Best Kept Secret 2022 - Nieuws en Geruchten
- Onderwerp starter DennisvdBr
- Startdatum
Doet me echt deugd dat Cave er zo met kop en schouders uitspringt hier, maar ook op andere fora, de socials, in de media en zelfs bij een Cave 'hater' die ik ken, die me een bericht stuurde over 'een van de beste dingen die ik al heb gezien'.
Ergens verwacht, maar hij (zij!) moet het ook maar waarmaken. Ik heb het gevoel dat deze tour die van 2018 zelfs overtreft, op een of andere manier. Waanzinnige performer.
Ergens verwacht, maar hij (zij!) moet het ook maar waarmaken. Ik heb het gevoel dat deze tour die van 2018 zelfs overtreft, op een of andere manier. Waanzinnige performer.
Dat vooral. Nick Cave heeft veel toffe platen, maar ook wel wat nummers die mij op plaat niet altijd veel raakt (Tupelo of Red Right Hand zal ik thuis niet snel opzetten). Maar de intensiteit live maakt het zoveel beter. Het is ook gewoon zijn vertoning wat hem heel indrukwekkend maakt als persoon.
Feit dat hij heel emotioneel, hard en compromisloos kan zijn, maar toch ergens ook een stukje zelfrelativering en humor toont, maakt het voor mij af. En authentiek ook. Op Primavera riep hij dat hij Red Right Hand in zijn hele carrière nog nooit toonvast gezongen heeft. "En deze nacht toch een klein beetje, waardoor het voor mij een grootse nacht is". Dat soort kleine dingen vind ik erg tof.
Het is iemand die écht energie haalt uit optreden en muziek maken, van wie je dat gelooft. Dit is zij rouwproces en hij wil er geen compleet trieste bedoening van maken, maar een concert waarop ook gefeest kan worden, euforisch gedaan. Blij ook dat hij Stagger Lee uit de set haalde. Heel tof moment met dat publiek op het podium, maar het mag geen sleur worden ofzo. En het is meteen een blok van 15minuten in de set. Idem voor de Weeping Song en Push The Sky Away, die weer in de koelkast zitten. Vind eigenlijk elke verandering aan de setlist (en het zijn er veel) echt ook een goede zet.
Die nummers van Abattoir Blues/Lyre Of Orpheus in het begin zijn vet (eindelijk nog eens There She Goes My Beautiful World en O Children in de set). Ook Vortex voelt aan als een anthem, terwijl het een vorig jaar uitgegeven b-kantje is. En White Elephant is, ook met die backing vocals, een onverwacht dikke afsluiter van de reguliere set.
Kikagaku Moyo staat er helemaal niet tussen terwijl het een fenomenale show was! Misschien stond iedereen nog bij de Strokes. Al was de tent eigenlijk best vol.
Helemaal mee eens. Ik had hem niet eerder live gezien, maar deze gaat meteen door naar het lijstje met beste optredens dat ik gezien heb.
De vrijdag begonnen bij Wies. Prima opener van het festival en het deed ze veel dat ze hier eindelijk mochten spelen. Probeerden iets te nadrukkelijk alle check boxes af te vinken inclusief sit-down, maar dat is ze vergeven. 4B2M was erg leuk. Publiek, en ik net zo goed, moest nog wel even inkomen, al lag dat niet aan de band. Die maakten er wel een feestje van. Het eerste echte feest en massale drukte kwam ik tegen bij Altin Gün. Geen band die ik thuis snel zal opzetten, maar perfect voor op een festival. Vanuit net buiten de tent nog goed mee kunnen krijgen en dat gaf mij ook wat meer ruimte voor het wagen van een dansje. Van Mavis Staples heb ik stiekem erg genoten. Druk was het niet op het strand, maar de 82-jarige miss Staples komt blijkbaar iedereen die aanwezig was hoogstpersoonlijk ophalen voor een opnamesessie in de studio, want we klonken zo fantastisch. Ook mooi dat ze er af en toe even bij moest gaan zitten, al doet dat haar niets. Deze vrouw gaat door tot ze erbij neervalt. Wel op tijd weggegaan om The Casbah nog binnen te komen voor Gustaf. Eerst vanuit de achterste rijen gekeken. Met mijn lengte is dat nog net te doen, maar toen ik mijn cider op had zat de sfeer vooraan er inmiddels goed in en heb ik mij daar ook tussen geschaard. Top show! Goed bezweet stond ik aan het eind weer buiten, maar dat was absoluut waard. Hopelijk gaan we van deze band nog veel meer horen in de toekomst. Leon Bridges was werkelijk geen bal aan. Ik had duidelijk de andere kant op gemoeten naar Genesis Owusu al wist mij dat thuis ook niet te overtuigen. Jessie Ware keek ik vooraf erg naar uit en heeft mijn verwachtingen zonder twijfel waar weten te maken, al was het wel even spannend toen ik enkel vijf microfoonstandaarden op het podium zag staan en geen enkel instrument. Bleek dus dat ze 4 achtergrondzangers/dansers mee had genomen. Laat dit alsjeblieft niet standaard worden, maar zo voor een keertje vond ik dit een zeer geslaagde afwisseling. Alt-J klonk aardig, maar poeh, wat een statische bedoening en de hype rond deze band is toch wel voorbij merk ik. Ben daar dus op tijd weg gegaan om DIIV nog helemaal mee te kunnen pakken en dat bleek een uitstekende keuze. Wat is dat toch met shoegaze waardoor dat live altijd zo goed tot zijn recht komt? Heerlijk op weg kunnen dromen. Nog even helemaal teruggelopen naar TWO voor Jamie XX, maar dat was weinig bijzonders. Ik zat er ook aardig doorheen dus ben maar bijtijds teruggegaan naar de camping. Talk Show en Tramhaus niet kunnen zien door clashes en een te krappe Casbah, maar die komen ongetwijfeld nog wel een keer aan bod en Sad Night Dynamite zie ik hopelijk op Lowlands. Zeer geslaagde eerste dag met Gustaf, Jessie Ware en DIIV als hoogtepunten.
