Hoe heb jij de rest van zondag nog beleefd?
Dour. Het festival waar de camping zo'n integraal deel van de festivalervaring is, dat er niet eens pijltjes naar het festivalterrein worden aangebracht. Dus kom ik uiteindelijk bij de campingingang terecht en word ik teruggestuurd. "Daar waar je een bordje ziet met "Crew/VIP', daar is de ingang." Faut le savoir...
Ook op het terrein moet je het zelf maar uitzoeken. Welke anonieme witte tent is La Petite Maison dans la Prairie ? Le Labo ? Boombox ? Figure it out !
Als Tomorrowland aan het ene eind van het spectrum staat qua aankleding van het festivalterrein en mikken op publieksbeleving, dan staat Dour aan het andere. Al is die Balzaal wel een knappe dansstage, zeg.
Goed, in die ene tent staat een artiest op te treden en in die andere niet, dus dan moet dit La Petite Maison dans la Prairie zijn en die artiest
Judith Kiddo. Op dit uur zit heel Dour echter nog op de camping, dus Judith Kiddo staat voor een lege tent met een dertigtal verdwaalde zielen te spelen. En een éénjarige peuter die in die zee van ruimte voor het podium de ideale plek ziet om wat te oefenen op zijn eerste stapjes. Knap dat ie z'n evenwicht kan houden met die grote koptelefoon op. Judith Kiddo laat het niet aan haar hart komen en lijkt zich wel te amuseren. Speelt licht verteerbare indiepopliedjes waarvan weinig blijft hangen. En een cover van Beautiful Stranger van Madonna. Waarom ook niet. Dit was best ok om erin te komen.
Terrein een beetje verkend en (virtuele) bonnetjes gekocht (waarom moesten ze die dingen hier per sé "Douro's" noemen ? Dan vraag je "vingt Douro" en denken ze dat je twintig euro wil...). Dan terug naar La Petite Maison voor
Tramhaus.
Dour momentje : Tijdens wachten op Tramhaus struikelt er een meisje over de kabelgoot en gaat tegen de grond. Omstaanders willen haar recht helpen, maar dat wil ze niet, ze wil blijven liggen. Is daar nog een minuut of drie op de grond blijven liggen, heel de tijd aan het giechelen.
Tramhaus dus. Ik wilde ze vorig jaar op Best Kept Secret zien, maar The Casbah puilde daar toen zo uit dat het er niet van gekomen is. Naar hun optreden later dit jaar in Botanique kan ik niet gaan. Blij dat ik nu dus de kans kreeg. Wat heeft deze band goed naar The Cramps geluisterd en, vooral, gekeken ! Ze verstoppen het niet eens, want spelen Human Fly als walk-on muziek. Heel leuke band dit met fijne nummers, maar het concert lijdt erg onder opnieuw een matige opkomst van het publiek. Er staat al flink meer volk in de tent dan bij Judith Kiddo, maar de ruimte tussen de mensen is nog zo groot dat het publiek maar matig enthousiast te krijgen is. Zet dit op The Slope op Werchter en je hebt volgens mij een feestje à la Nova Twins, maar hier bleef het eerder mak.
Direct naar Le Labo dan voor
Heartworms. Deze kende ik totaal niet, maar maakte wel indruk. Deze artiest had een geweldige uitstraling en podiumprésence. De sound zat ook lekker. Jaren 80 geïnspireerde postpunk die tegelijkertijd altijd een klein beetje als Lovefool van The Cardigans klinkt. De cover van Dominion van Sisters of Mercy ging er ook wel in. Deze wil ik nog wel eens terugzien.
Heartworms stopte helaas wat te vroeg met hun set, dus had ik nog niet te veel gemist van
Slift in La Petite Maison. Psych rock. Klonk wel fijn en hadden trippy visuals mee, maar ik had er precies weinig zin in. Net als ik wil vertrekken zie ik dat het hard beginnen regenen is, dus ben toch maar lekker droog blijven staan. Best nog wel van genoten.
Op naar Le Garage dan voor
Lambrini Girls. All-girl punkbandje waarvan de frontvrouw een bijzonder soort van stagefright heeft waardoor zij zo weinig mogelijk op het podium wil zijn. Al tijdens het eerste nummer dook ze met gitaar en al het publiek in en ze zou daar ongeveer de helft van het optreden af en aan doorbrengen. Nu eens gitaarspelend op de schouders van iemand uit het publiek, terwijl een andere toeschouwer haar microfoon in de lucht moet houden. Dan weer rechtstaand op de handen van verschillende toeschouwers temidden van een door haar bevolen circle pit. Heeft halverwege het concert ook een snaar kapot gespeeld, maar had geen reservegitaar bij of zin om het te beginnen repareren, dus fuck it, verderspelen. Verder wat typische left side versus right side en "when I say... you say..." spielerei met het publiek. Prima festivalentertainment allemaal, maar het leek toch ook vooral te dienen om te verstoppen dat deze band niet één catchy nummer kan voorleggen. Ik dicht deze geen grote toekomst toe.
Helaas hierdoor ook Sofie Royer gemist, wat volgens yannickd zeer de moeite was.
Ik heb het laatste nummer van Lambrini Girls geskipt om op tijd in La Petite Maison te zijn voor
Agar Agar, en zowaar, veel volk daar ! Tent staat al redelijk goed vol. Het kan dus toch op Dour, zelfs voordat de zon onder gegaan is ! Ik had op voorhand wat proberen te luisteren naar dit synth-pop groepje, maar dat beviel me niet echt. Helaas was dat live ook het geval. Weinig boeiende muziek dit en ook niet echt dansbaar of zo. Wat overbleef was vooral saai.
