Artiesten bio's

Yannick

Droomheadliner
23 apr 2015
10.811
5.892
:: The Cure :: vrijdag 28 juni 2019 ::

C17eC-LzcAS._CR0,0,3840,2880_._SL1000_.png


The Cure is ca sinds 1976 het geesteskind van Robert Smith en co. Zoals velen in die tijd (en eigenlijk nu nog) begonnen ze de band op school (ca. 1973). Na wat line up wissels, bandwedstrijden, platendeals etc werd in 1978 Easy Cure gewoon The Cure. Na de opname van een demo na die naamsverandering volgde een jaar later, in '79, de eerste plaat "Three Imaginary Boys". De band maakte doorheen zijn discografie verschillende soorten muziek gaande van goth rock, post punk en new wave. Voor deze tekst ga ik het houden op de periode van bij het ontstaan tot de jaren '90, omdat die periode geloof ik het meest essentieel is om de band te leren kennen.
Na wat onderzoek te hebben gedaan heb ik gevonden dat The Cure in 2019 aan zijn zevende passage zal komen, had namelijk verwacht dat de band eigenlijk nog niet vaak op de wei heeft gestaan. De eerste keer was in 1981 toen de band toen ze net Seventeen Seconds hadden uitgebracht en daarmee de beginselen legden voor de cult-band die ze later zouden worden.

Voor Seventeen Seconds was er Three Imaginary Boys waar vooral het vrij iconische Boys Don't Cry op de tweede disc te vinden is. Van emo-achtige taferelen en donkere looks is hier nog helemaal geen sprake. De plaat is een beetje een mix van alternatieve rock van die tijd en af en toe wat vettige post punk (zie bv. Another Day of Foxy Lady) à la Joy Division of Siouxsie & The Banshees. De productie is vrij losjes op sommige momenten zelfs "crappy" en de teksten moeten vaak nog niet echt serieus genomen worden sinds ze vaak gewoon over alles (zie. Three Imaginary Boys) en gewoonweg niets gaan (zie bv. Meat Hook).
Stand out nummers: 10:15 Saturday Night, Another Day, Foxy Lady, Three Imaginary Boys, Boys Don't Cry

[video]https://www.youtube.com/watch?v=3DqHDgnVan8[/video]

Na een eerste wereldtour verliet keyboardspeler Hartley de band omdat de sombere muziek die Smith en co met de volgende plaat meer wilden gaan maken hem niet interesseerde en kreeg zijn instrument niet voldoende speelruimte (ookal zitten er op deze plaat een pak meer synthwave/new wave invloeden in). Break-out plaat Seventeen Seconds is in vergelijking met het debuut een complete omslag qua genre. Daar waar TIB nog vrij opgewekt, bij momenten zelfs wat britpop-achtig was, is zijn opvolger een pak deprimerender. Het tempo ligt trager, de synths en effecten zorgen voor een donkerdere atmosfeer en Smith zingt met meer passie op de plaat dan ooit tevoren (of juist minder zie bv. In Your House waar hij bijzonder kleurloos zingt op de vrij nihilistisch altijd maar wederkerende simpele gitaarlijn). Bij A Forest had ik trouwens een echte aha-erlaubnis, nooit geweten dat dit geweldige nummer van The Cure was. Melodrama ten top anno 1980! Als je wilt starten met in de discografie te duiken van The Cure is dit hét instapmoment.
Stand out nummers: Play For Today, Secrets, In Your House, A Forest

[video]https://www.youtube.com/watch?v=hnVldyHRcjU[/video]

Slechts een jaar later (of misschien zelfs nog niet) kwam er al een vervolg op Seventeen Seconds getiteld Faith. Smith trippelt op z'n derde gewoon verder in gitzwarte melancholie, noise-y synths en slome gitaarriedels. We zien een nog nihilistischere kant van Smith die live, las ik, op het einde van optredens zo hard into zijn act was van het concert was dat hij vaak in tranen uitbarstte qua emotie.. Check ook de vrij grauwe cover in vergelijking met het slechts twee jaar eerder gereleasete TIB, ik bedoel maar.. Hoewel dit album zowat een verlengstuk is op Seventeen Seconds vind ik het persoonlijk net iets minder (heb liever wat dansbaardere tristesse lol) hoewel hij nog een pak slomer en depressiever is als zijn voorganger. Wie Closer van Joy Division dieptriest vond, check dan maar 's deze grauwe brok van Smith. De synths, de gitaren en zelfs het genazel van de frontman, alles ademt tristesse uit op dit album.
Stand out nummers: Primary, All Cats Are Grey, The Drowning Man, Faith