Dag 2: Talk Show komt al een stuk sneller aan bod dan aanvankelijk gedacht. Ze speelden een set op het minipodium van Muziekgieterij Heaven Sessions. Wat een unieke setting om zo'n band mee te maken, heel indrukwekkend. Sef & Het El Salvador Ensemble heb ik voornamelijk bezocht voor het ensemble zelf. De nummers van Sef waren best leuk, maar de momenten dat het orkest los kon gaan maakten dat ik dit een goed optreden vond, niet zo zeer Sef zelf. Walt Disco zou ik zijn gaan zien als het niet zo ver teruglopen was naar The Secret, maar heb het in plaats daarvan maar even rustig aan gedaan op het strand. Pip Blom heb ik altijd al een vreemde eend in de bijt gevonden. Zij heeft niet de beste liedjes, is niet de beste zangeres, heeft niet de beste band om zich heen en alle nummers lijken ook nog eens op elkaar. En toch is het altijd wel vermakelijk, zo ook nu weer. Dat die drummer zo expressief drumt houdt het lekker energiek. Dan Boy Pablo op het hoofdpodium. Heel benieuwd was ik hoe dat zou gaan uitpakken. Zulke jonge jochies op zo'n groot podium zonder al te veel publiek, maar dat leek ze niet veel te doen. Lekker plezier maken op het podium was voor hun het belangrijkste met vrolijke liedjes en hier en daar een ingestudeerd danspasje. Ik heb hier erg van kunnen genieten. The Goa Express ben ik heel eerlijk gezegd alweer grotendeels vergeten. Onaardig klonk het niet, maar memorabel was het allerminst. Jammer dat Just Mustard heeft moeten afzeggen. Van Froukje nog een stuk meegepakt. Haar succes is geheel terecht, maar heb haar laatst al gezien en ga haar in de toekomst ongetwijfeld nog talloze keren zien, dus had deze show voor mij een lage prioriteit. dEUS was zeer verdienstelijk. The Architect kwam helaas niet voorbij, maar verder een mooie best of setlist. Big Thief was vervolgens het eerste absolute hoogtepunt van de zaterdag. Geweldige band, geweldige zangeres. Kan daar geen genoeg van krijgen. Tegenwoordig weten ze hun intieme liedjes uitstekend te vertalen naar een live setting. Met Fontaines D.C. heb ik vooralsnog precies het omgekeerde. Uitstekende band, goede nummers en deden het naar behoren op ONE, maar hoor ik toch liever op plaat om een of andere reden. Misschien is het dat Ierse accent waar ik live te veel op ga letten. Metronomy stond eigenlijk eerst op de planning maar wilde niet in de rij staan voor de wc's en kwam zodoende uit Porridge Radio. Ik denk dat ik hier al iets te veel met mijn hoofd bij The Strokes was, dus kwam het niet optimaal binnen, maar goed was het zeker. Ben ook niet heel lang gebleven, want ik wilde wel een goede spot bij The Strokes bemachtigen die vervolgens -we hadden kunnen weten- veel te laat op kwamen draven. Het was zowel goed als heel slecht tegelijkertijd. New York City Cops en nog een aantal andere nummers leverden een geweldige explosie op vooraan, maar dat gelul tussendoor is af en toe leuk, maar veel te veel van het goede. Het publiek bleef echt verbouwereerd achter zoals ik dat nog nooit gezien heb na een (headliner) show. Had achteraf prima bij Porridge Radio kunnen blijven en had dan ook nog Kikagaku Moyo mee kunnen pakken. Even tussendoor werd me toch iets te gortig omdat ik dan ook weer helemaal terug had moeten lopen voor Beach House, voor mij de echte headliner op zaterdag. Prachtige setlist, prachtig gebracht. Werkelijk top! Goede tweede dag ook, maar met slechts Big Thief en Beach House wel een echte topper minder dan de vrijdag.
