. Fantastische lineup (hoewel met gigantische clashes) en geweldig weer. Al met al ook een uitstekende dag gehad maar er was wel wat aan te merken op het festival. Wel moet ik complimenten geven voor het ruime aanbod aan eten en drinken, zonder buitensporige rijen.
Het geluid was zonder uitzondering bizar slecht. Of je nu bij Alex G, Osees, Cola of Black Country, New Road was; telkens was het geluid echt waardeloos. Daarnaast had je overal veel last van soundbleed. Zo hoorde je Shygirl dwars door BCNR heen. Verder nog iets te klagen? Ja het publiek. Dutch disease is overgewaaid uit Nederland lijkt het en een groot gedeelte van de dag leek het meer een picnic met achtergrondmuziek dan een festival. 's Avonds veranderde dat wel enigszins toen het publiek vooral beschonken en beneveld was.
We begonnen de dag bij Cola. Daar was al gelijk de lastigste clash van het festival tussen hen en A Place to Bury Strangers. Achteraf misschien voor die laatste moeten gaan, want hoewel de muziek van Cola erg tof is, is de stage presence (zoals het hoort bij deze muziek) wat ongeïnteresseerd. Wel erg leuk om ze eindelijk te zien na vorig jaar dat album grijsgedraaid te hebben. Civic en Clamm stonden wel op het lijstje eerder op de middag, maar we waren met een vrij grote groep van vrienden van vrienden uit alle hoeken van Londen. Tegen de tijd dat je iedereen verzameld hebt, de blaas leeg is etc. ben je zo weer een paar uur verder.
Vervolgens door naar Model/Actriz een vrij nieuwe band uit New York die klinken als Gilla Band gemixt met queer hardcore synthpunk. Goede muziek, toffe act, matig geluid en publiek. Daarna door naar de Main Stage voor Arooj Aftab die een redelijk leeg veld aantrof. Wij waren zelf, net als velen, even gaan zitten op het veld en hoe comfortabeler je het jezelf maakte hoe beter de muziek werkt.
Molchat Doma vervolgens gemist doordat ze door technische problemen veel te laat begonnen. Tegen die tijd stond ik al bij de Main Stage voor Alex G. Bizar om die op zo'n groot podium, met een gigantische menigte te zien zo kort na zijn show in de EKKO. Helaas, ook hier was het geluid weer dusdanig slecht dat ik eieren voor mijn geld koos en op tijd naar Jockstrap ging. Dat was een verstandige keuze, want degenen die achterbleven bij Alex G kwamen de tent niet meer in. Hoewel er de hele show door onverlaten waren die zich toch een weg door de menigte heen beukten. Fantastische show die ontsierd werd door de drukte.
Na Jockstrap door naar Oneohtrix Point Never. Ik luister niet vaak naar hem maar vond dat ik wel even moest checken hier. Hoewel het goed klonk stond het geluid dusdanig zacht dat het niet echt overkwam. Dat de tent nog baadde in het zonlicht deed de lichtshow ook niet veel goeds. Daarom weer op tijd vertrokken richting Black Country, New Road, voor de zoveelste keer het optreden van het festival. Het geluid is weleens beter geweest maar het was een thuiswedstrijd voor de en het publiek kon elk nummer woord voor woord meezingen. Heel veel beter dan dit wordt het niet.
Na BCNR de tranen van de wangen geveegd, een rondje langs de speciaalbiermarkt gemaakt met als opbrengst onder andere een tzatziki sour en vervolgens weer teruggekeerd bij hetzelfde podium voor Osees. Wat een bizar sterkte liveband blijft dat. Ook hier was het geluid weer slecht maar de energie van de band, met name de twee drummers, maakte alles goed. Toen de Osees hun laatste nummer inzette een snelle plaspauze ingelast en daarna de toegift van Caroline Polacheck gekeken vanaf de heuvel. Leuk om te zien hoe ze die headline spot met verve invult. Nu al zin in Best Kept Secret.
We waren nog van plan even bij de Windmill in Brixton te kijken, waar we gisteren nog een foute '80s synth versie van Freddy Mercury zagen. Zijn nummer Homo Space waarvoor het de single release party was krijg ik niet snel meer uit mijn hoofd. De benen wilden echter niet meer, bij niemand eigenlijk, dus terug naar huis en naar bed.