[video]https://www.youtube.com/watch?v=iYbC6UnNUOE[/video]

One Hundred Years kan eigenlijk perfect volgen op afsluiter Faith van het vorige album. Het derde luik in de depressieve periode kent op Pornography zijn hoogtepunt. De brutale eerlijkheid waar Smith zijn ziel hier blootlegt gaat van de vorige plaat naar dit album nog een stapje verder. Daar waar de betreurde Curtis tenonder ging moet ik 't nageven aan Smith dat hij er, cru gezegd, zich wél doorsloeg. Ik had bij momenten soms echt te doen met Smith over hoe en wat hij precies allemaal zong. Op een bepaalde manier voel je door de doorschemerende instrumentatie dat de band, dat het niet meer werkt. Labelbaas Parry zag dat de band zichzelf aan het verstikken was (bassist Gallup verliet de band) en probeerde de meubels nog te redden door eerst Tolhurst en dan Smith te overtuigen om The Cure proberen heruit te vinden al had dat eigenlijk maar bitter weinig succes door de losse betekenisloze singles die in die tijd werden gedropt.
Stand out nummers: One Hundred Years, The Hanging Garden, Siamese Twins, A Strange Day, Cold

[video]https://www.youtube.com/watch?v=e4c6nNS8CFc[/video]

The Top was uiteindelijk die 'heruitvinding', een plaat waar Smith zowat alle instrumenten op speelde tijdens de opnames. Het was een vrij woelige periode met een aantal line up wissels waar enkel Smith (en Tolhurst dat veronderstel ik toch?) consistent in de groep bleven al kwam Gallup na deze periode weer bij de groep en was alles weer dik in orde. De plaat wordt omschreven als een soort psychedelische album maar het heeft meer weg van new wave meets goth rock dan dat, al zit er een pak minder diepgang in de elpee als het drieluik dat in een tijdspanne van 3 jaar werd uitgebracht. De groep was op dat moment de weg kwijt en dat merk je wel denk ik (zie bv. Dressing Up, The Caterpillar of Bananafishbones) die een uitweg in drugs zouden vinden in de studio (dus toch een beetje psychedelisch, I guess).
Stand out nummers: The Birdmad Girl, The Caterpillar

De band kwam in '85 dus weer terug op z'n poten terecht en bracht The Head On The Door uit, een grote stap voorwaarts van het messy The Top, al was dat niet echt moeilijk denk ik. Volgens mij is het ook het meest poppy-klinkende (zie new wave) en meest diverse The Cure album uit hun hele discografie. Weer een aha-erlaubnis bij de start van het album, bij het fleurige Inbetween Days (hoe vaak hebben ze dat nummer niet afgespeeld op de radio en heb ik me afgevraagd van wie dat nummer was.. The Cure dus). Kyoto Song (Japan), The Blood (Zuid-Amerika) en Six Different Ways zijn drie vrij vreemde uitstapjes van mastermind Smith. De eerste kent die bijna stereotiepe Japanse instrumentatie, met die tweede gaan we tango dansen en die derde.. Geen idee wat dat moet voorstellen maar het heeft wel iets catchy al past de stem van Smith er echt totaal niet op vind ik. Gelukkig trekken we vanaf Push weer bekende vaarwateren in en trekt het dit album toch nog recht.
Stand out nummers: Inbetween Days, Push, Close To Me, Screw

[video]https://www.youtube.com/watch?v=5pzcyGKu11M[/video]