Dag 3 opnieuw begonnen bij Muziekgieterij Heaven Sessions. Ditmaal met Porridge Radio nog in de ochtendgloren. Wat een leuke sympathieke band is dit ook eigenlijk. Deze keer kwam het zittend op dat heuveltje een stuk beter binnen. En opnieuw, net als bij Talk Show de dag ervoor, wat een unieke setting voor een optreden. Amenra is live altijd indrukwekkend en dat was deze keer niet anders. Fenomenale band! Van mij mag er best meer metal geprogrammeerd worden. Wel natuurlijk altijd het kaf van het koren blijven scheiden, maar dat genre is met 1 à 2 bands per edities wel telkens weer het ondergeschoven kindje. Tevens in TWO niet veel later weer een soort van metalband in de vorm van Black Midi. Is Jazzmetal een ding? Anyway, dat was de term die in mij opkwam bij het aanschouwen van deze band. Op plaat vind ik dit vaak net iets te chaotisch en druk overkomen, maar live viel alles perfect op zijn plaats. Onwijs goede band ook en retestrak gespeeld. Novastar gezien vanuit het water wat nog resulteerde in een groepsfoto met voor mij wildvreemden. Ik heb geen moeite met dit soort bands die een middagspot innemen op de ONE. Ik hoef niet vooraan te staan, maar vind Novastar best een aantal leuke nummers hebben die allemaal voorbij kwamen. Nee, liever Novastar dan Kaleo, of zoals dit jaar Leon Bridges. Sampa The Great gezien in TWO. Mwah, daar houd ik het bij. Cassandra Jenkins in The Secret had ik denk ik beter kunnen waarderen, maar dat is dan meteen weer zo ver lopen. Wolf Alice heeft mijn hoge verwachtingen niet helemaal waar weten te maken. Geluid was niet optimaal en deze band komt gewoonweg beter tot zijn recht in de TWO denk ik. Was nog steeds wel goed, maar niet geweldig. Sampa the Great en Wolf Alice hadden beter vond spot kunnen wisselen naar mijn idee. Sky Ferreira had ik ook hoge verwachtingen van en zij heeft het op een heel eigenaardige manier wel waar weten te maken. Begon een kwartier te laat, hield de hele show haar zonnebril op en heeft geen woord gezegd tegen het publiek. "Hi Best Kept Secret, how are you doing?", "Whoooh". Van mij hoeft het niet per se. No bullshit, great music zoals ze bij Pinguin Radio zouden zeggen. Volgens mij was ze vooraf al niet van plan interactie met het publiek te hebben, maar dit maakte wel mooi de verloren tijd aan het begin goed. Ik kijk nu reikhalzend uit naar die langverwachte tweede plaat. Rattlesnake! Rattlesnake! Rattlesnake! - King Gizzard & The Lizard Wizard. In het begin van de set moest ik nog even inkomen, maar hemeltje lief, wat een feest. Rattle! Rattle! Rattle! Heb nu nog meer zin gekregen in Osees in Paradiso biinnenkort. Savages is ooit al eens een van mijn hoogtepunten geweest op Best kept Secret. Nu is Jehnny Beth solo aan het touren, maar dat doet er nauwelijks aan af. Wat een powervrouw is dat! Opnieuw weer een geweldige show, de zoveelste al van deze dag. Eerder weg gaan voor Nick Cave & The Bad Seeds zat er dus niet in deze keer. Maar Novastar vanuit het water beviel mij uitstekend, dus heb besloten daar ook bij Nick Cave te gaan staan. Ik had vanaf daar nog prima zicht. Niet het beste van de dag voor mij persoonlijk, mede ook doordat dit al zo'n goede dag was, ik hem in halflege Alpha op Lowlands al een priveconcert heb zien geven, en natuurlijk ook door mijn plek in het water en niet meer vooraan, maar ondanks dat kan ik mij volledig vinden in termen als buitencategorie, Jesus en heerser. Hemels mooi was het zeker. 2ManyDJs was leuk voor een kwartier, St. Paul voor 10 minuten en The Casbah voor de rest van de avond, want die duurde maar tot 1:00. De toppers van de zondag zijn er eigenlijk te veel om op te noemen, maar dat doe ik toch: Amenra, Black Midi, Sky Ferreira, King Gizzard & The Lizard Wizard, Jehnny Beth, en Nick Cave & The Bad Seeds. En als de sessies van Talk Show en Porridge Radio langer hadden geduurd hadden die daar ook zeker tussen gestaan.
Een top zoveel ga ik mij deze keer niet aan wagen. Daarvoor verander ik te vaak van mening.