Het geluid was zonder uitzondering bizar slecht. Of je nu bij Alex G, Osees, Cola of Black Country, New Road was; telkens was het geluid echt waardeloos. Daarnaast had je overal veel last van soundbleed. Zo hoorde je Shygirl dwars door BCNR heen. Verder nog iets te klagen? Ja het publiek. Dutch disease is overgewaaid uit Nederland lijkt het en een groot gedeelte van de dag leek het meer een picnic met achtergrondmuziek dan een festival. 's Avonds veranderde dat wel enigszins toen het publiek vooral beschonken en beneveld was.
We begonnen de dag bij Cola. Daar was al gelijk de lastigste clash van het festival tussen hen en A Place to Bury Strangers. Achteraf misschien voor die laatste moeten gaan, want hoewel de muziek van Cola erg tof is, is de stage presence (zoals het hoort bij deze muziek) wat ongeïnteresseerd. Wel erg leuk om ze eindelijk te zien na vorig jaar dat album grijsgedraaid te hebben. Civic en Clamm stonden wel op het lijstje eerder op de middag, maar we waren met een vrij grote groep van vrienden van vrienden uit alle hoeken van Londen. Tegen de tijd dat je iedereen verzameld hebt, de blaas leeg is etc. ben je zo weer een paar uur verder.
Vervolgens door naar Model/Actriz een vrij nieuwe band uit New York die klinken als Gilla Band gemixt met queer hardcore synthpunk. Goede muziek, toffe act, matig geluid en publiek. Daarna door naar de Main Stage voor Arooj Aftab die een redelijk leeg veld aantrof. Wij waren zelf, net als velen, even gaan zitten op het veld en hoe comfortabeler je het jezelf maakte hoe beter de muziek werkt.
Molchat Doma vervolgens gemist doordat ze door technische problemen veel te laat begonnen. Tegen die tijd stond ik al bij de Main Stage voor Alex G. Bizar om die op zo'n groot podium, met een gigantische menigte te zien zo kort na zijn show in de EKKO. Helaas, ook hier was het geluid weer dusdanig slecht dat ik eieren voor mijn geld koos en op tijd naar Jockstrap ging. Dat was een verstandige keuze, want degenen die achterbleven bij Alex G kwamen de tent niet meer in. Hoewel er de hele show door onverlaten waren die zich toch een weg door de menigte heen beukten. Fantastische show die ontsierd werd door de drukte.
Na Jockstrap door naar Oneohtrix Point Never. Ik luister niet vaak naar hem maar vond dat ik wel even moest checken hier. Hoewel het goed klonk stond het geluid dusdanig zacht dat het niet echt overkwam. Dat de tent nog baadde in het zonlicht deed de lichtshow ook niet veel goeds. Daarom weer op tijd vertrokken richting Black Country, New Road, voor de zoveelste keer het optreden van het festival. Het geluid is weleens beter geweest maar het was een thuiswedstrijd voor de en het publiek kon elk nummer woord voor woord meezingen. Heel veel beter dan dit wordt het niet.
Na BCNR de tranen van de wangen geveegd, een rondje langs de speciaalbiermarkt gemaakt met als opbrengst onder andere een tzatziki sour en vervolgens weer teruggekeerd bij hetzelfde podium voor Osees. Wat een bizar sterkte liveband blijft dat. Ook hier was het geluid weer slecht maar de energie van de band, met name de twee drummers, maakte alles goed. Toen de Osees hun laatste nummer inzette een snelle plaspauze ingelast en daarna de toegift van Caroline Polacheck gekeken vanaf de heuvel. Leuk om te zien hoe ze die headline spot met verve invult. Nu al zin in Best Kept Secret.
We waren nog van plan even bij de Windmill in Brixton te kijken, waar we gisteren nog een foute '80s synth versie van Freddy Mercury zagen. Zijn nummer Homo Space waarvoor het de single release party was krijg ik niet snel meer uit mijn hoofd. De benen wilden echter niet meer, bij niemand eigenlijk, dus terug naar huis en naar bed.
Laatst bewerkt:
Bah, vervelend. Maar beste van gemaakt naar omstandigheden en toch er genoten. Dus ook, mooi!
Vervelend zeg! Maar het klinkt alsnog als een mooie ervaring met die line-up. Gelukkig komen veel van die artiesten ook nog eens op BKS met hopelijk betere omstandigheden.