Kiss Me Kiss Me Kiss Me is de eerste dubbel elpee van de groep met maar liefst 18 nummers nummers op, maar zeker geen werk om over te slaan in het verhaal van de band sinds het één van hun meest consistente albums is qua thematiek en kwaliteit. Intro-nummer The Kiss alleen al rolt een imo een gouden loper uit met die epische gitaarsolo bij het begin van het nummer. Het album ademt gewoon 80's en is een sterke verzameling vol post punk-achtige, meeslepende (zie bv. Snakepit) nummers aangevoerd met een sterke dosis melancholie (zie bv. Just Like Heaven, One More Time of Perfect Girl) en synths daarbovenop.
Standout nummers: The Kiss, Why Can't I Be You?, Snakepit, Just Like Heaven, Fight

En dan nu... Disintegration! Ongetwijfeld hét beste The Cure album en een must listen ter voorbereiding van hun set of eender welk optreden. Je kunt niet omheen nummers als Pictures Of You, Lovesong, Lullaby of Homesick. Het album is donker maar is gehuld in glinsterende randje typische 80's rom-com. Het album voelt alsof het iets sensuelere Kiss Me Kiss Me Kiss Me en het depressieve eerste epos Seventeen Seconds werden samengenomen. Een zowaar tweede luik aan de depressieve series van begin jaren '80 maar dit keer beladen met een iets luchtigere Smith, meeslepende gitaarlijnen en de keyboardklanken helemaal niet zo doods als in bv. Faith. Tolhurst werd tijdens deze periode uit de band gebonjourd na het overmatige drankmisbruik van de laatste aantal jaren dat een tol begon te eisen op de rest van de bandleden.
Stand out nummers: Pictures Of You, Lovesong, Lullaby, Prayers For Rain, The Same Deep Water As You, Homesick

[video]https://www.youtube.com/watch?v=GTm8SpDPO3s[/video]

Ten slotte is er Wish uit 1992. Ik weet dat daarna nog Wild Mood Swings, Bloodflowers, een selftitled (kom op jongens, nu pas?) en 4:13 Dreams achteraan komen maar die waren lees ik, algemeen gezien niet veel soeps meer en dus houdt ik het bij de 9 essentiële elpees van de band, zoals eerder beschreven bij m'n intro. Uit Wish kent iedereen ongetwijfeld de hitsingle Friday I'm In Love maar misschien ook wel High. De band stapt na hun orgelpunt dat Disintegration was terug wat weg van die tergende, aandoenlijke nummers en wijkt op deze plaat wat meer uit richting alternatieve rock (zie bv. opener Open) al zitten er hier daar wel een aantal hints (zie bv. Apart of From The Edge Of The Deep Green Sea) naar vorig werk tussen. Smith is in '92 ook al een tijdje de 30 gepasseerd en het hele tweeny depressieve melodrama en liefdesnummers schrijven moest er ook gewoon wat uit, denk ik. Het album voelt in tegenstelling tot zijn voorganger een pak trager (tot eigenlijk Wendy Time) aan en is qua concept gewoon een stap naar beneden (natuurlijk is het opvolgen van zo'n klassieker moeilijk maar toch) Wish is de herfst waar Disintegration nog de zomer was. Ook in deze periode na Disintegration werd de band geteisterd door allerlei line up changes en Tolhurst die revenge wilde voor het uitzetten van hem uit de band...
Standout nummers: Open, High, Friday I'm In Love, Trust

[video]https://www.youtube.com/watch?v=c69mQEGm-14[/video]

Ook voor 2019 is er weer een playlist met alle stand out nummers in ter voorbereiding van onze jaarlijkse vierdaagse naar de weides van Werchter. Uit de discografie van The Cure pikken we er meteen 38 mee. Veel luister -en ontdekplezier. :)

https://open.spotify.com/user/1137765564/playlist/1Qb9NIjVjxTsUQtwMyTCvg?si=SBCLFDsVQ5iDHd4-DWVEjA
 

mattman

Droomheadliner
Sfeerbeheer
4 dec 2013
13.765
8.327
Heerlijke tekst, Yannick. Ik voel dat er veel werk in gekropen is. ? Hopelijk brengt The Cure volgend eindelijk dat langverwachte nieuwe album uit. Sowieso DE naam die ik volgend jaar ergens wil gezien hebben.