Dag 2: Talk Show komt al een stuk sneller aan bod dan aanvankelijk gedacht. Ze speelden een set op het minipodium van Muziekgieterij Heaven Sessions. Wat een unieke setting om zo'n band mee te maken, heel indrukwekkend. Sef & Het El Salvador Ensemble heb ik voornamelijk bezocht voor het ensemble zelf. De nummers van Sef waren best leuk, maar de momenten dat het orkest los kon gaan maakten dat ik dit een goed optreden vond, niet zo zeer Sef zelf. Walt Disco zou ik zijn gaan zien als het niet zo ver teruglopen was naar The Secret, maar heb het in plaats daarvan maar even rustig aan gedaan op het strand. Pip Blom heb ik altijd al een vreemde eend in de bijt gevonden. Zij heeft niet de beste liedjes, is niet de beste zangeres, heeft niet de beste band om zich heen en alle nummers lijken ook nog eens op elkaar. En toch is het altijd wel vermakelijk, zo ook nu weer. Dat die drummer zo expressief drumt houdt het lekker energiek. Dan Boy Pablo op het hoofdpodium. Heel benieuwd was ik hoe dat zou gaan uitpakken. Zulke jonge jochies op zo'n groot podium zonder al te veel publiek, maar dat leek ze niet veel te doen. Lekker plezier maken op het podium was voor hun het belangrijkste met vrolijke liedjes en hier en daar een ingestudeerd danspasje. Ik heb hier erg van kunnen genieten. The Goa Express ben ik heel eerlijk gezegd alweer grotendeels vergeten. Onaardig klonk het niet, maar memorabel was het allerminst. Jammer dat Just Mustard heeft moeten afzeggen. Van Froukje nog een stuk meegepakt. Haar succes is geheel terecht, maar heb haar laatst al gezien en ga haar in de toekomst ongetwijfeld nog talloze keren zien, dus had deze show voor mij een lage prioriteit. dEUS was zeer verdienstelijk. The Architect kwam helaas niet voorbij, maar verder een mooie best of setlist. Big Thief was vervolgens het eerste absolute hoogtepunt van de zaterdag. Geweldige band, geweldige zangeres. Kan daar geen genoeg van krijgen. Tegenwoordig weten ze hun intieme liedjes uitstekend te vertalen naar een live setting. Met Fontaines D.C. heb ik vooralsnog precies het omgekeerde. Uitstekende band, goede nummers en deden het naar behoren op ONE, maar hoor ik toch liever op plaat om een of andere reden. Misschien is het dat Ierse accent waar ik live te veel op ga letten. Metronomy stond eigenlijk eerst op de planning maar wilde niet in de rij staan voor de wc's en kwam zodoende uit Porridge Radio. Ik denk dat ik hier al iets te veel met mijn hoofd bij The Strokes was, dus kwam het niet optimaal binnen, maar goed was het zeker. Ben ook niet heel lang gebleven, want ik wilde wel een goede spot bij The Strokes bemachtigen die vervolgens -we hadden kunnen weten- veel te laat op kwamen draven. Het was zowel goed als heel slecht tegelijkertijd. New York City Cops en nog een aantal andere nummers leverden een geweldige explosie op vooraan, maar dat gelul tussendoor is af en toe leuk, maar veel te veel van het goede. Het publiek bleef echt verbouwereerd achter zoals ik dat nog nooit gezien heb na een (headliner) show. Had achteraf prima bij Porridge Radio kunnen blijven en had dan ook nog Kikagaku Moyo mee kunnen pakken. Even tussendoor werd me toch iets te gortig omdat ik dan ook weer helemaal terug had moeten lopen voor Beach House, voor mij de echte headliner op zaterdag. Prachtige setlist, prachtig gebracht. Werkelijk top! Goede tweede dag ook, maar met slechts Big Thief en Beach House wel een echte topper minder dan de vrijdag.