Dit weekend op Sniester festival geweest, in Den Haag. Echt een aanrader voor iedere punk/(hard)rock liefhebber. Heerlijk, rauw festival in het midden van de stad. Heel veel kleine upcoming bandjes, maar ook een aantal artiesten die in de scene al een beetje een naam voor zichzelf hebben gemaakt (bijv. The Haunted Youth en Sons).
Grootste verrassing van het festival: Rats and Daggers. Stond in een uitgepuild PaardCafé en terecht. Keiharde (punk)rock met een geweldige frontzangeres. Aanrader voor iedereen!
Grootste verrassing van het festival: Rats and Daggers. Stond in een uitgepuild PaardCafé en terecht. Keiharde (punk)rock met een geweldige frontzangeres. Aanrader voor iedereen!
Rats and Daggers zijn tof ja! Hier ook weleens op een lokaal punk avondje gezien, met Anklebiters en Femme Fugazi. Goeie energie.
Laatst bewerkt:
Sniester was heel gaaf idd! Hoogtepunten waren Crows en JOHN in een bomvolle en knotsgekke Zwarte Ruiter. Verder erg genoten van Bo Ningen, Coilguns, JC Thomaz en DITZ!
Kan er eigenlijk weinig anders aan toevoegen, maar misschien wel een praktische bedenking:
Ik ken de omgeving van het sportpaleis nu wel vrij goed en heb het ook zien evolueren de laatste jaren. Daar waar het parkingbeleid vroeger vrij duidelijk was, lijkt het nu gewoon één en al chaos.
Stel dat er nu iemand voor het eerst naar het Sportpaleis komt afzakken, dan geraak je daar toch gewoon niet wegwijs?
Gisteren gezien hoe een politie-agent zich kwaad aan het maken was tegen een auto met Nederlandse nummerplaat, die ongetwijfeld op zoek was naar een parking.
Ter vergelijking in Nederland, bijvoorbeeld Gelredome of Ahoy: al van op de autostrades staan er gele borden met duidelijke aanwijzingen naar de parkings.
Waarom kan dit bij ons niet?
Waarschijnlijk terug zo'n bekrompen politieke beslissing dat geen borden langs de weg duldt van een prive-organisatie?
Ooit eens bij het wegrijden verloren gereden in Rotterdam, doordat mijn GPS mij telkens naar een afgesloten stuk wou sturen en een verkeerswacht kwam spontaan mij hulp aanbieden en zeggen welke straat ik moest ingeven in de GPS om de autostrade op te rijden. Nou, dat is dan het verschil tussen onze buren en bij ons!
En nog een laatste: gisteren werd na afloop de zijkant geopend zodat het publiek onmiddellijk naar buiten kon, richting naastliggende parking Schijnpoort.
Op dat moment probeerden busjes weg te rijden met de muzikanten in (en Elton John?).
Echter hadden ze rode/witte blokken voor de busjes geplaatst, zodat deze niet onmiddellijk konden wegrijden. Uiteindelijk werden deze weggesleurd, maar liep er uiteraard intussen veel publiek op de route.
Één van de entourage-medewerkers, die buiten de begeleiding deed, zei duidelijk gefrustreerd: 'Only in Belgium...' 🙄.
Het deed mij aan de parkings denken, aan de politieagent die zich eerder op de dag kwaad had gemaakt en kon het enkel maar beamen.
Pure chaos en vooral amateurisme.
Gisteren bij MONO + GGGOLDDD geweest in Tivoli. Eerste keer dat ik in de Pandora zaal was. Leuke zaal en goed geluid. Het begon al goed met GGGOLDDD, ik kende het niet heel goed maar het pakte me direct. Vooral de drums vond ik indrukwekkend. En hun (of eerder haar) laatste nummer die ze alleen deed klonk bijzonder (in positieve zin) en anders dan de eerdere nummers, en met de emotionele achtergrond achter het nummer waren het een paar intieme minuten, zeer knap van de zangeres. Dan MONO zelf. Veel geluisterd in aanloop naar dit concert en kreeg er daardoor steeds meer zin in. Het was nog beter dan ik verwacht had. Wat spelen ze superstrak en met de juiste hoeveelheid energie, elk nummer was raak. Zeker één van de beste optredens waar ik dit jaar ben geweest.