Wil trouwens gerust ook een tekstje schrijven. Maar daarvoor is het nog even wachten op een (voor mij) interessante act.
 

Dr. Hannibal

Headliner
24 nov 2013
5.245
5.555
Even off topic, ik krijg nu telkens meldingen van nieuwe reacties op dit topic, omdat ik het gestart heb. Weet iemand of je dat ook uit kunt zetten, en zo ja hoe?
 

Yannick

Droomheadliner
23 apr 2015
10.811
5.892
Heerlijke tekst, Yannick. Ik voel dat er veel werk in gekropen is.
1f609.svg
Hopelijk brengt The Cure volgend eindelijk dat langverwachte nieuwe album uit. Sowieso DE naam die ik volgend jaar ergens wil gezien hebben.

Wil trouwens gerust ook een tekstje schrijven. Maar daarvoor is het nog even wachten op een (voor mij) interessante act.
Thanks man. Er kruipt wel redelijk wat werk in omdat, behalve als ik de artiest/band écht ken, ik nooit echt een artiest van het begin tot het einde beluister om ze te leren kennen. Dat The Cure aan een nieuw album zat te werken wist ik niet, niet dat ik er écht naar uitkijk (want de verhalen en recensies over de laatste reeks platen zijn niet geheel positief allemaal) maar het hypegehalte is met deze luistersessie alleen maar toegenomen. Nummers die ik opeens herkende en niet wist dat ze van hen waren etc. Het is en blijft een fantastische eerste naam en een echte bucketlist band voor me.

Als ik weer wat tijd vindt de komende dagen schrijf ik wel weer wat rond de volgende headliners tenzij iemand me voor is. @mattman, misschien zit er volgende week wel een leuke tussen? ;) (ervan uitgaande dat we weer nog meer namen gaan krijgen net voor de start van de verkoop natuurlijk).
 

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Als ik weer wat tijd vindt de komende dagen schrijf ik wel weer wat rond de volgende headliners tenzij iemand me voor is.

Om dubbel werk te voorkomen, ik ben langzaamaan begonnen met Mumford en zijn zonen.
 

Timmetje

Droomheadliner
4 mrt 2015
12.382
6.059
Iemand die dat voor Tool zou kunnen doen? Wil me daar wel wat meer in verdiepen.
 

Brian

Headliner
Sfeerbeheer
16 jun 2015
5.245
6.408
Iemand die dat voor Tool zou kunnen doen? Wil me daar wel wat meer in verdiepen.

Als dat betekent dat ze worden aangekondigd voor werchter, ja ;). Anders kun je misschien beter met je vraag naar https://forum.festileaks.com/forums/topic/waar-te-beginnen-met/
 

Yannick

Droomheadliner
23 apr 2015
10.811
5.892
Iemand die dat voor Tool zou kunnen doen? Wil me daar wel wat meer in verdiepen.
Zeker! Tenzij iemand me voor is, natuurlijk. Al denk ik dat 't ook 't beste is dat 't een beetje chronologisch blijft verlopen omdat er dan misschien wat minder populaire artiesten (I 'm looking at you P!nk) vergeten/overgeslagen zullen worden. Ben deze week nog vrij druk maar volgende week kan ik er zeker een aantal uitknallen :D
 

Dr. Hannibal

Headliner
24 nov 2013
5.245
5.555
Timmetje wrote:
Iemand die dat voor Tool zou kunnen doen? Wil me daar wel wat meer in verdiepen.

Zeker! Tenzij iemand me voor is, natuurlijk. Al denk ik dat ’t ook ’t beste is dat ’t een beetje chronologisch blijft verlopen omdat er dan misschien wat minder populaire artiesten (I ‘m looking at you P!nk) vergeten/overgeslagen zullen worden. Ben deze week nog vrij druk maar volgende week kan ik er zeker een aantal uitknallen
1f600.svg

Als jij nou die van Pink doet, doe ik die van Tool wel, goed? :wink:
 