Dag 3 opnieuw begonnen bij Muziekgieterij Heaven Sessions. Ditmaal met Porridge Radio nog in de ochtendgloren. Wat een leuke sympathieke band is dit ook eigenlijk. Deze keer kwam het zittend op dat heuveltje een stuk beter binnen. En opnieuw, net als bij Talk Show de dag ervoor, wat een unieke setting voor een optreden. Amenra is live altijd indrukwekkend en dat was deze keer niet anders. Fenomenale band! Van mij mag er best meer metal geprogrammeerd worden. Wel natuurlijk altijd het kaf van het koren blijven scheiden, maar dat genre is met 1 à 2 bands per edities wel telkens weer het ondergeschoven kindje. Tevens in TWO niet veel later weer een soort van metalband in de vorm van Black Midi. Is Jazzmetal een ding? Anyway, dat was de term die in mij opkwam bij het aanschouwen van deze band. Op plaat vind ik dit vaak net iets te chaotisch en druk overkomen, maar live viel alles perfect op zijn plaats. Onwijs goede band ook en retestrak gespeeld. Novastar gezien vanuit het water wat nog resulteerde in een groepsfoto met voor mij wildvreemden. Ik heb geen moeite met dit soort bands die een middagspot innemen op de ONE. Ik hoef niet vooraan te staan, maar vind Novastar best een aantal leuke nummers hebben die allemaal voorbij kwamen. Nee, liever Novastar dan Kaleo, of zoals dit jaar Leon Bridges. Sampa The Great gezien in TWO. Mwah, daar houd ik het bij. Cassandra Jenkins in The Secret had ik denk ik beter kunnen waarderen, maar dat is dan meteen weer zo ver lopen. Wolf Alice heeft mijn hoge verwachtingen niet helemaal waar weten te maken. Geluid was niet optimaal en deze band komt gewoonweg beter tot zijn recht in de TWO denk ik. Was nog steeds wel goed, maar niet geweldig. Sampa the Great en Wolf Alice hadden beter vond spot kunnen wisselen naar mijn idee. Sky Ferreira had ik ook hoge verwachtingen van en zij heeft het op een heel eigenaardige manier wel waar weten te maken. Begon een kwartier te laat, hield de hele show haar zonnebril op en heeft geen woord gezegd tegen het publiek. "Hi Best Kept Secret, how are you doing?", "Whoooh". Van mij hoeft het niet per se. No bullshit, great music zoals ze bij Pinguin Radio zouden zeggen. Volgens mij was ze vooraf al niet van plan interactie met het publiek te hebben, maar dit maakte wel mooi de verloren tijd aan het begin goed. Ik kijk nu reikhalzend uit naar die langverwachte tweede plaat. Rattlesnake! Rattlesnake! Rattlesnake! - King Gizzard & The Lizard Wizard. In het begin van de set moest ik nog even inkomen, maar hemeltje lief, wat een feest. Rattle! Rattle! Rattle! Heb nu nog meer zin gekregen in Osees in Paradiso biinnenkort. Savages is ooit al eens een van mijn hoogtepunten geweest op Best kept Secret. Nu is Jehnny Beth solo aan het touren, maar dat doet er nauwelijks aan af. Wat een powervrouw is dat! Opnieuw weer een geweldige show, de zoveelste al van deze dag. Eerder weg gaan voor Nick Cave & The Bad Seeds zat er dus niet in deze keer. Maar Novastar vanuit het water beviel mij uitstekend, dus heb besloten daar ook bij Nick Cave te gaan staan. Ik had vanaf daar nog prima zicht. Niet het beste van de dag voor mij persoonlijk, mede ook doordat dit al zo'n goede dag was, ik hem in halflege Alpha op Lowlands al een priveconcert heb zien geven, en natuurlijk ook door mijn plek in het water en niet meer vooraan, maar ondanks dat kan ik mij volledig vinden in termen als buitencategorie, Jesus en heerser. Hemels mooi was het zeker. 2ManyDJs was leuk voor een kwartier, St. Paul voor 10 minuten en The Casbah voor de rest van de avond, want die duurde maar tot 1:00. De toppers van de zondag zijn er eigenlijk te veel om op te noemen, maar dat doe ik toch: Amenra, Black Midi, Sky Ferreira, King Gizzard & The Lizard Wizard, Jehnny Beth, en Nick Cave & The Bad Seeds. En als de sessies van Talk Show en Porridge Radio langer hadden geduurd hadden die daar ook zeker tussen gestaan.
Een top zoveel ga ik mij deze keer niet aan wagen. Daarvoor verander ik te vaak van mening.
Volgens komt er iets van live-opname van Nick Cave op 3voor12
Bekijk Best Kept Secret 2022 op https://www.npostart.nl/VPWON_1341460
Leuk om al die livebeelden te zien maar wat is de presentatie bloedirritant zeg. Ik vind die vrouw helemaal niks + een 'diepte' interview met Merol nota bene. + geen informatie over de nummers.
Maar wat blijft Big Thief een wereldband zeg. Zodra ze haar keel opengooit, loop ik vol. Heel mooi.
Baal er steeds meer van dat ik Big Thief heb laten schieten (tussen dEUS en Fontaines in).
Je moet toch ergens naar de wc/eten/cocktails kopen
? Gelukkig wel wat kleine fragmenten kunnen luisteren.
Ik heb zelf niks met dEUS en Fontaines dus ik vind het een hele rare keuzeBaal er steeds meer van dat ik Big Thief heb laten schieten (tussen dEUS en Fontaines in).
Je moet toch ergens naar de wc/eten/cocktails kopen
3voor12 heeft het NOT-momentje van Big Thief (de hele 10 minuten) nu ook volledig op youtube geplaatst:
Enkel zaterdag gegaan. Mijn eerste keer BKS.