Ook al ken ik al deze bands zo goed als niet en zijn de optredens niet altijd van even hoog niveau, ben ik me wel aan het amuseren op Dour. Even een blik gaan werpen op Denzel Curry op de main stage, maar dan even zitten en rusten, want het was tot hier toe van het één naar het ander geweest.
Van de volgende band had ik ook nog nooit gehoord, maar had ik na het inluisteren wel met stip aangeduid :
Boy Harsher in La Petite Maison Dans la Prairie. Donkere elektro en sexy EBM, met een David Lynch randje. Dit is het soort band dat ik zo zie opduiken in de Bang Bang Bar op het einde van een aflevering van Twin Peaks seizoen 3. Heerlijk optreden dit. Killer sound, lekker dansbaar en attractief om naar te kijken.
Dour momentje : Kerel aan de bar voor mij die zegt dat hij vier pinten wil, maar dat hij maar genoeg bonnetjes heeft voor drie en of hij er toch vier zou mogen hebben. Allez, het is goed, zegt het meisje aan de toog en ze scant zijn bandje. Hé, je hebt maar genoeg bonnetjes voor één pintje ! Maar allez gij sloeber ! Allez, hier zijn uw vier pintjes.
Nog een beetje rondgelopen op het terrein. Kijkje gaan nemen in De Balzaal en in Le Labo bij Lander & Adriaan. Bolis Pupul over het terrein zien dwalen, verwoed op zoek naar Le Labo waar hij zodadelijk moest optreden. Beetje gezeten (meisje : 'Weet jij waar La Petite Maison dans la Prairie is ?' - 'Dat is de tweede witte tent van rechts.'). Dan naar het kleine huisje in kwestie voor die andere band die mij bij het inluisteren wel kon bekoren :
La Femme. Kort voor aanvang kon je de tent nog vlot in, maar dan loopt deze snel vol en wordt het drummen. Dit is al de tweede Franse synth-groep die veel volk op de been brengt op Dour ! De band ziet er fantastisch uit met hun witte pakken, bijenkorfkapsels, retrobrillen, etc. ! Van bij het eerste nummer zit de sfeer er ook dik in en dit belooft een geweldig concert te worden. De paar nummers daarna doen mij echter wat minder en de FOMO om niet op een goeie plek te staan bij Aphex Twin begint toe te slaan, dus na vier nummers ben ik al vertrokken. Beetje jammer, want dit optreden had veel potentieel.
Dour momentje : De man naast mij tijdens La Femme die tussen elk nummer "Le bordel !" begon te roepen... Ik weet nog altijd niet of dat een nummer van hen is dat hij wilde horen, of dat ie La Tourette had.
Naar The Last Arena voor de reden waarom ik naar Dour ben gekomen :
Aphex Twin.
Zo vroeg doorgaan bij La Femme was niet nodig geweest, want het veld voor de main stage is nog zo goed als leeg. Soit, het zij zo. Ik kon me in elk geval het perfecte plekje kiezen. Dicht genoeg om overweldigd te worden door de visuals, en ver genoeg om heel het podium in één oogopslag te kunnen zien.
Ik heb niet veel met Aphex Twin. Aphex Twin staat voor mij synoniem met die fucking weirde clipjes die ik als jonkie soms voorbij zag komen op MTV als ik eens lang op bleef. Alles wat ik van die man ken associeer ik ook wel met 'cool' en 'mysterie', dus toen hij werd aangekondigd voor Best Kept Secret, wekte dat wel mijn interesse. Ik ben dit jaar uiteindelijk niet naar BKS gegaan, maar ben in de plaats daarvan aan een soort kruistocht begonnen om zowat alles dat ik halfweg wilde zien op BKS ergens anders te zien... En zo begon Aphex Twin op Dour wel bijzonder interessant te worden, zeker na de commentaren die ik over zijn passage op BKS had gelezen.
Je kunt er voor geen meter op dansen en vaak had ik geen idee naar wat ik nu eigenlijk aan het luisteren was, maar als audiovisueel totaalspektakel vond ik dit wel redelijk fantastisch. Die anderhalf uur zijn voorbij gevlogen terwijl Aphex Twin mij meenam in één lang uitgerokken crescendo van klank en beeld, om uit te komen bij een totale aanval op de zintuigen. Die aanval op de zintuigen had wel iets minder letterlijk gemogen, want ik was niet bepaald fan van de veertien strobo-lichten die voortdurend recht in mijn gezicht aan het flitsen waren. Waarom moest ik per sé op 'het perfecte plekje' gaan staan !
Heel blij dat ik dit eens meegemaakt heb. Ik heb dit jaar veel betere optredens gezien, maar weinig meer memorabele optredens.
Richard D. James momentje : Wel leuk dat mijnheer Aphex Twin voor het optreden gewoon zelf zijn computertjes komt installeren op het podium en die achteraf ook netjes komt opruimen. Totaal geen sterallures, deze man !
Ik moet nog met de auto terug naar Brussel, dus moet met lichte afgunst toekijken hoe de Boombox en De Balzaal op hun kop gezet worden terwijl ik richting uitgang ga. Die Balzaal in het duister is echt wel een zicht.
Na een halfuur ronddwalen op de parking, en de wanhoop nabij, vind ik eindelijk mijn auto terug. Een geluk dat ik bij het parkeren nog snugger genoeg was geweest om een foto van mijn omgeving te maken, of ik liep daar volgens mij nog rond.