Dweezzill

Playlistbediener
25 feb 2017
45
0
Als er mensen zijn die nog twijfelen aan de genialiteit van Tool:

https://www.youtube.com/watch?v=uOHkeH2VaE0&fbclid=IwAR05jK8zgqVW97mpUYg9iQRNMDOFVUsXVe_rHRvYyWjg_GXCbwRyWiCjqKY
 

Yannick

Droomheadliner
23 apr 2015
10.811
5.892
:: P!nk :: donderdag 27 juni 2019 ::

pink-live-iheartradio-2017-a-billboard-1548.jpg


Aangezien @chileera de Mumfords nog niet heeft gedaan en ik wil dat dit ook een beetje opschiet (stel je voor dat er volgende week al pakketjes komen?) stel ik je vandaag de headliner voor waarvoor het gros van het forum het minst naar uitkijkt! :lol: Wat een taak.. P!nk oftewel Alecia Beth Moore is een echt artistiek duizendpoot. Ze zingt, ze danst, ze schrijft en.. ze acteert blijkbaar. In 1995 (!) begon haar carrière bij meisjesgroep Choice (R&B girlbands waren toen vrij populair. Ken je Destiny's Child of TLC nog?) toen ze in 1998 werd opgepikt door een label die wel potentieel in haar zagen.

In 2000 bracht ze meteen haar eerste plaat Can't Take Me Home uit die zoals de zeigeist al doet vermoeden bij R&B/poppy was qua sound en qua invloeden gewoon doordrenkt is met het geluid van eerder besproken popgroepen. Nummers als hitsingle 'There You Go' of 'You Make Me Sick' zijn echte blingbling pop-songs die volgens mij perfect de sound van die tijd wat omschrijven. Ook 'Let Me Let You Know' doet wat denken aan een Aaliyah-ballad al haalt ze wel degelijk die verdomse hoge noten. 'Love Is Such A Crazy Thing' voelt in de nasleep van het nummer een beetje als een filler-track maar moet zeker niet onder doen. Opgesmukte sterrenstof, simpele typische 90's beats en sporadisch een akoestische gitaarlijn ter begeleiding. Het album zelf vind ik in zijn geheel niet goed en mist een bepaalde persoonlijke input van P!nk zelf al werd ze vanuit het label op die leeftijd waarschijnlijk in bepaalde richting gepusht.
Ook in datzelfde jaar zong P!nk samen met Christina Aguilera, Myra en Lil Kim een cover in van 'Lady Marmalade' voor de film Moulin Rouge en werd het de meest gedraaide single ooit in de VS en was haar eerste #1 single. Ze kregen een MTV award voor Beste Video en zelfs een Grammy voor Beste Pop-samenwerking.
Standout nummers: Most Girls, There You Go, Love Is Such A Crazy Thing en Lady Marmalade

[video]https://www.youtube.com/watch?v=RQa7SvVCdZk[/video]

Voor haar tweede plaat M!ssundaztood wilde ze wat wegstappen van die nogal middle of the road sound van haar vorige plaat en vroeg ze de hulp in van Linda Perry (voormalig zangeres van 4 Non Blondes). Ze ging zelfs een tijdje bij haar inwonen om aan het album te werken en werpt duidelijk z'n vruchten af met een P!nk die op dit album echt haar eigen bijna pop-rocksound heeft gevonden zoals op hitsingles 'Don't Let Me Get Me', 'Just Like A Pill' en 'Numb' of het groovy 'Get The Party Started'. 'Respect' gaat over de objectificatie van de vrouw in het straatbeeld, al blijft er van die krachtige boodschap lyrisch gezien niet echt veel over en zo is dat ook met het gros van de nummers dat op dit album washed-out teksten bevat. Niet dat ik dat per se verwacht van een pop-artieste maar een album uitbrengen waar ze echt een stap opzij zet naar een nieuwere sound en stijl, verwacht je toch nét iets meer?
Standout nummers: Don't Let Me Get Me, Just Like A Pill, Get The Party Started, Family Portrait

[video]https://www.youtube.com/watch?v=asaCQOZpqUQ[/video]