Mijn verwachtingen waren hoog, zeg maar in de zin van: dit is een festival voor 'echte' muziekliefhebbers. Moet ik zeggen dat ik geen verschil zie met Rock Werchter bijvoorbeeld, qua praatgedrag of beleving van het publiek (uiteraard wel met een Crammerock of zo, maar goed). Wel een zeer leuk festivalterrein!
De eerste uren wat rondgewandeld, de Casbah in geweest, gegeten, gedronken ... Dan het eerste stuk van de DJ-set van Anna Prior (drumster van Metronomy) meegemaakt bij The Floor. Toffe muziek, mooie glimlach en een mooi zicht op het meer. Maar tegen 18 uur naar dEUS op de One natuurlijk. Man, wat waren ze weer ijzersterk, met Mauro Pawlowski terug officieel bij de band en met Instant Street als absoluut hoogtepunt. Van mij mochten ze twee uur spelen in plaats van één uur. Dan naar de Two voor Big Thief. Van de drie concerten die ik in de Two gezien heb, voelde het hier het drukste aan. Wat een band zeg, had ze nog nooit gezien, maar sterk onder de indruk, van hun spelmanier en spelplezier, van de stem van Lenker. Dan naar de One voor Fontaines DC. Revelatie! Ook nog nooit gezien, maar ik zie een grote toekomst voor hen. Hun grootste troef is dat ze erg authentiek overkomen vind ik. Dan naar de Two voor Metronomy. Wat een uitzinnige sfeer was dat! Een volle Two ging uit zijn dak! Ik ook, kon niet stil staan. Hoogtepunten waren, naast Love Letters, Everything goes my Way en The Look, vooral de instrumentale nummers: Boy Racers, The End of you too en uiteraard afsluiter You could easily have me.
Vervolgens - eindelijk- een kwartiertje pauze. Dat kwartiertje werd 40 minuten zeker? Want The Strokes kwamen later op. Ik merk in de media zeer uiteenlopende recensies: van vier sterren tot The Strokes, met de s van slap. Ik begrijp deze tegenstrijdigheden wel: de nummers werden ijzersterk en superstrak gespeeld, met een band in topvorm. Daarentegen was er Casablancas ... tussen elk nummer brabbelen, het tempo eruit halen ... Kijk naar dEUS, zij lieten eerder op de avond zien hoe je het tempo in een rockshow houdt! Dus: al bij al: voor mij het minste optreden dat ik die dag gezien heb.
Tijdens het laatste nummer naar de Two voor Beach House. Van de drie optredens die ik in de Two gezien heb, was het hier het rustigst. Ik stond linksvooraan en er was toch nog wat plaats. Topoptreden, mij helemaal overgegeven aan hen en kippenvel was mijn deel. Ik vond elke song een hoogtepunt, maar laten we zeggen dat Once Twice Melody, Myth en PPP er bovenuit staken voor mij.
Mijn eerste grote festival na corona, en enorm van genoten! Nu op naar TW Classic!
Mijn verwachtingen waren hoog, zeg maar in de zin van: dit is een festival voor 'echte' muziekliefhebbers. Moet ik zeggen dat ik geen verschil zie met Rock Werchter bijvoorbeeld, qua praatgedrag of beleving van het publiek (uiteraard wel met een Crammerock of zo, maar goed
). Wel een zeer leuk festivalterrein!De eerste uren wat rondgewandeld, de Casbah in geweest, gegeten, gedronken ... Dan het eerste stuk van de DJ-set van Anna Prior (drumster van Metronomy) meegemaakt bij The Floor. Toffe muziek, mooie glimlach en een mooi zicht op het meer. Maar tegen 18 uur naar dEUS op de One natuurlijk. Man, wat waren ze weer ijzersterk, met Mauro Pawlowski terug officieel bij de band en met Instant Street als absoluut hoogtepunt. Van mij mochten ze twee uur spelen in plaats van één uur. Dan naar de Two voor Big Thief. Van de drie concerten die ik in de Two gezien heb, voelde het hier het drukste aan. Wat een band zeg, had ze nog nooit gezien, maar sterk onder de indruk, van hun spelmanier en spelplezier, van de stem van Lenker. Dan naar de One voor Fontaines DC. Revelatie! Ook nog nooit gezien, maar ik zie een grote toekomst voor hen. Hun grootste troef is dat ze erg authentiek overkomen vind ik. Dan naar de Two voor Metronomy. Wat een uitzinnige sfeer was dat! Een volle Two ging uit zijn dak! Ik ook, kon niet stil staan. Hoogtepunten waren, naast Love Letters, Everything goes my Way en The Look, vooral de instrumentale nummers: Boy Racers, The End of you too en uiteraard afsluiter You could easily have me.
