Een drietal concerten in Nijmegen bezocht de afgelopen weken.
Eerst traumahelikopter in Merleyn. Was inmiddels een hele poos geleden dat ik hem gezien had. En er was niets veranderd. Rechttoe rechtaan in een tempo rock spelen. Drummer was een soort bezeten houthakker en die bood weinig rust aan zijn bondgenoten. Loei en loeihard geluid ook. Maar gekregen waar we voor kwamen: een twee drie vier en gaan!
Daarna Sticks gezien in de grote zaal van Doornroosje. Ook al vaak gezien live, maar verdorie deze show klopte echt van voor tot achter. Heel minimaal qua lichten, met alleen Kubus voor de sound. Daardoor hele mooie en soms zelfs intieme sfeer. Afgewisseld met lekkere bangers natuurlijk. Het was ook echt belachelijk vol, maar desondanks hele ontspannen sfeer in het publiek. Veel jong volk, vooral mannen, maar veel respect onderling. Sticks draagt daar vanaf het podium ook aan bij denk ik: sprak regelmatig zijn waardering uit voor de fijne sfeer. Heerlijk einde met Spaanse Vlieg ook.
En gisteren naar Ist Ist geweest in de kleine zaal van Roosje. Strak uitverkocht voor deze sympathieke band uit Manchester. Helemaal in de stijl van White Lies, Editors, Sisters of Mercy, Joy Division en The Cure. Heerlijke galm, scheurende gitaren en prachtige zang. Veel energie en ze wonden de zaal om hun vinger. Enige minpuntje is het Jip en Janneke gehalte van hun teksten. Die zijn echt obligaat, zodanig dat je er af en toe bijna om moet lachen. Ook daarin lijken ze op White Lies
.
Volgende week nog Curtis Harding op een vierde andere locatie in Nijmegen en dan hebben we alles wel zo’n beetje gehad