Toegegeven, M!ssundaztood was in die tijd een dijk van een plaat. MTV draaide de hitjes van P!nk aan de lopende band en werd een wereldwijd popster. En wat doe je als popster dan? Hetzelfde album uitbrengen dat enkel aan de randjes wat is opgesmukt (dankzij Tim Arsmstrong van Rancid). Het album flopte en verkocht slechts 1/5e van wat haar sophomore heeft gedaan en had daarnaast drie jaar nodig om het album daarop uit te brengen met een titel I'm Not Dead, die vrij voor zich spreekt, toch? Toch heeft het album een aantal fijne pophitjes zoals 'God Is A DJ', hoi Faithless! met een zeer catchy hook al komt het allemaal toch net iets te geforceerd over bij mij zie bv. hitsingle 'Trouble', P!nk's poging tot een ballad 'Catch Me While I'm sleeping' of het bijna pijnlijke 'Waiting For Love' en 'Save My Life'. Het album eindigt toch nog met een aantal goede songs op het einde met een Björk-achtige intro op 'Feel Good Time' en te gekke nillies-video, haha.
Standout nummers: God Is A DJ, Walk Away, Feel Good Time, Love Song

[video]https://www.youtube.com/watch?v=tNJqTVnZsCU[/video]

Drie jaar dus, drie jaar heeft P!nk erover nagedacht wat ze moet doen met haar nummers, haar persona en act en faalt conceptueel op I'm Not Your Dead. Europa en Australië zaten wel degelijk mee terug op de hypetrein al viel ze in de VS zwaar van haar piëdestal en ik moet de Amerikanen in deze gewoon gelijk geven. Het is echt een mixed-bag van een album met eerst hitsingle 'Stupid Girls' dat indertijd ging over meisjes die aan anorexia leden etc en op het volgende nummer 'Who Knew' gaat over P!nk's hart dat alweer blijkt gebroken te zijn, beide zeer fijne poprock songs hoor maar dit is slechts één voorbeeld van velen. Iets verder bij Dear, Mr President, de open brief aan Bush, is nog zo'n nummer dat echt totaal los staat van andere zaken op dit album.. Of moet ik me elk aspect van P!nk voor de geest halen wanneer ik in een album van haar duik? Rebelse P!nk? Heartbroken P!nk? Feminist P!nk? Country P!nk? En ga zo maar door.. De wedergeboorte is er dus eentje met enkele complicaties maar fijne meebrulhitjes.
Standout nummers: Who Knew, Long Way to Happy, Nobody Knows, U + Ur Hand

[video]https://www.youtube.com/watch?v=NJWIbIe0N90[/video]

De hele periode rond Funhouse staat in het teken van het op de klippen lopen van P!nk's huwelijk met Carey Hart. Ze start het album met So What, een nummer met lyrics die compleet voor zich spreken bv. "I guess I just lost my husband, I don't know where he went / So I'm gonna drink my money, I'm not gonna pay his rent" of "So, so what? I'm still a rockstar / I got my rock moves and I don't need you". Het album wisselt P!nk-stijl weer af van pop-punk/rock songs af met hier en daar is een ballad zoals het prachtige en breekbare 'I Don't Believe You'. Funhouse is conceptueel waarschijnlijk haar beste album en zit qua kwaliteit op hetzelfde niveau als M!ssundaztood.
Standout nummers: So What, Sober, I Don't Believe You, Please Don't Leave Me, Funhouse

[video]https://www.youtube.com/watch?v=Jdjtqu3XK4U[/video]