Vervolgens - eindelijk- een kwartiertje pauze. Dat kwartiertje werd 40 minuten zeker? Want The Strokes kwamen later op. Ik merk in de media zeer uiteenlopende recensies: van vier sterren tot The Strokes, met de s van slap. Ik begrijp deze tegenstrijdigheden wel: de nummers werden ijzersterk en superstrak gespeeld, met een band in topvorm. Daarentegen was er Casablancas ... tussen elk nummer brabbelen, het tempo eruit halen ... Kijk naar dEUS, zij lieten eerder op de avond zien hoe je het tempo in een rockshow houdt! Dus: al bij al: voor mij het minste optreden dat ik die dag gezien heb.
Tijdens het laatste nummer naar de Two voor Beach House. Van de drie optredens die ik in de Two gezien heb, was het hier het rustigst. Ik stond linksvooraan en er was toch nog wat plaats. Topoptreden, mij helemaal overgegeven aan hen en kippenvel was mijn deel. Ik vond elke song een hoogtepunt, maar laten we zeggen dat Once Twice Melody, Myth en PPP er bovenuit staken voor mij.
Mijn eerste grote festival na corona, en enorm van genoten! Nu op naar TW Classic!
Het moest de afgelopen twee weken allemaal nog een beetje op me indalen. Weer eens een festival... Maar het werd er eentje die me nog lang zal bij blijven. En ik vond het zelfs nodig er een verhaaltje over te schrijven.
FESTIVALISME
Wat de trouwe festivalbezoeker al die tijd al wist, is nu dan eindelijk wetenschappelijk bevestigd. De Amerikaanse universiteit Yale concludeerde na een uitvoerig onderzoek dat festivalbezoekers meer verbonden zijn met de mensheid en meer bereid zijn om vreemden te helpen gedurende ten minste zes maanden na het festivalbezoek. Ik moest er aan denken toen ik een yoghurtje buiten bereik van een dame op leeftijd voor haar van het bovenste schap in de supermarkt pakte. ‘Verrek, het is nog waar ook.’ In datzelfde onderzoek komt naar voren dat 63% van de ondervraagden regelmatig een transformatieve ervaring ondergaat op een festival. Zonder ook maar een gedetailleerde uitleg paraat te hebben van deze term, schaar ik me zonder enige twijfel binnen die groep. Het is inmiddels twee weken geleden dat ik het weer eens heb mogen ervaren. Het leek overigens een eeuwigheid geleden. Maar juist nu het even van ons is weggenomen, besef ik weer wat een gouden ervaringen dit zijn. Of zoals we vanaf nu zeggen: transformatieve ervaring. Don’t it always seem to go, that you don’t know what you got ‘till it’s gone, schreef en zong Joni Mitchell in 1970. Precies het jaar waarin de Nederlandse festivaloerknal plaatsvond. Dat kan haast geen toeval zijn.
Datzelfde onderzoek legt overigens een direct verband tussen festivals en religieuze bijeenkomsten. De conclusies op gebied van ervaringen zijn immers vergelijkbaar. Ze creëren beiden ‘intense sociale banden’ en ‘gevoelens van eenheid in menselijke samenlevingen’. Het zijn misschien niet de letterlijke gedachten die mijn hoofd passeren tijdens mijn laatste festivalervaring, maar ze zijn op zijn minst doeltreffend. En ik wil zelfs nog verder gaan. Want zijn de artiesten op het podium niet simpelweg predikanten? Het schiet door mijn hoofd wanneer de zanger van de Ierse band Fontaines D.C. Grian Chatten zijn teksten vanaf de mainstage van het Best Kept Secret Festival op het publiek afvuurt. Tijdens het lied A Hero’s Death voel ik het ineens. Met de overtuigingskracht van Johnny Rotten in zijn beste dagen en de moves van Ian Curtis is Chatten ons keihard aan het toespreken, aan het beïnvloeden zelfs. Life ain’t always empty, geeft hij ons herhaaldelijk mee. Een waarheid als een heilige koe. De transformatieve ervaring wordt plots spiritueel. Don’t get stuck in the past. Halleluja! Sit beneath a light that suits ya, and look forward to a brighter future. De levenswijsheden vliegen ons om de oren.
Terwijl Chatten’s bandgenoten de intensiteit van de muziek met iedere halve minuut verhogen, voel ik me langzaam omhoog komen van de grond. En ik ben niet de enige, want er passeren regelmatig lotgenoten over mijn hoofd die ik vakkundig doorgeef aan mijn buurman. Zelfs dit fenomeen heb ik gemist. Het lijkt daarnaast olie op het vuur van de band. En Chatten’s overtuigingskracht groeit zoals die van een dominee in zijn beste dagen. Sink as far down as you can be pulled up. Happiness really ain’t all about luck. Zelfs de laars tegen mijn achterhoofd van een crowdsurfende dame voelt als een aai over mijn bol. Intussen staat Grian Chatten te shaken op het podium alsof hij net één hostie te veel heeft doorgeslikt. Hij landt precies op tijd terug op aarde voor de kern van zijn preek. If we give ourselves to every breath, then we’re all in the running for a hero’s death. Ik kijk wat ontwricht om me heen en probeer het moment te duiden, er grip op te krijgen. Maar het blijkt godsonmogelijk. En daarmee hebben we misschien wel de grootste overeenkomst met religie te pakken. Het mag en moet misschien wel abstract blijven. Ik weet het nu zeker: het is de hoogste tijd om ‘festivalisme’ officieel vast te gaan leggen als religie.
FESTIVALISME
Wat de trouwe festivalbezoeker al die tijd al wist, is nu dan eindelijk wetenschappelijk bevestigd. De Amerikaanse universiteit Yale concludeerde na een uitvoerig onderzoek dat festivalbezoekers meer verbonden zijn met de mensheid en meer bereid zijn om vreemden te helpen gedurende ten minste zes maanden na het festivalbezoek. Ik moest er aan denken toen ik een yoghurtje buiten bereik van een dame op leeftijd voor haar van het bovenste schap in de supermarkt pakte. ‘Verrek, het is nog waar ook.’ In datzelfde onderzoek komt naar voren dat 63% van de ondervraagden regelmatig een transformatieve ervaring ondergaat op een festival. Zonder ook maar een gedetailleerde uitleg paraat te hebben van deze term, schaar ik me zonder enige twijfel binnen die groep. Het is inmiddels twee weken geleden dat ik het weer eens heb mogen ervaren. Het leek overigens een eeuwigheid geleden. Maar juist nu het even van ons is weggenomen, besef ik weer wat een gouden ervaringen dit zijn. Of zoals we vanaf nu zeggen: transformatieve ervaring. Don’t it always seem to go, that you don’t know what you got ‘till it’s gone, schreef en zong Joni Mitchell in 1970. Precies het jaar waarin de Nederlandse festivaloerknal plaatsvond. Dat kan haast geen toeval zijn.
Datzelfde onderzoek legt overigens een direct verband tussen festivals en religieuze bijeenkomsten. De conclusies op gebied van ervaringen zijn immers vergelijkbaar. Ze creëren beiden ‘intense sociale banden’ en ‘gevoelens van eenheid in menselijke samenlevingen’. Het zijn misschien niet de letterlijke gedachten die mijn hoofd passeren tijdens mijn laatste festivalervaring, maar ze zijn op zijn minst doeltreffend. En ik wil zelfs nog verder gaan. Want zijn de artiesten op het podium niet simpelweg predikanten? Het schiet door mijn hoofd wanneer de zanger van de Ierse band Fontaines D.C. Grian Chatten zijn teksten vanaf de mainstage van het Best Kept Secret Festival op het publiek afvuurt. Tijdens het lied A Hero’s Death voel ik het ineens. Met de overtuigingskracht van Johnny Rotten in zijn beste dagen en de moves van Ian Curtis is Chatten ons keihard aan het toespreken, aan het beïnvloeden zelfs. Life ain’t always empty, geeft hij ons herhaaldelijk mee. Een waarheid als een heilige koe. De transformatieve ervaring wordt plots spiritueel. Don’t get stuck in the past. Halleluja! Sit beneath a light that suits ya, and look forward to a brighter future. De levenswijsheden vliegen ons om de oren.
Terwijl Chatten’s bandgenoten de intensiteit van de muziek met iedere halve minuut verhogen, voel ik me langzaam omhoog komen van de grond. En ik ben niet de enige, want er passeren regelmatig lotgenoten over mijn hoofd die ik vakkundig doorgeef aan mijn buurman. Zelfs dit fenomeen heb ik gemist. Het lijkt daarnaast olie op het vuur van de band. En Chatten’s overtuigingskracht groeit zoals die van een dominee in zijn beste dagen. Sink as far down as you can be pulled up. Happiness really ain’t all about luck. Zelfs de laars tegen mijn achterhoofd van een crowdsurfende dame voelt als een aai over mijn bol. Intussen staat Grian Chatten te shaken op het podium alsof hij net één hostie te veel heeft doorgeslikt. Hij landt precies op tijd terug op aarde voor de kern van zijn preek. If we give ourselves to every breath, then we’re all in the running for a hero’s death. Ik kijk wat ontwricht om me heen en probeer het moment te duiden, er grip op te krijgen. Maar het blijkt godsonmogelijk. En daarmee hebben we misschien wel de grootste overeenkomst met religie te pakken. Het mag en moet misschien wel abstract blijven. Ik weet het nu zeker: het is de hoogste tijd om ‘festivalisme’ officieel vast te gaan leggen als religie.
Oke dude! Als je elke geziene artiest van BKS van zo'n tekst gaat voorzien dan staat ons nog wat te wachten de komende tijd.
Amen ?
Recent actieve topics
- Vastgepind
Best Kept Secret 2023 - Nieuws en Geruchten
(6 Viewers)