Na het gigantische succes van Funhouse, vooral in Europa en Australië dan keert P!nk na een dikke wereldtour (2x Sportpaleis en Rock Werchter in de periode van anderhalf jaar) en een greatest hits album (zie Raise Your Glass en Fucking Perfect) terug met haar 6e album The Truth About Love. De ronkende punkgitaren worden ingewisseld voor bombastische electrobeats op 'Blow Me (One Last Kiss)' waar P!nk weer 's de longen uit haar lijf schreeuwt voor een laatste kus. Hitsingle 'Try', 'Slut Like You', 'Walk Of Shame' of 'Here Comes The Weekend' maken gebruik van net iets te opgepoetste gitaren tot het punt waar je ze bijna niet meer kan horen en de instrumental één grote wish-wash wordt van geluid met P!nk's schreeuwerige vocals daarbovenop. Het is gewoon nét iets te clean geproducet.. Of rommelig? Waar ze in het verleden wel moeite mee leek te hebben kan ze nu wel combineren op 1 nummer: de rauwe power van P!nk's stem in een ballad gegoten vergezeld door Nate Ruess die in die tijd nog wat relevants deed met fun. (oké, die laatste was misschien iets te hard). Anyways, het succes Funhouse valt dus moeilijk op te volgen met weer een mixed-bag van een album, beter dan I'm Not Dead of Try This maar dat wel maar dat was ook niet moeilijk met vooral een vrij tot zeer zwakke tweede disc.
Ten slotte schreef ze in die tijd ook de theme song voor Ellen Degeneres's haar show, 'Today's The Day' en werkte ze samen met Dallas Green (van City And Colour) aan een collaboratief album onder de naam You+Me (maar die gaan we voor dit tekstje rustig overslagen).
Standout nummers: Raise Your Glass, Fucking Perfect, Blow Me (One Last Kiss), Try, Just Give Me A Reason

[video]https://www.youtube.com/watch?v=3jNlIGDRkvQ[/video]

Voila.. tegenwoordige tijd! P!nk mocht sinds een lange tijd weer wat muziek uitbrengen voor een film (Alice Through The Looking Glass uit 2016) waar een absolute hit 'Just Like Fire' uitrolde en het geflopte 'Waterfall' met Sia voor de film Stargate niet veel later. Ze releaste vorig jaar Beautiful Trauma waar vooral hitsingle 'What About Us' P!nk terug de relevantie (al deed ze dat ook al een beetje met die single 'Just Like Fire') in schopte (zeg nu zelf, na het lezen van al dit? P!nk was toch op weg naar de uitgang zoals al die andere popsterren uit haar tijd zoals een Christina Aguilera of Britney Spears) al blijft de beat gewoon dezelfde als een nummer uit pakweg de dance-pop die je terugvindt op nummers van Funhouse, dus zo origineel kwam ze nu ook weer niet de hoek (zie ook het geforceerde 'Where We Go'). Ik lijk mezelf te herhalen maar P!nk kan het gewoon niet laten om er een ballad (zie 'But We Lost It' of 'For Now') of een country nummer (zie 'Barbies' of 'I Am Here') in te knallen, waarom toch? De ene keer komt het vrij natuurlijk en breekbaar gevraagd (zie 'Just Give Me A Reason' of 'I Don't Believe You' van vorige albums) maar de meeste keren zit P!nk er gewoon compleet naast. Net zoals de geforceerde samenwerkingen met Eminem, want net zoals op 'Here Comes The Weekend' verzorgt Slim Shady op 'Revenge' echt een bijna ambetante feature, zo misplaatst.
Standout nummers: Just Like Fire, Beautiful Trauma, What About Us, You Get My Love

[video]https://www.youtube.com/watch?v=ClU3fctbGls[/video]

Wat pakken we nu mee uit deze grote brok tekst? P!nk kan conceptueel gewoon geen album schrijven, Funhouse blijkt haar beste shot daar naartoe en M!ssundaztood is het beste instapalbum. Moore kan voor haar shows uit een arsenaal van hits pikken en vult gemakkelijk een uur of twee aan hits van de jaren 2000 tot nu en is een dikke party en meezingact die garant staat voor een gigantisch spectaculaire show. Ook uit P!nks discografie pikken we weer een aantal songs, 32 om exact te zijn. :)

Next up, Muse. Wie goesting heeft, go.. Ik weet dat er op het forum een pak Muse-fans zijn en tevens omdat ik gigantisch weinig tijd heb, dus bij deze een warme oproep. @dr-hannibal, ging jij Tool doen? ;) Dan schrijf ik binnenkort nog wat rond onze lievelingsindie-elf, Florence Welsh.

https://open.spotify.com/user/1137765564/playlist/1Qb9NIjVjxTsUQtwMyTCvg?si=3Oqt2MzGRCiYNGlDvjFdcA
 

Gebruikers die dit onderwerp bekijken